سلاح نظامی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 6

مین به عنوان سلاحی انفجاری برای حفاظت از مناطق ویژه مثل مرزها و یا محدود کردن حرکت دشمن (در مناطق جنگی) و در دو نوع کلی زمینی و دریایی، از جمله قدیمی ترین حربه های نظامی به شمار می رود که هنوز جایگاه خود را در ارتش های جهان از دست نداده، بلکه به طراحی های جدید نیز تن داده است. سابقه استفاده بشر از اشکال نخستین این سلاح به رم باستان بازمی گردد، زمانی که سربازان رومی بر سر راه دشمنان حفره های کوچکی به اندازه یک کف پا کنده و در آنها میخ های تیز پر می کردند، سپس روی حفره ها را می پوشاندند. اروپایی ها در قرون وسطی گودال های کوچکی کنده و داخل آنها میخ های چهار شاخی به نام «کالتروپ» می ریختند تا حرکت صفوف دشمن را مختل کند.

بر پایه بعضی متون تاریخی، شخصی به نام «ژوگ لیانگ» از پادشاهی «شو» در چنین (قرون سوم میلادی) گونه ای از مین های زمینی را اختراع کرد که قابلیت انفجاری داشتند. متون دیگری نیز حاکی از استفاده چینی ها از مین های زمینی انفجاری علیه حملات مغول ها در سال 1277 پس از میلاد هستند.

در حدود قرن چهارده یا پانزده میلادی، سلسله مینگ موفق شد گونه مدرن تری از مین را که با پودر سنگ و باروت ساخته می شد، به کار گیرد. در سال 1573 در شهر آگزبرگ (جنوب آلمان، مرکز باواریا) یک مهندس نظامی به نام ساموئل زیمرمان نوعی مین انفجاری موسوم به «فلادرماین» را اختراع کرد که قدرت انفجاری بسیار زیادی داشت. این گونه مین تا اواخر قرن 19 کاربرد گسترده ای داشت که از جمله موارد استفاده آن می توان به جنگ های داخلی اروپا در قرن 18، انقلاب آمریکا (استقلال طلبان) و جنگ شمال و جنوب (جنگ داخلی آمریکا) اشاره کرد. نخستین نوع مین های انفجاری ضد نفر که به لحاظ مکانیکی بسیار مدرن بودند توسط نیروهای ژنرال گابریل رینز در جریان نبرد «یورک تاون» در سال 1862 ساخته شد. این مین ها به فیوز برقی مجهز بودند و از قابلیت انفجار کنترل شده (از راه دور و با نیروی اپراتور خودی) برخوردار بودند. ارتش آلمان در جنگ جهانی اول موفق شد طراحی های مدرن تری از این مین های فیوزدار را ارائه کند.

در مقابل انگلیسی ها نیز دست به کار ساخت نوعی از مین های زمینی شدند که حاوی گازهای سمی بود و می توانست علاوه بر نیروی نابودکننده حاصل از انفجار، شمار دیگری از سربازان را مسموم کند. نیروی تخریبی این مین ها آن قدر بالا بود که اتحاد جماهیر شوروی تا دهه 80 نیز به تولید آن مبادرت می ورزید. مین های شیمیایی در ادامه راه را برای تولید مین های هسته ای هموار کردند که در حال حاضر در ارتش بریتانیا و آمریکا ساخته می شوند. با توجه به تاریخچه مختصری که از اختراع و کاربرد مین ذکر شد، می توان انواع مین های زمینی را که در ارتش های کنونی رایج هستند به این شرح تقسیم کرد؛ 1 - مین های ضدخنثی که در صورت مبادرت دشمن به خنثی، منفجر می شوند و به هیچ وجه قابلیت خنثی شدن را ندارند. 2 - مین های ضد تانک 3 - مین های ضد نفر 4 - مین های جنگی مقابله با استفاده از مین های زمینیبه دنبال تلاش های مستمر سازمان بین المللی ICBL (مخفف عبارت مقابله بین المللی با استفاده از مین های زمینی، شبکه ای است متشکل از 1200 سازمان غیردولتی در 60 کشور جهان که در سال 1992 تاسیس شده) در تاریخ 1 مارس 1999 معاهده ای در اتاوای کانادا امضا و به اجرا درآمد که به معاهده اتاوا مشهور شد و منع تولید و استفاده از مین های ضدنفر را مد نظر قرار می داد.

اگرچه در متن این معاهده به مین های ضدتانک و یا دیگر انواع مین های انفجاری اشاره ای نشده بود و از این لحاظ، اقدامی ناقص به شمار می آمد اما نخستین تلاش جهانی و رسمی برای مقابله با آثار استفاده از این گونه تسلیحات نظامی در ارتش های دنیا بود. معاهده اتاوا در ابتدا به امضای 122 کشور رسید و در ادامه شمار امضاکنندگان به 153 کشور ادامه یافت. اما هنوز 40 کشور دیگر مدنظر معاهده هستند که به امضای آن تن نداده اند.تولیدکنندگان مین های زمینیبراساس گزارش سازمان ICBL در اوت 2004، یازده کشور (که هیچ کدام معاهده اتاوا را امضا نکرده اند) جزو تولیدکنندگان اصلی مین های زمینی به شمار می روند. این کشورها عبارتند از؛ کوبا، هندوستان، ایران، عراق، میانمار، نپال، کره شمالی، پاکستان، فدراسیون روسیه، سنگاپور و ویتنام. در گزارش یاد شده همچنین آمده است؛ ترکیه پس از امضای معاهده اتاوا تولید مین های زمینی را متوقف کرده، مصر به طور غیررسمی اعلام کرده که تولید مین را از سال 1988 متوقف کرده، آمریکا از سال 1997 دیگر مین های ضد نفر را تولید نمی کند (اما در یک بیانیه دولت آمریکا در فوریه 2004 اعلام شد که آمریکا توسعه مین های ضد نفر و ضد تانک را ادامه خواهد داد).

کره جنوبی اعلام کرده که از سال 2000 هیچ گونه مینی را تولید نکرده است. چین در سپتامبر 2003 به طور رسمی خبر از توقف تولید مین های زمینی را داد. در مارس 2004 یک مقام لیبیایی اظهار داشت که لیبی هرگز به تولید مین های ضد نفر مبادرت نورزیده. پرو نیز اعلام کرده که از ژانویه 99 تولید مین را متوقف کرده است و دانمارک نیز پس از امضای معاهده اتاوا تولید مین را متوقف ساخته است.

فاماس

سلاح فاماس در سال 1967 توسط یک مهندس اسلحه فرانسوی بنام Paul Tellie طراحی شد.

هدف از طراحی این سلاح جایگذینی آن با تفنگ نیمه اتوماتیک Mas Mle.49/56 و مسلسل دستی MAT- 49 و MAC Mle.1929 بود.اولین نمونه این تفنگ در سال 1971 ساخته شد و برای آزمایش به ارتش فرانسه تحویل داده شد.در آن زمان ارتش فرانسه مدلی از مسلسل ساخت کشور سوئیس را بکار میبرد . این مسلسل با کالیبر 56/5 ساخت کارخانه SIG بود و با کد SG – 540 شناخته می شد .در سال 1978 سلاح FAMAS در مقیاس 400 هزار قبضه تولید شد.پس از آن یک شرکت فرانسوی بنام GIAT دست به تحول این سلاح زد و نمونه جدیدی از آن را با کد G1 معرفی کرد.این سلاح دارای محفظه ماشه بزرگی بود که کل دست در آن جای می گرفت.همچنین روپوش لوله آن از جنس پلاستیک ساخته شده بود.البته مدل G1 یک نمونه آزمایشی بود و در سال 994 مدل G2 به عنوان مکمل آن مرفی شد که از خشاب مورد استفاده در سلاح M – 16 (نوع کوتاه آن) بهره می گرفت.این سلاح در طیف نسبتا وسیعی توسط نیروی دریایی و زمینی فرانسه استفاده شد و تعدادی از آن به کشورهایی مانند امارات متحده و سنگال صادر شد.شکل کلی این سلاح مبنایی برای طراحی سلاح FELIN خواهد بود که از فرانسویان هنوز از آن پرده داری نکرده اند.مدل لوله کوتاه این سلاح با طول 320 میلیمتر برای نبردهای چریکی ساخته شده است.مدل Commando آن دارای طول لوله 405 میلیمتر و گونه مخصوص آن برای تکتیراندازی دارای طول لوله 620 میلیمتر می باشد.نمونه ای که برای مقاصد تکتیراندازی ساخته شده دارای دوربین مخصوص ، دوپایه و دستگیره حمل مخصوص می باشد .سلاح فاماس در جنگ خلیج فارس با موفقیت استفاده شد و توانست ضریب اطمینان بالا و کیفیت قابل قبول خود را به اثبات برساند.

توضیحات فنی

این سلاح از نوع bull pup می باشد یعنی خشاب آن در قسمت انتهایی سلاح و پشت قبضه تپانچه ای نصب می شود.

در ساخت این سلاح از پلاستیک به وفور استفاده شده.این سلاح از سیستم گلنگدن تاخیری اهرمی استفاده می کند که از سلاح AAT_ 52 به عاریت گرفته شده ( البته مخترع این سیستم شخصی مجارستانی به نام Paul de kilary می باشد که این سیستم را قبل از جنگ جهانی دوم طراحی کرده ).

گلنگدن سلاح از نوع بسته می باشد.وقتی گلوله شلیک می شود ، فشار گاز باروت باعث می شود تا فشنگ به پیشانی جنگی فشار وارد کرده و آن را به عقب هل دهد.زمانی که هنوز فشار گاز باروت بالا می باشد ، اهرم تاخیر حرکت کوتاه گلنگدن را به قسمت سنگین تر گلنگدن که حرکتی طولانی تر دارد انتقال می دهد که این عامل باعث ایجاد تاخیر در باز شدن گلنگدن می شود.

نام اسلحه : اف ان اس پی آر ( اسلحه مخصوص پلیس ) تصویر سلاح ======= و توضیحات در مورد سلاح -------------------------- Name: FN Special Police Rifle - SPR نوع اسلحه : تک تیرانداز ( اسنایپر ) Type: Sniper Rifle کالیبر : 51 × 7.62 میلی متر ناتو Calibers: 7.62x51mm NATO وزن : 4.9 کیلوگرم ( تا 7.5 بسته به ورژن اسلحه ) Weight: 4.9 kg - 7.5 kg depending on version طول اسلحه : 1120 میلی متر ( 44 اینچ ) Length: ~1120 mm (44") طول لوله : 610 میلی متر ( 24 اینچ ) Barrel Length: 24" (610mm) برد مؤثر : 700 الی 800 متر Effective range: 700-800 meters ظرفیت خشاب : چهار فشنگ ( از نوع جعبه ای جدا شونده ) Feed Mechanism: 7.62x51/.308 - 4 rounds in detachable box magazine این اسلحه برای اولین بار توسط شرکت اف ان هرستال بلژیک (FN Herstal ) ساخته شد ولی امروزه شرکت یو اس ریپیتینگ آرمز ((US Repeating Arms Co (USRAC ) در آمریکا مشغول ساختن آن است . در حال حاضر اداره تجسس فدرال ( اف بی آی ) (Federal Bureau of Investigation (FBI) ) این اسلحه را برای تیمهای تک تیرانداز ( اسنایپر ) خود بکار می گیرد . مسلح کردن در این سلاح بوسیه عملکرد گلنگدن است و برای هر شلیک باید یک بار گلنگدن را کشید . خشاب معمولی در این اسلحه از نوع پنج تایی جعبه ای جداشونده است ولی در انواعی مدل پنج فشنگی و سه فشنگی متصل نیز وجود دارد . طول اسلحه نیز بسته به طول لوله ممکن است متفاوت باشد و در مدلی که طول لوله 20 اینچ است ، طول اسلحه 5 میلی مترکاسته شده و 1015 میلی متر می شود . ورژنهای مختلف این اسلحه آ1 ، آ1آ ، آ2 ، آ3 ، آ4 و آ5 هستند .

نام اسلحه : کدر ( کلین ) تصویر سلاح ======= و توضیحات در مورد سلاح --------------------------