نخستین شیوع وبا در ایران به سال ۱۲۳۶ بازمى‌گردد. 26 سال بعد، وباى دیگرى در شهر تهران شیوع یافت. «ریشارخان»، سفیر فرانسه، در مورد وباى تهران مى‌گوید: «بیست و چهارم جولای [دهم شعبان ۱۲۶۱ ه.ق] که من به شهر آمده بودم، شاه به واسطه وبایى که بروز نموده بود از نیاوران کوچ کرده، توى کوه‌ها رفت... سى و یکم جولای: امروز در کوچه که منزل دارم، یکصد و بیست نعش وبایى را شمردم که به قبرستان مى‌بردند. گاهى دو، سه تابوت گذاشته، حمل و نقل مى‌کردند... احدى نزدیک به وبازدگان نمى‌آمد». شاه مملکت، فرار را بر قرار ترجیح داد و به جاهاى خوش آب و هواى طهران رفت و «رعیت جماعت» تنها ماند و آنقدر کشته داد تا بیمارى از شدت افتاد. اما به روزگار میرزا تقى خان امیر کبیر چنین نبود و این مرد دوراندیش و ایران‌دوست، به هنگام صدارت خود، در پیشگیرى از بیمارى‌ها، گام‌هاى اساسى و جدى متناسب آن روزگار برداشت. به دستور امیر: جزوه قواعد معالجه وبا به چاپ رسید و راجع به چگونگى این بیمارى و جلوگیرى از سرایت آن... میان روحانیان و سرشناسان محله&zwn ...
پاورپوینت