مقاله درمورد پرورش حیوانات پوستی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 5

پرورش حیوانات پوستی، ارزآوری، اشتغال زایی (چین چیلا) (قسمت دوم) موطن اصلی چین چیلا مناطق کوهستانی آمریکای جنوبی در ارتفاعات 2 تا 3 هزار متری بوده است. طول بدن این حیوان، 30 تا 32 سانتی متر و وزن بالغ آن 400 تا 700 گرم می باشد. رنگ چین چیلا خاکستری است که در قسمت میانی تیره تر به نظر می رسد. البته در اثر موتاسیون رنگ های دیگری نیز مانند: سفید، آبی و بنفش در این حیوان مشاهده می شود. برای نگهداری چین چیلا، باید امکان تنظیم درجه حرارت، رطوبت و تهویه هوا در سالن موجود باشد. ضمنا جهت پرورش این حیوان، می توان از سالن های مرغداری یا اتاق ها و انبارهای متروکه استفاده کرد.     چین چیلا حیوانی شب زی است و باید دور از سر و صدا به سر برد و در محل آرامی پرورش داده شود. رطوبت زیاد و کوران هوا همچنین شعاع مستقیم خورشید و نورهای خیره کننده برای حیوان مناسب نیست، نور معمولی روز کافی است و احتیاج به نور اضافی نمی باشد. چون در مواقع گرفتن آن، حیوان برای دفاع کرک های پوششی خود را از دست می دهد، لذا بهتر است برای این کار از طریق گوش یا دم حیوان عمل شود. همچنین مراقبت و بهداشت در پرورش این حیوان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در مورد محل نگهداری این حیوان، باید قفس های جداگانه برای گله مادر و فرزندان- پس از سن 50 روزگی- در نظر گرفت. حرارت محیط زندگی پدر و مادر و نوزادان باید طوری تنظیم شود که در زمستان از 16 تا 18 درجه سانتی گراد کمتر و در تابستان از 28 تا 30 درجه سانتی گراد بیشتر نشود. البته گله تولید پوست می تواند تا برودت نزدیک صفر درجه سانتی گراد را تحمل کند و نیازی به گرم کردن سالن نیست. به هر حال در مناطقی با تابستان های گرم و زمستان های بسیار سرد، لازم است از وسایل خنک کننده و گرم کننده برای تنظیم درجه حرارت استفاده کرد. وجود هوای تازه و تمیز در سالن از اهمیت خاصی برخوردار است. تامین تهویه ی کافی به میزان سه مترمکعب هوا در ساعت به ازای هر کیلوگرم وزن زنده حیوان ضروری است.     هر چین چیلا در مرحله آماده عرضه به بازار قادر است پوستی به طول بیش از 37 سانتی متر و حداقل 27 سانتی متر تولید کند، که چنانچه از مرغوبیت کافی برخوردار باشد، دارای ارزش فراوانی است. بنابراین، پرورش این حیوان می تواند از مشاغل با صرفه محسوب شود و مقادیر قابل توجهی ارز وارد مملکت کند.     رعایت بهداشت محل نگهداری چین چیلا بسیار حایز اهمیت و نظافت قفس ها و دانخوری و علف خوری ضروری است. بستر حیوان در قفس باید حداقل هر 8 تا 10 روز یک بار، تمیز و شستشو شود. در ضمن، بررسی متناوب مدفوع از نظر کیفیت و شکل ظاهری می تواند در تشخیص بیماری ها در گله کمک کند. ظرف آبخوری را می توان از شیشه یا پلاستیک ساخت و انتهای ظروف استوانه ای که به داخل قفس منتهی می شود باید به تدریج باریک شود تا حیوان بتواند به آسانی آب و سایر مایعات را بمکد. از آن جایی که چین چیلا به روش حرمسرایی تولیدمثل می کند، قفس های نگهداری آن باید به طور سری باشد و هر مجموعه از شش قفس جداگانه ساخته شود. برای حیوان نر قفس اختصاصی وجود ندارد و هر شش قفس متعلق به حیوانات ماده است. چون در پرورش چین چیلا، لازم است تماس بین حیوان نر و ماده دایمی باشد و حیوانات ماده با هم تماس نداشته باشند، لذا در قسمت عقب و چسبیده به سقف، مجموعه قفس ششگانه، راهرویی تعبیه می شود که اندازه ی آن قابلیت عبور یک سر چین چیلا را داشته باشد و با هر یک از قفس های چین چیلا های ماده توسط سوراخی که در مواقع اضطراری می تواند مسدود گردد، مرتبط می شود تا حیوان نر بتواند در قفس با ماده شریک شود و در مواقع حلقه های پهن و سبکی که قطر آن کمی بیشتر از سوراخ ورودی نر است، به گردن هر یک از چین چیلاهای ماده آویخته می گردد. بهتر است بین طبقات مختلف قفس های پرورش چین چیلا، یک صفحه کشویی تعبیه کرد تا فضولات حیوان هر چند روز یک بار جمع آوری شود.     در داخل اتاق یا سالن های پرورش، جهت تردد و به منظور تغذیه، نظافت، رسیدگی و غیره بین هر دو ردیف قفس یا دیوار قفس، راهرویی به عرض 80 سانتی متر در نظر گرفته می شود. مابین فواصل قفس های مجاور محفظه ای در نظر گرفته شده که درون آن جعبه ای کشویی که مقداری شن و ماسه و پودر تالک در آن ریخته شده است، به نحوی تعبیه گردیده که حیوان بتواند برای گرفتن حمام- جهت تمیز کردن سطح پوست بدن- از آن استفاده کند. این امر با بیرون کشیدن روزانه کشو- حداکثر دو بار در روز و هر بار حداقل به مدت ده دقیقه- صورت می گیرد.     قفس های مخصوص نگهداری گله های مولد (پدر و مادر) و قفس های مخصوص چین چیلاهای جوان تا سن عرضه به بازار، متفاوت است. اما می توان قفس های مذکور را در یک سالن و در جایگاه های مجزا یا در سالن های جداگانه تعبیه کرد. چین چیلا برای زاد و ولد به آشیانه مخصوص نوزاد احتیاج ندارد، بلکه بچه های خود را در کف قفس و معمولا در صبح به دنیا می آورد. بچه های چین چیلا در موقع تولد، رسیده و کاملند و می توانند جست وخیز کنند. حرارت اتاق در موقع زایش نباید از 16 درجه سانتی گراد کمتر باشد، در غیر این صورت نوزادان در اثر کمبود حرارت تلف می شوند.    دوره آبستنی حیوان حدود 120 روز است و فحلی و آبستنی و زایمان آن می تواند در طول سال صورت گیرد، سن بلوغ چین چیلا هفت ماهگی است و با توجه به طول دوره آبستنی، حیوان اولین سری نوزادان خود را در سن 10 تا 12 ماهگی به دنیا می آورد. چین چیلای بالغ، معمولا دو و حداکثر سه بار در سال زایش می کند. فحلی حیوان 28 روز یک بار صورت می گیرد و زمان فحلی چند ساعت بیشتر به طول نمی انجامد. معمولا سه روز بعد از زایش، حیوان آماده جفت گیری است.     چین چیلای جوان، در سن 50 روزگی از شیر گرفته می شود و سپس برای مدتی به صورت دوتایی و سپس جداگانه در قفس نگهداری می شود. سن عرضه به بازار جهت پوست کنی، 8 تا 12 ماهگی است. جهت رعایت اصول اقتصادی، می توان به طور متوسط سالیانه یک سوم گله مادر را جایگزین کرد. اما چین چیلای ماده با دارا بودن طول عمری حداکثر 15 تا 20 سال، می تواند تا سن 15 سالگی نیز زایش داشته باشد.     کیفیت پوست مادرها و پدرها به دلیل سن زیاد و دستمالی شدن حیوان، نامرغوب است و معمولا از پوست آنها استفاده نمی شود. خوراک حیوان به صورت کنسانتره پلت آماده است و روزانه بین 17 تا 20 گرم از این نوع جیره بر حسب سن، به اضافه ی یک مشت علوفه خشک و مقداری آب مصرف می گردد.     نوتریا     نوتریا از گروه جوندگان گیاه خوار است که در طبیعت به صورت آبزی زندگی می کند و محل زندگی مناسب آن، مناطقی با زمستان های سرد و تابستان های معتدل است. موطن اصلی نوتریا، کشورهای آمریکای جنوبی از جمله آرژانتین، اروگوئه و پاراگوئه بوده، سپس برای استفاده از پوست و گوشت به سایر کشورها برده شده است.     رنگ نوتریا به طور معمول حنایی و طول جثه حیوان بالغ بر 50 تا 60 سانتی متر و وزن آن به حداکثر 10 تا 12 کیلوگرم می رسد. وزن حیوانات جوان که جهت تولید پوست تا سن شش و حداکثر نه ماهگی نگهداری می شوند، به 5 کیلوگرم می رسد. نوتریا هر 28 روز یک بار فحل می شود و طول دوره آبستنی اش 130 روز است و 3 روز پس از زایش، می تواند جفت گیری کند. این حیوان می تواند در سال دو بار و هر دفعه 3 تا 8 بچه تولید کند. تعداد بچه هایی که هر نوتریای مادر می تواند در سال تولید کند- با در نظر گرفتن 3 تا 5 درصد تلفات نوزادان تا سن پنج ماهگی که حیوان بالغ می گردد- در حدود 10 سر می باشد.     این حیوان بر روی بستر نگهداری می شود و می توان با تغییرات جزیی، در انبارهای متروکه با آغل های بلااستفاده اقدام به پرورش آن کرد. خوراک نوتریا بر روی بستر ریخته می شود و از این نظر، احتیاجی به ظروف غذاخوری ندارد و برای آب خوری آن می توان از پستانک با سایر انواع آب خوری اتوماتیک استفاده کرد.     از خصوصیات نحوه زندگی این حیوانات، سازش آنها با یکدیگر است، به طوری که در یک قسمت از جایگاه که با دیوارهایی به ارتفاع 20/1 متر محصور شده می توان خانواده ای مرکب از یک سر حیوان نر و 10 سر حیوان ماده با فرزندان آنها را نگه داشت. نوزادان تا سن شیرخوارگی با والدین خود زندگی مشترک دارند و از آن به بعد نوتریاهای جوان نر و ماده به صورت مجزا و در آشیانه های مخصوص به صورت گروهی نگهداری می شوند.     با توجه به اینکه امکان زایش در تمام ماه های سال برای ماده ها وجود دارد، تقریبا هر زمان معین از سال، حدود 40 سر فرزند و 10 سر مادر و یک سر پدر (به تعداد حدود 50 سر) به صورت خانوادگی با هم زندگی می کنند.     با در نظر گرفتن نیاز به یک مترمربع سطح آغل برای هر سر دام بالغ و نتاج آن حدود 11 مترمربع- یعنی جایگاهی تقریبا به ابعاد 4×3 متر- برای یک خانواده کافی است. نوتریا حیوانی است که با توجه به نیاز طبیعی برای ساییدن دندان ها، مبادرت به جویدن اشیاء مختلف و از بین بردن آنها می کند. بنابراین، لازم است، مصالحی که برای ساخت آغل در نظر گرفته می شود، مستحکم باشد و ترجیحا از بتون (صفحات بتونی) استفاده شود. دیواری با ارتفاع 20/1 متر جایگاه را محصور می کند و در عقب هر جایگاه خانوادگی، محوطه بسته ای (مسقف) که حدود یک چهارم مساحت را دربرمی گیرد، منظور استراحت خانواده منظور می شود. آشیانه بسته به وسیله دریچه ای به محوطه مرتبط می شود و حیوانات جهت استراحت به قسمت بسته می روند و به صورت دسته جمعی در کنار هم می لمند. با وجودی که نوتریا در طبیعت به صورت آبزی زندگی می کند، اما در گله های اهلی شده، می توان بدون در نظر گرفتن امکانات شنا به پرورش حیوان اقدام کرد.     عمر اقتصادی نوتریای مادر و پدر در حدود سه سال است. در این مورد پرورش دهنده باید با در نظر گرفتن صفات مطلوب و قدرت باروری حیوان، درباره نگهداری آنها احیانا در زمان کوتاه تر یا طولانی تر تصمیم بگیرد. به طور کلی، همه ساله یک سوم گله پدر و مادر حذف و به جای آنها نوتریاهای جوان جایگزین می شوند. انتخاب از میان گله فرزندان، براساس نوع پوست، سلامت حیوان و صفات کمی و کیفی پدر و مادر آنها، مانند: تعداد فرزندان تولیدی، قدرت باروری حیوان نر، میزان وراثت پذیری، صفات مطلوب و غیره صورت می گیرد.     با توجه به نکات فوق، پدر و مادر و فرزندان آنها باید دارای کارتی حاوی تمامی مشخصات مورد نیاز باشند، تا در مواقع به گزینی بتوان از آن بهره برد. نوتریا حیوانی است علف خوار که می توان آن را با ضایعات محصولات کشاورزی از جمله سیب زمینی، چغندر و شلغم های صدمه دیده و مقداری کنسانتره تغذیه کرد. میزان مصرف خوراک نوتریای پدر و مادر در روز، در صورت مصرف علوفه سبز، به طور