لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 37
توافقنامه امنیتی عراق و آمریکا پیامدها چشم انداز آینده
مقدمه :
خصوصیت امریکایی ها قانون شکنی و بی توجهی به حقوق و معاهدات بین المللی است. هر چند قانون شکنی امریکاییها به منزله شکست عراق در توافقنامه نیست، لکن نوعی بیاعتمادی همواره بر فضای عراق و توافقنامه حاکم است و امریکا در ایجاد بهانه های جدید برای بر هم زدن قواعد و تعقیب هدفهای سلطه جویانه مشکلی ندارد.
چکیده :
پس از پایان جنگ سرد وفروپاشی ترکیب بندی قدرت در سطح بین المللی ، ایالات متحده همواره در پی کسب جایگاه برتر و القای قدرت هژمونی خود بوده است اتخاذ استراتژیخاورمیانه بزگ وطرح دمکراتیزه کردن ساختار های سیاسی در این منطقه ، به ویژه اقدامات وراهبرد های سخت ونرم این کشور در عراق موید این واقعیت است.
یکجانبه گرایی آمریکا در برخورد با مسایل منطقه ای تحت پوشش تروریسم و بنیادگرایی اسلامی سالهاست که افغانستان، عراق و ایران را تحت انواع فشارها قرار داده و اکنون نیز آمریکایی ها با تکیه به تجربه الگوی ژاپن پس ازجنگ،برای استمرار حضور در این منطقه درصدد قانونی کردن و رسمیت یافتن چنین حضوری،در چار چوب توافقنامه استعماری هستنند.
قرارداد امنیتی عراق و آمریکا در ادامه سیاست سلطه جویانه این کشور در منطقه خاورمیانه، نه تنها عراق را برای مدتی طولانی تحت نفوذ مستقیم آمریکا قرار می دهد بلکه سایر اهداف آمریکا در خاورمیانه را نیز پوشش می دهد.
در دوران جنگ سرد و رقابت سیاسی و نظامی میان دو بلوک شرق و غرب، انعقاد چنین پیمان هایی قابل توجیه بود. بسیاری از دولت های منطقه با شوروی سابق و برخی نیز با آمریکا پیمان های نظامی داشتند. به هر صورت قراردادها و پیمان های نظامی و امنیتی دوران جنگ سرد تابع منطق موازنه قدرت بود و تا اندازه ای به ایجاد تعادل قدرت ها در منطقه کمک می کرد هر چند در مواردی موجب بروز جنگ و درگیری میان کشورهای منطقه به نیابت از جانب قدرت های برتر می گردید.
اکنون که جنگ سرد به پایان رسیده، دولت آمریکا، به عنوان یک قدرت برتر، در کل منطقه اعمال نفوذ و قدرت می کند و از موضع نظامی- اقتصادی برتر، به دنبال تثبیت موقعیت و حضور ارباب منشانه خود و ایجاد "خاورمیانه بزرگ" است.
طرح توافقنامه امنیتی به دلیل پایان یافتن زمان حضور نیروهای آمریکایی در اواسط سال 2008 از طرف آمریکا پیشنهاد شد. جرج بوش، رییس جمهور آمریکا و نوری المالکی، نخست وزیر عراق در نوامبر 2007 تفاهم نامه همکاری بلند مدت بین دو کشور را که 3 محور امنیتی، سیاسی و اقتصادی را در بر داشت، به امضا رساندند.
در آن تفاهمنامه، انعقاد توافقنامه امنیتی میان دو کشور پیش بینی شده بود. مسوولان عراقی در بیانیه خود در 27 اوت 2007، که مورد تایید جرج بوش قرار گرفت، تاکید کردند دولت های عراق و آمریکا به توسعه روابط، دوستی و همکاری بلند مدت میان دو طرف با حفظ استقلال و حاکمیت کامل، پایبند هستند و منافع مشترکی دارند. در این بیانیه تاکید شد روابط دو کشور بر مبنای جانفشانی دلاورانه ملت های عراق و آمریکا برای ایجاد عراقی آزاد، دموکراتیک، تکثرگرا و یکپارچه بنا نهاده شده است. با وجود انجام اصلاحات در برخی مواد توافقنامه دو پهلو بودن بند های اصلاحی وحتی تناقض بندهای آن با هم به گونه ای است که تمامی کشورهای همجوار عراق، به نوعی تحت الشعاع آن قرار خواهند گرفت. مرور بندهای محور این توافقنامه می تواند به روشن شدن ماهیت ومحتوا آن کمک نماید.
متن کامل توافقنامه امنیتی عراق با آمریکا
سرانجام پس از ماهها مقاومت در برابر فشارهای واشنگتن، پیش نویس توافقنامه امنیتی عراق و آمریکا پس از اعمال تغییرات مورد نظر دولت عراق در مفاد آن، در 26 آبان ماه طی نشست شورای وزیران، توسط 28 نفر از 38 عضو کابینه نوری المالکی به تصویب رسید و نهایتا با تغییر عنوان آن به "توافقنامه خروج نیروهای آمریکایی از عراق" روز هفتم آذرماه با اکثریت آرا یعنی با رای 144نماینده در مقابل تنها 35 رای منفی از مجموع 198 نماینده حاضر در پارلمان به تصویب رسید.وشورای ریاست جمهری عراق نیزدر12آذر با تایید مصوبه مجلس دستور اجرایی شدن آن را داد.اصول وبندهای آشکار توافقنامه که چندین روز نیز در کانون توجه رسانه قرار داشت ،عبارتند از:
_بنا بر متن جدید توافقنامه امنیتی، اولویت محاکمه نیروهای نظامی ایالات متحده آمریکا و شهروندانی که جنایات جبران ناپذیری را مرتکب شوند، با دستگاه قضایی عراق است و این در حالی است که بر اساس بند هشتم آن، جنایت باید در خارج از ماموریت و در خارج از مکانهای مورد توافق صورت گرفته باشد.
_بر اساس پیشنویس توافقنامه امنیتی بغداد-واشنگتن ، ایالات متحده آمریکا حق استفاده از اراضی، حریم آبی و هوایی این کشور برای حمله به کشورهای همسایه را ندارد.
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 55
دانشگاه آزاد اسلامی
واحد تهران جنوب
پایان نامه جهت دریافت درجة کارشناسی
در رشته مدیریت بیمه
موضوع:
بیمه های عمر و پس انداز و نقش آن در شناسایی فرهنگ بیمه به جامعه
استاد راهنما:
جناب آقای نعامین
گردآورنده:
علیرضا سبزعلی زاده
زمستان 1382
فهرست مطالب
فصل اول اصلاحات
9
فصل دوم بیمه های عمر در ایران
12
بیمه های عمر قبل از انقلاب
12
تأسیس یک شرکت مختلط و تخصصی
13
بیمه های عمر پس از انقلاب
13
فصل سوم بیمه های مختلط و پس انداز و انواع آن
16
بیمه های مختلط پس انداز
16
انواع بیمه های مختلط پس انداز
16
بیمه های پس انداز سرمایه ای
17
بیمه های پس انداز با کاهش حق بیمه در سالهای اول
17
بیمه های پس انداز با دو برابر سرمایه
18
بیمه نامه های پس انداز با حق انتخاب
19
سایر انواع بیمه مختلط پس انداز
20
بیمه مخصوص شرکاء و همکاران تجاری
20
بیمه نامه سرمایه فرزندان
21
سرمایه تحصیلی فرزندان
22
فصل چهارم کاربردهای بیمه های مختلط پس انداز
24
عامل تشویقی برای پس انداز
24
وسیله ای برای تأمین نیازهای ایام پیری
25
وسیله ای دفاعی در مقابل قطع پس انداز به دلیل بروز مرگ نابهنگام
25
وسیله ای برای جمع آوری سرمایه به منظور هدفی خاص
26
فصل پنجم بیمه عمر مختلط پس انداز در ایران
28
مشکلات بیمه های عمر مختلط پس انداز در ایران
28
محاسن بیمه های مختلط پس انداز
30
علل ناشناخته ماندن فرهنگ بیمه عمر و پس انداز در جامعه
32
راهکارهای مناسب در جهت ایجاد فرهنگ بیمه در جامعه
33
فصل ششم بیمه های عمر و پس انداز و توسعه اقتصادی
37
فصل هفتم بیمه های عمر و پس انداز نیازمند تحولات اساسی
43
نتیجه گیری
43
فهرست منابع
53
چکیده مطالب
در فصل اول به تعریف اصطلاحات موجود در بیمه نامه عمر و تشکیل سرمایه پرداخته شده تا خواننده با آنها آشنا شود. در فصل دوم به سابقه بیمه عمر در ایران قبل و بعد از انقلاب می پردازد و در مورد تأسیس یک شرکت مختلط و تخصصی بحث می گردد. فصل سوم به معرفی بیمه های عمر و پس انداز در ایران و سابقه و انواع آن اختصاص دارد از جمله در مورد بیمه های سرمایه است، با کاهش حق بیمه در سالهای اول، با دو برابر سرمایه و بیمه نامه با حق انتخاب بررسی می شود.
همچنین به سایر انواع بیمه عمر و پس انداز ازجمله بیمه مخصوص شرکاء، سرمایه تحصیلی فرزندان و آتیه فرزندان می پردازد و در فصل چهارم انواع کاربردهای بیمه های عمر و پس انداز بررسی می گردد. در فصل پنجم به بررسی بیمه های عمر و پس انداز در ایران و مشکلات اجرای آن در ایران میپردازد و محاسن و علل ناشناخته ماندن آن و راهکارهای عملی مطرح میگردد.
در فصل ششم به بررسی رابطه بین بیمه عمر و پس انداز و توسعه اقتصادی می پردازد و در این راستا پنج عامل بررسی می شود ازجمله ثبات
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 23 صفحه
قسمتی از متن .doc :
چشمانداز جهانی جامعهی اطلاعاتی
از اوایل دههی 1990، با پیشرفت و گسترش شبکهها و بزرگراههای اطلاعاتی جدید الکترونی و افزایش کاربرد تکنولوژیهای نوین ارتباطی در سراسر جهان، مسائل بینالمللی ناشی از آنها، اهمیت خاصی پیدا کردهاند. به همین جهت، در سالهای اخیر، به موازات توسعهی استفاده از شبکههای اطلاعاتی و به ویژه شبکهی «اینترنت» ، توجه به این مسائل بیشتر شده است. به طوری که علاوه بر تصمیمها و اقدامهای تازهای که در بعضی از کشورهای پیشرفتهی صنعتی دربارهی چگونگی کاربرد ارتباطات و اطلاعات الکترونی و ایجاد جامعهی اطلاعاتی صورت گرفتهاند، برخی سازمانهای بینالمللی و منطقهای، مانند «سازمان همکاری و توسعهی اقتصادی»، «شورای اروپا»، «اتحادیهی اروپایی» و گروه «8 کشور بزرگ صنعتی» نیز به ارزیابی و تصمیمگیری در زمینههای مختلف کاربرد این گونه ارتباطات و اطلاعات و مسائل جامعهی اطلاعاتی آینده، پرداختهاند. برای شناخت عوامل و شرایط زمینهساز فعالیتها و برنامههای جدید کشورها، سازمانها و نهادهای مذکور، یادآوری چگونگی پیدائی و پیشرفت تکنولوژی شبکهی اطلاعاتی «اینترنت» در ایالات متحدهی آمریکا و سیاستها و برنامههای مهم این کشور و سایر کشورهای بزرگ غربی دربارهی بزرگراهها و زیرساختهای اطلاعاتی و جامعهی اطلاعاتی طرف توجه آنها، ضروری است. 1- «اینترنت» و «جامعهی اطلاعاتی» پیدائی و پیشرفت «اینترنت»، در ایجاد شرایط گذر از «جامعهی صنعتی»، به «جامعهی اطلاعاتی» جایگاه برجستهای پیدا کرده است. شبکهی «اینترنت»، که اکنون به قول برخی از محققان ارتباطی ، ستون فقرات ارتباطات اطلاعاتی سراسری کرهی زمین و به عبارت دیگر، «شبکه شبکههای اطلاعرسانی» جهان شناخته میشود، معرف ساختار تحول یافتهی یک شبکهی اطلاعاتی نظامی است. این شبکه، در اوایل دههی 1960 به دنبال پرتاب نخستین قمرهای مصنوعی اتحاد جماهیر شوروی به فضای ماوراء جو زمین و افزایش نگرانی ایالات متحدهی آمریکا از خطرات حملات هستهای آن کشور، به منظور حفظ و حراست اسرار نظامی ارتش آمریکا در شرایط بسیار مخوف جنگ هستهای، از طرف «آژانس طرحهای پژوهشی پیشرفته» (آرپا)1، در وزارت دفاع ایالات متحده، پایهگذاری شد. شبکهی یاد شده، که بر اساس سیستم تکنولوژی کلیدهای ارتباطی مستقل و مرتبط به بستههای اطلاعاتی جداگانه، استوار گردیده بود، به منظور جلوگیری از هدف قرار گرفتن آنها در یک جنگ هستهای احتمالی، از دسترسی مراکز فرماندهی و کنترل نظامی برکنار گذاشته شده بود. به گونهای که هر مجموعهی اطلاعاتی، مسیر خاص خود را در میان مدارهای ارتباطی مختلف شبکهی موردنظر، به صورت افقی طرح میکرد و در عین حال، امکان گردآوری تمام آنها، از هر واحد خاص نیز وجود داشت. مدتی بعد، تحت تأثیر پیشرفت تکنولوژی دیجیتال، امکان جمعآوری و بستهبندی هرگونه پیام و از جمله اصوات، تصویرها و دادهها و ایجاد شبکههای اطلاعاتی منتقلکنندهی انواع نمادها، بدون نیاز به هرگونه مزکر کنترل، پدید آمد و به این ترتیب، با استفاده از فراگیری بسیار گستردهی زبان دیجیتال و شبکهبندی نظام ارتباطی، شالودهی تکنولوژیک ارتباطات افقی جهانی، فراهم شد. نخستین شبکهی اطلاعاتی از این نوع، که به عنوان قدردانی از مؤسسهی بنیانگذار آن، «آرپانت»2 نامگذاری گردید، در سال 1969، به روی مراکز تحقیقاتی همکاری کننده با وزارت دفاع ایالات متحدهی آمریکا و از جمله دانشگاه کالیفرنیا و دانشگاه هاروارد، گشوده شد و در پی آن، پژوهشگران برای برقراری ارتباط علمی متقابل با یکدیگر، از این شبکه به بهرهبرداری پرداختند. در سال 1983، برای جدا ساختن کامل کاربردهای نظامی و غیرنظامی شبکهی مذکور، در کنار «آرپانت»، که از آن پس منحصراً به وسیلهی محققان دانشگاهی و مراکز علمی مورد استفاده قرار میگرفت، شبکهی مستقلی موسوم به «میلنت»3، برای پژوهشگران نظامی، تأسیس گردید. در طول سالهای بعد دههی 1980، «بنیاد ملّی علوم» ایالات متحده نیز به تقـویت و توسعهی شبکهی «آرپانت» کمک کرد و علاوه بر ایجاد یک شبکهی خاص علمی4، شبکهی دیگری با همکاری کمپانی مشهور «ای. بی. ام»5 ، به نام «بیت نت»6 ، برای استفادهی محققان زمینههای غیرعلمی، تأسیس نمود. با توجه به آن که تمام شبکههای مذکور، در فعالیتها و تماسهای ارتباطی خود، از سیستم اطلاعات «آرپانت» بهرهمند میشدند، مدتی نام این شبکهی میان شبکهای، ( آرپا ـ اینترنت)7 گفته میشد و سرانجام، به «اینترنت» 8، موسوم گردید. به موازات این تحولات و برای پاسخگوئی به رشد فعالیتهای ارتباطی از طریق شبکههای اطلاعاتی و به ویژه «اینترنت»، تکنولوژی کامپیوتری نیز رو به تکامل و توسعه گذاشت. به این معنا، که از یک طرف، دستگاههای «کامپیوتر شخصی»9 ، به بازار آمدند و امکان گسترش شبکهها را افرایش دادند و از طرف دیگر، توانائیهای فنی کامپیوتری نیز بالا رفتند. شبکهی «آرپانت» در سالهای دههی 1970 ، از ارتباطهای دارای 56 هزار بیت10 در ثانیه استفاده میکرد. در سال 1987، خطوط ارتباطی این شبکه، از توانائی انتقال، 5/1 میلیون بیت در ثانیه برخوردار شدند. سرعت انتقال پیامهای «اینترنت»، در سال 1992، به 45 میلیون بیت در ثانیه ـ معادل 5 هزار صفحه در ثانیه ـ افزایش یافت و درسال 1995، تکنولوژی کامپیوتری مورد استفادهی «اینترنت»، به حد بسیار فوقالعادهای از پیشرفت رسید. به طوری که برای آن، امکان انتقال اطلاعاتی معادل مجموعهی دهها میلیون کتابها و نشریات کتابخانهی کنگرهی ایالات متحدهی آمریکا در هر دقیقه، فراهم گردید. درعین حال، افزایش توانائی فنی انتقال پیامهای ارتباطی از طریق «اینترنت»، به تنهائی برای گسترش شبکههای اطلاعرسانی در سطح جهانی کافی نبود و به این منظور، ارتباط متقابل رایانهها نیز ضرورت داشت. به همین لحاظ، برای از میان بردن این مانع، از سیستم ارتباطی ویژهای معروف به «یونیکس»11، که در سال 1969در آزمایشگاههای کمپانی معروف «بل»12 اختراع گردیده بود، کمک گرفته شد. کاربرد سیستم «یونیکس»، از سال 1983، که کوششهای محققان دانشگاه کالیفرنیا در «برکلی»، با مساعدت مالی «آژانس طرحهای پژوهشی پیشرفته» وزارت دفاع آمریکا، برای انطباق مجموعهای از پروتکلهای علمی، موسوم به «پروتکل کنترل انتقال بر پروتکل ارتباط متقابل»13 با این سیستم، به موفقیت رسیدند، رو به گسترش گذاشت و به این ترتیب، رایانهها امکان یافتند که علاوه برایجاد ارتباط متقابل با یکدیگر، به رمزگذاری و رمزگشائی مجموعههای دادههای مورد انتقال بسیار سریع در شبکهی «اینترنت» نیز اقدام کنند. از آن زمان، شبکههای اطلاعاتی محلی و منطقهای، توانائی پیدا کردند با هم ارتباط متقابل برقرار سازند و دادهها و پیامهای خود را به هر کجا که خطوط تلفنی و رایانههای مجهز به دستگاه «مودم»14 ـ برای اتصال رایانه به تلفن ـ وجود دارند، انتقال دهند. به این گونه، شبکهسازیهای اطلاعاتی در سراسر جهان توسعه یافتند و مقدمات استفاده از «بزرگراههای اطلاعاتی» نیز فراهم گردیدند. باید یادآور شد که از اوایل دههی 1990، همراه با پیشرفت و گسترش تکنولوژی رایانهای «اینترنت»، کاربرد آن بیشتر