طرح کسب و کار جاجیم بافی (سال 96)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 90

جاجیم بافی

جاجیم :

جاجیم یکی از صنایع دستی سنتی ایران‌می باشد که با اختلاف جزئی در طرح و رنگبندی در اکثر نقاط روستایی بافت آن مرسوم بود و بخصوص در مناطق عشایری به جهت استفاده از جاجیم در ابزار و ادوات زندگی روزمره بعنوان زیر انداز یا خورجین یا چوال یا تسمه از الاچیق در میان عشایر متداول‌می باشد. از نظر بافت پیچیدگی خاص بخود دارد و‌می توان گفت که اولین بافته‌های دستی روستایی و عشایری است که سیستم صحیح بافندگی امروز در دستگاههای بافندگی از آن استفاده‌می شود اعمال گردیده است .

جاجیم مناسب ترین چیزی بود که قدیمی‌ها روی کرسی میانداختند. جاجیم چیچکمله CHICHAKLAMEH با ترکیبی از رنگ‌های گوناگون و نقوش لوزی داخل الوان راه راه آن در ده وشهر بیشتراز همه انواع جاجیم مشهور بود. بامتروک شدن کرسی ذغالی بافت و مصرف جاجیم در شهرها و حتی در شهرستانهای دور و نزدیک نیز به فراموشی‌ می‌رفت ولی روستائیان طبق عادت قدیمی مناسب ترین روانداز کرسی زمستانی را رها نساخته اند وزنان همچنان جاجیم خودشان را در بهار و تابستان در فضای باز حیاط اطراف خانه یاهر مکانی که امکان راداشته باشد درازمی کنندو سه پایه مخصوص آنرا بر پر میدارند و جاجیم‌می بافند. بافت جاجیم در اکثر قریب به اتفاق دهات و مناطق روستایی ایران موسوم است. تنها تفاوت و امتیاز جاجیم بعضی از مناطق نسبت به سایر جاها ترکیب رنگ،‌ ظرافت نخ و نقوش است که روی آن ایجاد‌می کنند .

ارزش بافت جاجیم

می توان گفت جاجیم بافی در عین ظرافت و زیبایی و دقتی که‌می بایست صرف بافتن آن گردد. سنتی ترین روش بافندگی را مجسم‌می سازد و ابزار مورد نیاز آن ساده ترین وسایل بود و مهمترین عامل در امر بافت انرژی بازوان زن بافنده است.

بافت جاجیم پس از تهیه نخ مورد نیاز (نخ پشمی-کاموا) در رنگهای مختلف چله کشی شروع‌می شود و اغلب تمام مراحل بافت مخصوصاً چله کشی آن در فضای باز و شبیه به چله دوانی قالی‌های فارس بافت صورت‌می گیرد. بدین ترتیب که در محوطه ای به طول تقریبی 15 تا 20 طول محوطه مهم است و عرض آن چندان مهم نیست بطوریکه در یک گوشه تقریباً تنگ نیز‌می شود چله کشی را انجام داد.

عکس شماره (49)- جاجیم ساده آکرولیک دست دوم روستای گنبران-هوراند-اردیبهشت 81

عکس شمارة ( 50 ) – جاجیم ساده – روستای گنبران

زنی در حال بافت جاجیم و رد کردن نخ پود ( آرقاچ ) که بعد از مرحله قلیچ زدن است که باعث محکم شدن پود‌می گردد .

بوسیله تعداد چهار میخ چوبی وضعیتی به شکل زیر روی زمین ایجاد می‌شود .

طرح کسب و کار قالی بافی (سال 96)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 104

قالی بافی

فصل سوم :

قالی بافی

قالیبافی

عکس شماره 33 هوراند - اردیبهشت 1381 فرش ابریشمی -(3×4)

تاریخچة قالیبافی

هیچ رشته‌ای از هنرهای صنعتی در ایران به اندازه قالیبافی مهم نیست و با این همه اطلاعات و آگاهی‌ها درباره توسعه و تکامل باستانی آن محدود است.

وقتی که در ایران راجع به فرش صحبت‌ می‌شود مقصود نوع جنس بافته شدة آنست که علاوه بر تار وپود بعد سومی به شکل پرز گره زده شده داشته باشد در اروپا علاقة تاریخی به فرش ایران در حدود سال 1378 آغاز گردیده در آن هنگام مجموعه‌ای از فرشهای سده شانزدهم تا نوزده گردآوری شده و همه فرشهایی که پیش از سده شانزدهم بافته شده بود جزء فرشهای اولیه طبقه بندی گردید و این فرض شیوع داشت که کهنه ترین آن مربوط به سده چهاردهم بود. فرش بافی از ترکهای آسیای مرکزی منبعث گردیده است در اثر تحقیقات ویژه و پژوهشهای نویناین نوع طبقه بندی بسیار ساده که هنوز هم متأسفانه در بیشتر کتابها راجع قالی پیدا‌ می‌شود اعتبار خود را از دست داد. (ای-ولف – هانس –1372 – 191)

گزنوفون kyropaidaia تاریخ نویس یونانی (430 -359 پیش از مسیح) در کتاب خود متذکر می‌شود که ایرانیان فرشهایی داشتند که زود از دست‌ می‌رفت و تنها شاه روی آنها راه‌ می‌رفت. در کتاب اوستا که یکی از کتابهای کهن ایران است سخن از کف پوشی نرمی به میان آمد. چون به ویژه دربارة گرة یوزی صحبت نکرده نمی توانیم بگوییم که آنچه در آن کتاب آمده همان قالیهای امروز ایرانی است. اما از حفاریهای کورگان مقبرة شاهی در پزیرک در کوهستانهای آلتای در آسیای مرکزی پارچه‌ها و نمدهایی بدست آمد که یک فرش 2×2 متری مهمترین آنها بود. این آرامگاه متعلق به سکاها قوم آریایی و پسر عموهای ایرانیان است آرامگاه متعلق به سده پنجم پیش از میلاد است و از آن تاریخ تاکنون پیوسته زیر برف و یخ بود. و همین امر سبب شده که رنگ نسج قالی حفظ شود این قالی نسج بسیار ظریفی دارد و در هر اینج مربع 520 گره خورده در صورتی که قالیهای پشمی خرسک امروزی 80 گره و بهترین قالی ابریشمی 800 گره دارد. گره قیورد از نوع گره‌های به اصطلاح ترکی است. اگر در نظر بگیریم که سکاها و ترکها در آسیای مرکزی همسایه بودند این سؤال پس‌ می‌آید که از ترکها و ایرانیان کدام یک مبدع مبتکر قالیبافی بوده اند جزئیات طرح قالی نشان‌ می‌دهد که این قالی ایرانی است. (ای- ولف ـ هانس ـ 1372ـ192)

در کتاب قالیها و قالیچه‌های ایران نوشته اریک اشنبر آمده است:

این فرش (منظور قالیچه پازیریک) که به عنوان پوشش اسب بکار‌ می‌رفته در هر سانتی متر مربع دارای 36 گره ترکی است و صاحب نظران با توجه به نقشهای روی این قالی که شبیه نقوش اصیل هخامنشی است آن را ایرانی ‌ می‌دانند و معتقدند که قالی مزبور از دست بافتهای مادها و پارتها (خراسان بزرگ قدیم) است. رنگهای مورد استفاده در این قالی، قرمز اخرایی، زرد، سبز کمرنگ و نارنجی است تشابه نقوش سواران و مردان پیاده که در کنار اسبان خود راه‌ می‌پیماید و جانداران بالدار در این قالی با نقوش تخت جمشید، صحت نظر این محققین را قویتر‌ می‌سازد. (اشنبرنر ـ اریک ـ 1374 مقدمه)

و در جزوه گلیم بافی سازمان صنایع دستی تیر 64 ـ صفحه 7 ـ آمده است:

در سال 1949 میلادی، رودنکو باستان شناس روسی در حفاری‌های کوه آلتا که مقر سکاها بود، در یک مقبرة خصوصی قطعه فرشی به حال انجماد پیدا کرد که زمان بافت آن بین 500 تا 350 سال از میلاد مسیح معین شد. و بدین ترتیب وجود قالی در تمدنهای باستانی فلات ایران تأیید گردید.

با کشف این قطعه فرش که بعد‌ها به نام قالی پازیریک شهرت یافت و از آنجا که فرش یاد شده دارای 3600 گره متقارن در هر دسی متر مربع‌ می‌باشد این نظریه از سوی کار شناسان عنوان شد که برای رسیدن به چنین مهارتی در قالیبافی لازم بود تا بافنده از یک روش حداقل هزار ساله پیروی کرده باشد و بدین ترتیب تاریخ پیدایش هنر قالی بافی

طرح کسب و کار جاجیم بافی (سال 96)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 90

جاجیم بافی

جاجیم :

جاجیم یکی از صنایع دستی سنتی ایران‌می باشد که با اختلاف جزئی در طرح و رنگبندی در اکثر نقاط روستایی بافت آن مرسوم بود و بخصوص در مناطق عشایری به جهت استفاده از جاجیم در ابزار و ادوات زندگی روزمره بعنوان زیر انداز یا خورجین یا چوال یا تسمه از الاچیق در میان عشایر متداول‌می باشد. از نظر بافت پیچیدگی خاص بخود دارد و‌می توان گفت که اولین بافته‌های دستی روستایی و عشایری است که سیستم صحیح بافندگی امروز در دستگاههای بافندگی از آن استفاده‌می شود اعمال گردیده است .

جاجیم مناسب ترین چیزی بود که قدیمی‌ها روی کرسی میانداختند. جاجیم چیچکمله CHICHAKLAMEH با ترکیبی از رنگ‌های گوناگون و نقوش لوزی داخل الوان راه راه آن در ده وشهر بیشتراز همه انواع جاجیم مشهور بود. بامتروک شدن کرسی ذغالی بافت و مصرف جاجیم در شهرها و حتی در شهرستانهای دور و نزدیک نیز به فراموشی‌ می‌رفت ولی روستائیان طبق عادت قدیمی مناسب ترین روانداز کرسی زمستانی را رها نساخته اند وزنان همچنان جاجیم خودشان را در بهار و تابستان در فضای باز حیاط اطراف خانه یاهر مکانی که امکان راداشته باشد درازمی کنندو سه پایه مخصوص آنرا بر پر میدارند و جاجیم‌می بافند. بافت جاجیم در اکثر قریب به اتفاق دهات و مناطق روستایی ایران موسوم است. تنها تفاوت و امتیاز جاجیم بعضی از مناطق نسبت به سایر جاها ترکیب رنگ،‌ ظرافت نخ و نقوش است که روی آن ایجاد‌می کنند .

ارزش بافت جاجیم

می توان گفت جاجیم بافی در عین ظرافت و زیبایی و دقتی که‌می بایست صرف بافتن آن گردد. سنتی ترین روش بافندگی را مجسم‌می سازد و ابزار مورد نیاز آن ساده ترین وسایل بود و مهمترین عامل در امر بافت انرژی بازوان زن بافنده است.

بافت جاجیم پس از تهیه نخ مورد نیاز (نخ پشمی-کاموا) در رنگهای مختلف چله کشی شروع‌می شود و اغلب تمام مراحل بافت مخصوصاً چله کشی آن در فضای باز و شبیه به چله دوانی قالی‌های فارس بافت صورت‌می گیرد. بدین ترتیب که در محوطه ای به طول تقریبی 15 تا 20 طول محوطه مهم است و عرض آن چندان مهم نیست بطوریکه در یک گوشه تقریباً تنگ نیز‌می شود چله کشی را انجام داد.

عکس شماره (49)- جاجیم ساده آکرولیک دست دوم روستای گنبران-هوراند-اردیبهشت 81

عکس شمارة ( 50 ) – جاجیم ساده – روستای گنبران

زنی در حال بافت جاجیم و رد کردن نخ پود ( آرقاچ ) که بعد از مرحله قلیچ زدن است که باعث محکم شدن پود‌می گردد .

بوسیله تعداد چهار میخ چوبی وضعیتی به شکل زیر روی زمین ایجاد می‌شود .

طرح کسب و کار قالی بافی (سال 96)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 104

قالی بافی

فصل سوم :

قالی بافی

قالیبافی

عکس شماره 33 هوراند - اردیبهشت 1381 فرش ابریشمی -(3×4)

تاریخچة قالیبافی

هیچ رشته‌ای از هنرهای صنعتی در ایران به اندازه قالیبافی مهم نیست و با این همه اطلاعات و آگاهی‌ها درباره توسعه و تکامل باستانی آن محدود است.

وقتی که در ایران راجع به فرش صحبت‌ می‌شود مقصود نوع جنس بافته شدة آنست که علاوه بر تار وپود بعد سومی به شکل پرز گره زده شده داشته باشد در اروپا علاقة تاریخی به فرش ایران در حدود سال 1378 آغاز گردیده در آن هنگام مجموعه‌ای از فرشهای سده شانزدهم تا نوزده گردآوری شده و همه فرشهایی که پیش از سده شانزدهم بافته شده بود جزء فرشهای اولیه طبقه بندی گردید و این فرض شیوع داشت که کهنه ترین آن مربوط به سده چهاردهم بود. فرش بافی از ترکهای آسیای مرکزی منبعث گردیده است در اثر تحقیقات ویژه و پژوهشهای نویناین نوع طبقه بندی بسیار ساده که هنوز هم متأسفانه در بیشتر کتابها راجع قالی پیدا‌ می‌شود اعتبار خود را از دست داد. (ای-ولف – هانس –1372 – 191)

گزنوفون kyropaidaia تاریخ نویس یونانی (430 -359 پیش از مسیح) در کتاب خود متذکر می‌شود که ایرانیان فرشهایی داشتند که زود از دست‌ می‌رفت و تنها شاه روی آنها راه‌ می‌رفت. در کتاب اوستا که یکی از کتابهای کهن ایران است سخن از کف پوشی نرمی به میان آمد. چون به ویژه دربارة گرة یوزی صحبت نکرده نمی توانیم بگوییم که آنچه در آن کتاب آمده همان قالیهای امروز ایرانی است. اما از حفاریهای کورگان مقبرة شاهی در پزیرک در کوهستانهای آلتای در آسیای مرکزی پارچه‌ها و نمدهایی بدست آمد که یک فرش 2×2 متری مهمترین آنها بود. این آرامگاه متعلق به سکاها قوم آریایی و پسر عموهای ایرانیان است آرامگاه متعلق به سده پنجم پیش از میلاد است و از آن تاریخ تاکنون پیوسته زیر برف و یخ بود. و همین امر سبب شده که رنگ نسج قالی حفظ شود این قالی نسج بسیار ظریفی دارد و در هر اینج مربع 520 گره خورده در صورتی که قالیهای پشمی خرسک امروزی 80 گره و بهترین قالی ابریشمی 800 گره دارد. گره قیورد از نوع گره‌های به اصطلاح ترکی است. اگر در نظر بگیریم که سکاها و ترکها در آسیای مرکزی همسایه بودند این سؤال پس‌ می‌آید که از ترکها و ایرانیان کدام یک مبدع مبتکر قالیبافی بوده اند جزئیات طرح قالی نشان‌ می‌دهد که این قالی ایرانی است. (ای- ولف ـ هانس ـ 1372ـ192)

در کتاب قالیها و قالیچه‌های ایران نوشته اریک اشنبر آمده است:

این فرش (منظور قالیچه پازیریک) که به عنوان پوشش اسب بکار‌ می‌رفته در هر سانتی متر مربع دارای 36 گره ترکی است و صاحب نظران با توجه به نقشهای روی این قالی که شبیه نقوش اصیل هخامنشی است آن را ایرانی ‌ می‌دانند و معتقدند که قالی مزبور از دست بافتهای مادها و پارتها (خراسان بزرگ قدیم) است. رنگهای مورد استفاده در این قالی، قرمز اخرایی، زرد، سبز کمرنگ و نارنجی است تشابه نقوش سواران و مردان پیاده که در کنار اسبان خود راه‌ می‌پیماید و جانداران بالدار در این قالی با نقوش تخت جمشید، صحت نظر این محققین را قویتر‌ می‌سازد. (اشنبرنر ـ اریک ـ 1374 مقدمه)

و در جزوه گلیم بافی سازمان صنایع دستی تیر 64 ـ صفحه 7 ـ آمده است:

در سال 1949 میلادی، رودنکو باستان شناس روسی در حفاری‌های کوه آلتا که مقر سکاها بود، در یک مقبرة خصوصی قطعه فرشی به حال انجماد پیدا کرد که زمان بافت آن بین 500 تا 350 سال از میلاد مسیح معین شد. و بدین ترتیب وجود قالی در تمدنهای باستانی فلات ایران تأیید گردید.

با کشف این قطعه فرش که بعد‌ها به نام قالی پازیریک شهرت یافت و از آنجا که فرش یاد شده دارای 3600 گره متقارن در هر دسی متر مربع‌ می‌باشد این نظریه از سوی کار شناسان عنوان شد که برای رسیدن به چنین مهارتی در قالیبافی لازم بود تا بافنده از یک روش حداقل هزار ساله پیروی کرده باشد و بدین ترتیب تاریخ پیدایش هنر قالی بافی

طرح کسب و کار جاجیم بافی (سال 96)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 90

جاجیم بافی

جاجیم :

جاجیم یکی از صنایع دستی سنتی ایران‌می باشد که با اختلاف جزئی در طرح و رنگبندی در اکثر نقاط روستایی بافت آن مرسوم بود و بخصوص در مناطق عشایری به جهت استفاده از جاجیم در ابزار و ادوات زندگی روزمره بعنوان زیر انداز یا خورجین یا چوال یا تسمه از الاچیق در میان عشایر متداول‌می باشد. از نظر بافت پیچیدگی خاص بخود دارد و‌می توان گفت که اولین بافته‌های دستی روستایی و عشایری است که سیستم صحیح بافندگی امروز در دستگاههای بافندگی از آن استفاده‌می شود اعمال گردیده است .

جاجیم مناسب ترین چیزی بود که قدیمی‌ها روی کرسی میانداختند. جاجیم چیچکمله CHICHAKLAMEH با ترکیبی از رنگ‌های گوناگون و نقوش لوزی داخل الوان راه راه آن در ده وشهر بیشتراز همه انواع جاجیم مشهور بود. بامتروک شدن کرسی ذغالی بافت و مصرف جاجیم در شهرها و حتی در شهرستانهای دور و نزدیک نیز به فراموشی‌ می‌رفت ولی روستائیان طبق عادت قدیمی مناسب ترین روانداز کرسی زمستانی را رها نساخته اند وزنان همچنان جاجیم خودشان را در بهار و تابستان در فضای باز حیاط اطراف خانه یاهر مکانی که امکان راداشته باشد درازمی کنندو سه پایه مخصوص آنرا بر پر میدارند و جاجیم‌می بافند. بافت جاجیم در اکثر قریب به اتفاق دهات و مناطق روستایی ایران موسوم است. تنها تفاوت و امتیاز جاجیم بعضی از مناطق نسبت به سایر جاها ترکیب رنگ،‌ ظرافت نخ و نقوش است که روی آن ایجاد‌می کنند .

ارزش بافت جاجیم

می توان گفت جاجیم بافی در عین ظرافت و زیبایی و دقتی که‌می بایست صرف بافتن آن گردد. سنتی ترین روش بافندگی را مجسم‌می سازد و ابزار مورد نیاز آن ساده ترین وسایل بود و مهمترین عامل در امر بافت انرژی بازوان زن بافنده است.

بافت جاجیم پس از تهیه نخ مورد نیاز (نخ پشمی-کاموا) در رنگهای مختلف چله کشی شروع‌می شود و اغلب تمام مراحل بافت مخصوصاً چله کشی آن در فضای باز و شبیه به چله دوانی قالی‌های فارس بافت صورت‌می گیرد. بدین ترتیب که در محوطه ای به طول تقریبی 15 تا 20 طول محوطه مهم است و عرض آن چندان مهم نیست بطوریکه در یک گوشه تقریباً تنگ نیز‌می شود چله کشی را انجام داد.

عکس شماره (49)- جاجیم ساده آکرولیک دست دوم روستای گنبران-هوراند-اردیبهشت 81

عکس شمارة ( 50 ) – جاجیم ساده – روستای گنبران

زنی در حال بافت جاجیم و رد کردن نخ پود ( آرقاچ ) که بعد از مرحله قلیچ زدن است که باعث محکم شدن پود‌می گردد .

بوسیله تعداد چهار میخ چوبی وضعیتی به شکل زیر روی زمین ایجاد می‌شود .