تحقیق درباره: تأثیر فعالیتهای فیزیکی بر میزان کلسیم بدن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 22

تأثیر فعالیتهای فیزیکی بر میزان کلسیم بدن:

یک آزمایش گروهی دو ساله برای افزایش و بهبود حجم استخوان در دختران 11-9 ساله، از طریق افزایش جذب کلسیم در غذاهای کلسیم دار و فعالیتهای فیزیکی سنگین – وزن انجام شد.

متدها: با استفاده از مجموعه اطلاعات جماع موجود، 30 گروه از دختران اسکاتلندی کلاس پنجم به طور تصادفی وارد یک برنامۀ مداخلۀ رفتاری دوساله یا یک گروه کنترل درمان نشده شدند. نتایج بررسی های صورت گرفته یکساله و دوساله در یک پایگاه مرکزی ارائه شده اند. مقیاس های اندازه گیری، شامل مقدار محتویات مواد معدنی استخوانی، دانسیته، جذب کلسیم رژیمی بیست و چهار ساعته و فعالیتهای فیزیکی سنگین بود. از یک رگراسیون مدل- ترکیبی برای بررسی تغییرات درمانی در میزان مواد معدنی استخوانی (g) برای کل بدن، ستون فقرات ، استخوان ران، یک سوم شعاع دور از مرکز و کشاله ران، استفاده شد. تغییرات حاصل از شیوۀ غذا خوردن و فعالیت های فیزیکی مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج:

اگر چه این تعاملات به طور صحیحی ایجاد می شوند اما هیچگونه اثر متقابل تداخلی چشمگیری برای میزان مواد معدنی کل استخوان یا بعضی از قسمتهای خاص استخوانی مشاهده نمی شود. این تأثیرات قابل توجه، در افزایش کلسیم رژیمی، مهم جلوه می کند. هیچگونه تأثیر تداخل ویژه ای برای افزایش فعالیت فیزیکی سنگین نیز مشاهده نشده است.

در نتیجه تحقیقاتی که در آینده قرار است صورت گیرند باید تشخیص دوز بهینۀ فعالیت فیزیکی سنگین و تعیین رژیم غذایی کلسیم دار برای به حد ماکزیمم رساندن افزایش حجم استخوان در دختران پیش از بلوغ جنسی و در حال بلوغ جنسی را مد نظر قرار دهند.

پیش زمینه:

اخیراً مسئله تشکیل استخوان، بیش از 25 میلیون نفر در ایالات متحده را تحت تأثیر خود قرار داده و دانسیتۀ مواد معدنی کم استخوان (BMD) فاکتوری است که در شکستگی استخوان در زمان پس از سن یائسگی زنان مسن، دست به گریبان آن هستند.تغییر حجم استخوان در طول دوره بچگی و بزرگسالی ممکن است فاکتور مهمی در تشخیص خطر شکستگی های استخوان در دوره های بزرگسالی باشد. 45 درصد حجم استخوان در جوانی ممکن است یکی از مهم ترین استراتژی های بازدارندۀ موجود است.

گر چه 80-60 درصد تغییر در پیک (بیشترین حد) حجم استخوان (PBM) برای متغیرهای ژنتیکی مستند است اما فعالیت فیزیکی و آداب غذا خوردن،متغیرهای تغییرپذیری و همچنین اصلاح پذیری هستند که می توانند کمک چشمگیر اما اندکی در به حد مناسب رسیدن PBM ارائه دهند. از نقطه نظر رشد جمعیت، افزایش اندک در PBM بدست آمده از طریق تغییرات رفتار فعالیت فیزیکی و آداب غذا خوردن می تواند تا حد چشمگیری از شکستگی استخوان در بقیۀ عمر جلوگیری کرده یا آن را کاهش دهد.

اکثر تعاملات جلوگیری اولیه، برای افزایش حجم مواد معدنی استخوان در میان بچه ها و بزرگسالان، بر افزایش جذب کلسیم، از طریق استفاده از قرصهای کلسیم دار یا غذاهای غنی شده، متمرکز می باشند. طرح تحقیقاتی این آزمایشهای جلوگیری اولیه از شکست استخوان، متشکل از آزمایشاتی فردی بود که هیچ گونه تداخل تغییر رفتاری نداشتند. معمولاً، نتایج این تحقیقات، روابط مثبتی بین فرآورده های کلسیمی (CA) و افزایش حجم استخوان را نشان میدهند. با این حال، افزایش حجم استخوان، با یک بار استفاده از این مواد کلسیم دار، حاصل نمی شود.

چند آزمایش مربوطۀ دیگر نیز در مدرسه ای به اجرا درآمد و چندین کلاس و چندین دانش آموز به طور اتفاقی در آنها شرکت کردند. اگر چه این آزمایشات، شامل بخش تداخل تغییر رفتار نبودند. نتایج حاصل از این تحقیقات، تأثیر مثبت فعالیت فیزیکی سنگین (WBPA) بر افزایش حجم استخوان در بچه ها بویژه در مفصل ران، کل بدن و ستون فقرات را نشان میدهد. البته اطلاعات بدست آمده در مورد مقدار و نوع فعالیت فیزیکی لازم برای افزایش BMD ، زیاد نیست.

فرض بر این است که جذب کلسیم و WBPA ممکن است اثرات افزودنی یا تداخلی بر افزایش حجم استخوان داشته باشد. ما فقط اطلاعات کافی در مورد یک آزمایش کنترل شدۀ اتفاقی داریم که می تواند به طور همزمان جذب CA در غذاهای غنی شده از کلسیم و WBPA را به منظور ارزیابی افزایش حجم استخوان در بچه ها، افزایش دهد. 66 دختر هشت ساله برای شناسایی تأثیر فعالیت فیزیکی شدید و ضعیف کلاسی (سه بار در هفته به مدت 20 دقیقه)،در آزمایش شرکت کرده و غذاهای کلسیم دار یا غنی شده از ویتامینهای دیگر را به مدت 8-5 ماه مصرف کردند. هیچگونه تداخل تغییر رفتاری ایجاد نشد. نتایج حاصله نشان میدهد که اثرات افزایش جذب CA و WBPA بر میزان رشد استخوان، در مناطق مختلف استخوانی،

تحقیق درباره تأثیر فعالیتهای فیزیکی بر میزان کلسیم بدن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 22

تأثیر فعالیتهای فیزیکی بر میزان کلسیم بدن:

یک آزمایش گروهی دو ساله برای افزایش و بهبود حجم استخوان در دختران 11-9 ساله، از طریق افزایش جذب کلسیم در غذاهای کلسیم دار و فعالیتهای فیزیکی سنگین – وزن انجام شد.

متدها: با استفاده از مجموعه اطلاعات جماع موجود، 30 گروه از دختران اسکاتلندی کلاس پنجم به طور تصادفی وارد یک برنامۀ مداخلۀ رفتاری دوساله یا یک گروه کنترل درمان نشده شدند. نتایج بررسی های صورت گرفته یکساله و دوساله در یک پایگاه مرکزی ارائه شده اند. مقیاس های اندازه گیری، شامل مقدار محتویات مواد معدنی استخوانی، دانسیته، جذب کلسیم رژیمی بیست و چهار ساعته و فعالیتهای فیزیکی سنگین بود. از یک رگراسیون مدل- ترکیبی برای بررسی تغییرات درمانی در میزان مواد معدنی استخوانی (g) برای کل بدن، ستون فقرات ، استخوان ران، یک سوم شعاع دور از مرکز و کشاله ران، استفاده شد. تغییرات حاصل از شیوۀ غذا خوردن و فعالیت های فیزیکی مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج:

اگر چه این تعاملات به طور صحیحی ایجاد می شوند اما هیچگونه اثر متقابل تداخلی چشمگیری برای میزان مواد معدنی کل استخوان یا بعضی از قسمتهای خاص استخوانی مشاهده نمی شود. این تأثیرات قابل توجه، در افزایش کلسیم رژیمی، مهم جلوه می کند. هیچگونه تأثیر تداخل ویژه ای برای افزایش فعالیت فیزیکی سنگین نیز مشاهده نشده است.

در نتیجه تحقیقاتی که در آینده قرار است صورت گیرند باید تشخیص دوز بهینۀ فعالیت فیزیکی سنگین و تعیین رژیم غذایی کلسیم دار برای به حد ماکزیمم رساندن افزایش حجم استخوان در دختران پیش از بلوغ جنسی و در حال بلوغ جنسی را مد نظر قرار دهند.

پیش زمینه:

اخیراً مسئله تشکیل استخوان، بیش از 25 میلیون نفر در ایالات متحده را تحت تأثیر خود قرار داده و دانسیتۀ مواد معدنی کم استخوان (BMD) فاکتوری است که در شکستگی استخوان در زمان پس از سن یائسگی زنان مسن، دست به گریبان آن هستند.تغییر حجم استخوان در طول دوره بچگی و بزرگسالی ممکن است فاکتور مهمی در تشخیص خطر شکستگی های استخوان در دوره های بزرگسالی باشد. 45 درصد حجم استخوان در جوانی ممکن است یکی از مهم ترین استراتژی های بازدارندۀ موجود است.

گر چه 80-60 درصد تغییر در پیک (بیشترین حد) حجم استخوان (PBM) برای متغیرهای ژنتیکی مستند است اما فعالیت فیزیکی و آداب غذا خوردن،متغیرهای تغییرپذیری و همچنین اصلاح پذیری هستند که می توانند کمک چشمگیر اما اندکی در به حد مناسب رسیدن PBM ارائه دهند. از نقطه نظر رشد جمعیت، افزایش اندک در PBM بدست آمده از طریق تغییرات رفتار فعالیت فیزیکی و آداب غذا خوردن می تواند تا حد چشمگیری از شکستگی استخوان در بقیۀ عمر جلوگیری کرده یا آن را کاهش دهد.

اکثر تعاملات جلوگیری اولیه، برای افزایش حجم مواد معدنی استخوان در میان بچه ها و بزرگسالان، بر افزایش جذب کلسیم، از طریق استفاده از قرصهای کلسیم دار یا غذاهای غنی شده، متمرکز می باشند. طرح تحقیقاتی این آزمایشهای جلوگیری اولیه از شکست استخوان، متشکل از آزمایشاتی فردی بود که هیچ گونه تداخل تغییر رفتاری نداشتند. معمولاً، نتایج این تحقیقات، روابط مثبتی بین فرآورده های کلسیمی (CA) و افزایش حجم استخوان را نشان میدهند. با این حال، افزایش حجم استخوان، با یک بار استفاده از این مواد کلسیم دار، حاصل نمی شود.

چند آزمایش مربوطۀ دیگر نیز در مدرسه ای به اجرا درآمد و چندین کلاس و چندین دانش آموز به طور اتفاقی در آنها شرکت کردند. اگر چه این آزمایشات، شامل بخش تداخل تغییر رفتار نبودند. نتایج حاصل از این تحقیقات، تأثیر مثبت فعالیت فیزیکی سنگین (WBPA) بر افزایش حجم استخوان در بچه ها بویژه در مفصل ران، کل بدن و ستون فقرات را نشان میدهد. البته اطلاعات بدست آمده در مورد مقدار و نوع فعالیت فیزیکی لازم برای افزایش BMD ، زیاد نیست.

فرض بر این است که جذب کلسیم و WBPA ممکن است اثرات افزودنی یا تداخلی بر افزایش حجم استخوان داشته باشد. ما فقط اطلاعات کافی در مورد یک آزمایش کنترل شدۀ اتفاقی داریم که می تواند به طور همزمان جذب CA در غذاهای غنی شده از کلسیم و WBPA را به منظور ارزیابی افزایش حجم استخوان در بچه ها، افزایش دهد. 66 دختر هشت ساله برای شناسایی تأثیر فعالیت فیزیکی شدید و ضعیف کلاسی (سه بار در هفته به مدت 20 دقیقه)،در آزمایش شرکت کرده و غذاهای کلسیم دار یا غنی شده از ویتامینهای دیگر را به مدت 8-5 ماه مصرف کردند. هیچگونه تداخل تغییر رفتاری ایجاد نشد. نتایج حاصله نشان میدهد که اثرات افزایش جذب CA و WBPA بر میزان رشد استخوان، در مناطق مختلف استخوانی،

مقاله درمورد تأثیر فعالیتهای فیزیکی بر میزان کلسیم بدن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 22

تأثیر فعالیتهای فیزیکی بر میزان کلسیم بدن:

یک آزمایش گروهی دو ساله برای افزایش و بهبود حجم استخوان در دختران 11-9 ساله، از طریق افزایش جذب کلسیم در غذاهای کلسیم دار و فعالیتهای فیزیکی سنگین – وزن انجام شد.

متدها: با استفاده از مجموعه اطلاعات جماع موجود، 30 گروه از دختران اسکاتلندی کلاس پنجم به طور تصادفی وارد یک برنامۀ مداخلۀ رفتاری دوساله یا یک گروه کنترل درمان نشده شدند. نتایج بررسی های صورت گرفته یکساله و دوساله در یک پایگاه مرکزی ارائه شده اند. مقیاس های اندازه گیری، شامل مقدار محتویات مواد معدنی استخوانی، دانسیته، جذب کلسیم رژیمی بیست و چهار ساعته و فعالیتهای فیزیکی سنگین بود. از یک رگراسیون مدل- ترکیبی برای بررسی تغییرات درمانی در میزان مواد معدنی استخوانی (g) برای کل بدن، ستون فقرات ، استخوان ران، یک سوم شعاع دور از مرکز و کشاله ران، استفاده شد. تغییرات حاصل از شیوۀ غذا خوردن و فعالیت های فیزیکی مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج:

اگر چه این تعاملات به طور صحیحی ایجاد می شوند اما هیچگونه اثر متقابل تداخلی چشمگیری برای میزان مواد معدنی کل استخوان یا بعضی از قسمتهای خاص استخوانی مشاهده نمی شود. این تأثیرات قابل توجه، در افزایش کلسیم رژیمی، مهم جلوه می کند. هیچگونه تأثیر تداخل ویژه ای برای افزایش فعالیت فیزیکی سنگین نیز مشاهده نشده است.

در نتیجه تحقیقاتی که در آینده قرار است صورت گیرند باید تشخیص دوز بهینۀ فعالیت فیزیکی سنگین و تعیین رژیم غذایی کلسیم دار برای به حد ماکزیمم رساندن افزایش حجم استخوان در دختران پیش از بلوغ جنسی و در حال بلوغ جنسی را مد نظر قرار دهند.

پیش زمینه:

اخیراً مسئله تشکیل استخوان، بیش از 25 میلیون نفر در ایالات متحده را تحت تأثیر خود قرار داده و دانسیتۀ مواد معدنی کم استخوان (BMD) فاکتوری است که در شکستگی استخوان در زمان پس از سن یائسگی زنان مسن، دست به گریبان آن هستند.تغییر حجم استخوان در طول دوره بچگی و بزرگسالی ممکن است فاکتور مهمی در تشخیص خطر شکستگی های استخوان در دوره های بزرگسالی باشد. 45 درصد حجم استخوان در جوانی ممکن است یکی از مهم ترین استراتژی های بازدارندۀ موجود است.

گر چه 80-60 درصد تغییر در پیک (بیشترین حد) حجم استخوان (PBM) برای متغیرهای ژنتیکی مستند است اما فعالیت فیزیکی و آداب غذا خوردن،متغیرهای تغییرپذیری و همچنین اصلاح پذیری هستند که می توانند کمک چشمگیر اما اندکی در به حد مناسب رسیدن PBM ارائه دهند. از نقطه نظر رشد جمعیت، افزایش اندک در PBM بدست آمده از طریق تغییرات رفتار فعالیت فیزیکی و آداب غذا خوردن می تواند تا حد چشمگیری از شکستگی استخوان در بقیۀ عمر جلوگیری کرده یا آن را کاهش دهد.

اکثر تعاملات جلوگیری اولیه، برای افزایش حجم مواد معدنی استخوان در میان بچه ها و بزرگسالان، بر افزایش جذب کلسیم، از طریق استفاده از قرصهای کلسیم دار یا غذاهای غنی شده، متمرکز می باشند. طرح تحقیقاتی این آزمایشهای جلوگیری اولیه از شکست استخوان، متشکل از آزمایشاتی فردی بود که هیچ گونه تداخل تغییر رفتاری نداشتند. معمولاً، نتایج این تحقیقات، روابط مثبتی بین فرآورده های کلسیمی (CA) و افزایش حجم استخوان را نشان میدهند. با این حال، افزایش حجم استخوان، با یک بار استفاده از این مواد کلسیم دار، حاصل نمی شود.

چند آزمایش مربوطۀ دیگر نیز در مدرسه ای به اجرا درآمد و چندین کلاس و چندین دانش آموز به طور اتفاقی در آنها شرکت کردند. اگر چه این آزمایشات، شامل بخش تداخل تغییر رفتار نبودند. نتایج حاصل از این تحقیقات، تأثیر مثبت فعالیت فیزیکی سنگین (WBPA) بر افزایش حجم استخوان در بچه ها بویژه در مفصل ران، کل بدن و ستون فقرات را نشان میدهد. البته اطلاعات بدست آمده در مورد مقدار و نوع فعالیت فیزیکی لازم برای افزایش BMD ، زیاد نیست.

فرض بر این است که جذب کلسیم و WBPA ممکن است اثرات افزودنی یا تداخلی بر افزایش حجم استخوان داشته باشد. ما فقط اطلاعات کافی در مورد یک آزمایش کنترل شدۀ اتفاقی داریم که می تواند به طور همزمان جذب CA در غذاهای غنی شده از کلسیم و WBPA را به منظور ارزیابی افزایش حجم استخوان در بچه ها، افزایش دهد. 66 دختر هشت ساله برای شناسایی تأثیر فعالیت فیزیکی شدید و ضعیف کلاسی (سه بار در هفته به مدت 20 دقیقه)،در آزمایش شرکت کرده و غذاهای کلسیم دار یا غنی شده از ویتامینهای دیگر را به مدت 8-5 ماه مصرف کردند. هیچگونه تداخل تغییر رفتاری ایجاد نشد. نتایج حاصله نشان میدهد که اثرات افزایش جذب CA و WBPA بر میزان رشد استخوان، در مناطق مختلف استخوانی،

تحقیق؛ تأثیر فعالیتهای فیزیکی بر میزان کلسیم بدن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 22

تأثیر فعالیتهای فیزیکی بر میزان کلسیم بدن:

یک آزمایش گروهی دو ساله برای افزایش و بهبود حجم استخوان در دختران 11-9 ساله، از طریق افزایش جذب کلسیم در غذاهای کلسیم دار و فعالیتهای فیزیکی سنگین – وزن انجام شد.

متدها: با استفاده از مجموعه اطلاعات جماع موجود، 30 گروه از دختران اسکاتلندی کلاس پنجم به طور تصادفی وارد یک برنامۀ مداخلۀ رفتاری دوساله یا یک گروه کنترل درمان نشده شدند. نتایج بررسی های صورت گرفته یکساله و دوساله در یک پایگاه مرکزی ارائه شده اند. مقیاس های اندازه گیری، شامل مقدار محتویات مواد معدنی استخوانی، دانسیته، جذب کلسیم رژیمی بیست و چهار ساعته و فعالیتهای فیزیکی سنگین بود. از یک رگراسیون مدل- ترکیبی برای بررسی تغییرات درمانی در میزان مواد معدنی استخوانی (g) برای کل بدن، ستون فقرات ، استخوان ران، یک سوم شعاع دور از مرکز و کشاله ران، استفاده شد. تغییرات حاصل از شیوۀ غذا خوردن و فعالیت های فیزیکی مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج:

اگر چه این تعاملات به طور صحیحی ایجاد می شوند اما هیچگونه اثر متقابل تداخلی چشمگیری برای میزان مواد معدنی کل استخوان یا بعضی از قسمتهای خاص استخوانی مشاهده نمی شود. این تأثیرات قابل توجه، در افزایش کلسیم رژیمی، مهم جلوه می کند. هیچگونه تأثیر تداخل ویژه ای برای افزایش فعالیت فیزیکی سنگین نیز مشاهده نشده است.

در نتیجه تحقیقاتی که در آینده قرار است صورت گیرند باید تشخیص دوز بهینۀ فعالیت فیزیکی سنگین و تعیین رژیم غذایی کلسیم دار برای به حد ماکزیمم رساندن افزایش حجم استخوان در دختران پیش از بلوغ جنسی و در حال بلوغ جنسی را مد نظر قرار دهند.

پیش زمینه:

اخیراً مسئله تشکیل استخوان، بیش از 25 میلیون نفر در ایالات متحده را تحت تأثیر خود قرار داده و دانسیتۀ مواد معدنی کم استخوان (BMD) فاکتوری است که در شکستگی استخوان در زمان پس از سن یائسگی زنان مسن، دست به گریبان آن هستند.تغییر حجم استخوان در طول دوره بچگی و بزرگسالی ممکن است فاکتور مهمی در تشخیص خطر شکستگی های استخوان در دوره های بزرگسالی باشد. 45 درصد حجم استخوان در جوانی ممکن است یکی از مهم ترین استراتژی های بازدارندۀ موجود است.

گر چه 80-60 درصد تغییر در پیک (بیشترین حد) حجم استخوان (PBM) برای متغیرهای ژنتیکی مستند است اما فعالیت فیزیکی و آداب غذا خوردن،متغیرهای تغییرپذیری و همچنین اصلاح پذیری هستند که می توانند کمک چشمگیر اما اندکی در به حد مناسب رسیدن PBM ارائه دهند. از نقطه نظر رشد جمعیت، افزایش اندک در PBM بدست آمده از طریق تغییرات رفتار فعالیت فیزیکی و آداب غذا خوردن می تواند تا حد چشمگیری از شکستگی استخوان در بقیۀ عمر جلوگیری کرده یا آن را کاهش دهد.

اکثر تعاملات جلوگیری اولیه، برای افزایش حجم مواد معدنی استخوان در میان بچه ها و بزرگسالان، بر افزایش جذب کلسیم، از طریق استفاده از قرصهای کلسیم دار یا غذاهای غنی شده، متمرکز می باشند. طرح تحقیقاتی این آزمایشهای جلوگیری اولیه از شکست استخوان، متشکل از آزمایشاتی فردی بود که هیچ گونه تداخل تغییر رفتاری نداشتند. معمولاً، نتایج این تحقیقات، روابط مثبتی بین فرآورده های کلسیمی (CA) و افزایش حجم استخوان را نشان میدهند. با این حال، افزایش حجم استخوان، با یک بار استفاده از این مواد کلسیم دار، حاصل نمی شود.

چند آزمایش مربوطۀ دیگر نیز در مدرسه ای به اجرا درآمد و چندین کلاس و چندین دانش آموز به طور اتفاقی در آنها شرکت کردند. اگر چه این آزمایشات، شامل بخش تداخل تغییر رفتار نبودند. نتایج حاصل از این تحقیقات، تأثیر مثبت فعالیت فیزیکی سنگین (WBPA) بر افزایش حجم استخوان در بچه ها بویژه در مفصل ران، کل بدن و ستون فقرات را نشان میدهد. البته اطلاعات بدست آمده در مورد مقدار و نوع فعالیت فیزیکی لازم برای افزایش BMD ، زیاد نیست.

فرض بر این است که جذب کلسیم و WBPA ممکن است اثرات افزودنی یا تداخلی بر افزایش حجم استخوان داشته باشد. ما فقط اطلاعات کافی در مورد یک آزمایش کنترل شدۀ اتفاقی داریم که می تواند به طور همزمان جذب CA در غذاهای غنی شده از کلسیم و WBPA را به منظور ارزیابی افزایش حجم استخوان در بچه ها، افزایش دهد. 66 دختر هشت ساله برای شناسایی تأثیر فعالیت فیزیکی شدید و ضعیف کلاسی (سه بار در هفته به مدت 20 دقیقه)،در آزمایش شرکت کرده و غذاهای کلسیم دار یا غنی شده از ویتامینهای دیگر را به مدت 8-5 ماه مصرف کردند. هیچگونه تداخل تغییر رفتاری ایجاد نشد. نتایج حاصله نشان میدهد که اثرات افزایش جذب CA و WBPA بر میزان رشد استخوان، در مناطق مختلف استخوانی،

تحقیق؛ تأثیر فعالیتهای فیزیکی بر میزان کلسیم بدن

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 22

تأثیر فعالیتهای فیزیکی بر میزان کلسیم بدن:

یک آزمایش گروهی دو ساله برای افزایش و بهبود حجم استخوان در دختران 11-9 ساله، از طریق افزایش جذب کلسیم در غذاهای کلسیم دار و فعالیتهای فیزیکی سنگین – وزن انجام شد.

متدها: با استفاده از مجموعه اطلاعات جماع موجود، 30 گروه از دختران اسکاتلندی کلاس پنجم به طور تصادفی وارد یک برنامۀ مداخلۀ رفتاری دوساله یا یک گروه کنترل درمان نشده شدند. نتایج بررسی های صورت گرفته یکساله و دوساله در یک پایگاه مرکزی ارائه شده اند. مقیاس های اندازه گیری، شامل مقدار محتویات مواد معدنی استخوانی، دانسیته، جذب کلسیم رژیمی بیست و چهار ساعته و فعالیتهای فیزیکی سنگین بود. از یک رگراسیون مدل- ترکیبی برای بررسی تغییرات درمانی در میزان مواد معدنی استخوانی (g) برای کل بدن، ستون فقرات ، استخوان ران، یک سوم شعاع دور از مرکز و کشاله ران، استفاده شد. تغییرات حاصل از شیوۀ غذا خوردن و فعالیت های فیزیکی مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج:

اگر چه این تعاملات به طور صحیحی ایجاد می شوند اما هیچگونه اثر متقابل تداخلی چشمگیری برای میزان مواد معدنی کل استخوان یا بعضی از قسمتهای خاص استخوانی مشاهده نمی شود. این تأثیرات قابل توجه، در افزایش کلسیم رژیمی، مهم جلوه می کند. هیچگونه تأثیر تداخل ویژه ای برای افزایش فعالیت فیزیکی سنگین نیز مشاهده نشده است.

در نتیجه تحقیقاتی که در آینده قرار است صورت گیرند باید تشخیص دوز بهینۀ فعالیت فیزیکی سنگین و تعیین رژیم غذایی کلسیم دار برای به حد ماکزیمم رساندن افزایش حجم استخوان در دختران پیش از بلوغ جنسی و در حال بلوغ جنسی را مد نظر قرار دهند.

پیش زمینه:

اخیراً مسئله تشکیل استخوان، بیش از 25 میلیون نفر در ایالات متحده را تحت تأثیر خود قرار داده و دانسیتۀ مواد معدنی کم استخوان (BMD) فاکتوری است که در شکستگی استخوان در زمان پس از سن یائسگی زنان مسن، دست به گریبان آن هستند.تغییر حجم استخوان در طول دوره بچگی و بزرگسالی ممکن است فاکتور مهمی در تشخیص خطر شکستگی های استخوان در دوره های بزرگسالی باشد. 45 درصد حجم استخوان در جوانی ممکن است یکی از مهم ترین استراتژی های بازدارندۀ موجود است.

گر چه 80-60 درصد تغییر در پیک (بیشترین حد) حجم استخوان (PBM) برای متغیرهای ژنتیکی مستند است اما فعالیت فیزیکی و آداب غذا خوردن،متغیرهای تغییرپذیری و همچنین اصلاح پذیری هستند که می توانند کمک چشمگیر اما اندکی در به حد مناسب رسیدن PBM ارائه دهند. از نقطه نظر رشد جمعیت، افزایش اندک در PBM بدست آمده از طریق تغییرات رفتار فعالیت فیزیکی و آداب غذا خوردن می تواند تا حد چشمگیری از شکستگی استخوان در بقیۀ عمر جلوگیری کرده یا آن را کاهش دهد.

اکثر تعاملات جلوگیری اولیه، برای افزایش حجم مواد معدنی استخوان در میان بچه ها و بزرگسالان، بر افزایش جذب کلسیم، از طریق استفاده از قرصهای کلسیم دار یا غذاهای غنی شده، متمرکز می باشند. طرح تحقیقاتی این آزمایشهای جلوگیری اولیه از شکست استخوان، متشکل از آزمایشاتی فردی بود که هیچ گونه تداخل تغییر رفتاری نداشتند. معمولاً، نتایج این تحقیقات، روابط مثبتی بین فرآورده های کلسیمی (CA) و افزایش حجم استخوان را نشان میدهند. با این حال، افزایش حجم استخوان، با یک بار استفاده از این مواد کلسیم دار، حاصل نمی شود.

چند آزمایش مربوطۀ دیگر نیز در مدرسه ای به اجرا درآمد و چندین کلاس و چندین دانش آموز به طور اتفاقی در آنها شرکت کردند. اگر چه این آزمایشات، شامل بخش تداخل تغییر رفتار نبودند. نتایج حاصل از این تحقیقات، تأثیر مثبت فعالیت فیزیکی سنگین (WBPA) بر افزایش حجم استخوان در بچه ها بویژه در مفصل ران، کل بدن و ستون فقرات را نشان میدهد. البته اطلاعات بدست آمده در مورد مقدار و نوع فعالیت فیزیکی لازم برای افزایش BMD ، زیاد نیست.

فرض بر این است که جذب کلسیم و WBPA ممکن است اثرات افزودنی یا تداخلی بر افزایش حجم استخوان داشته باشد. ما فقط اطلاعات کافی در مورد یک آزمایش کنترل شدۀ اتفاقی داریم که می تواند به طور همزمان جذب CA در غذاهای غنی شده از کلسیم و WBPA را به منظور ارزیابی افزایش حجم استخوان در بچه ها، افزایش دهد. 66 دختر هشت ساله برای شناسایی تأثیر فعالیت فیزیکی شدید و ضعیف کلاسی (سه بار در هفته به مدت 20 دقیقه)،در آزمایش شرکت کرده و غذاهای کلسیم دار یا غنی شده از ویتامینهای دیگر را به مدت 8-5 ماه مصرف کردند. هیچگونه تداخل تغییر رفتاری ایجاد نشد. نتایج حاصله نشان میدهد که اثرات افزایش جذب CA و WBPA بر میزان رشد استخوان، در مناطق مختلف استخوانی،