تحقیق در مورد ملاک عبودیت در اسلام

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 28 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

عبادت در اسلام

عبادت و پرستش خداوند یکتا و ترک پرستش هر موجود دیگر ، یکی از اصول تعلیمات پیامبران الهی است ، تعلیمات هیچ پیامبری از عبادت خالی‏ نبوده است . چنانکه می‏دانیم در دیانت مقدسه اسلام نیز عبادت سر لوحه همه تعلیمات‏ است ، چیزی که هست در اسلام عبادت به صورت یک سلسله تعلیمات جدا از زندگی که صرفا به دنیای دیگر تعلق داشته باشد وجود ندارد ، عبادات اسلامی‏ با فلسفه‏های زندگی توام است و در متن زندگی واقع است .

گذشته از اینکه برخی عبادات اسلامی به صورت مشترک و همکاری دسته جمعی‏ صورت می‏گیرد ، اسلام به عبادتهای فردی نیز آنچنان شکل داده است که متضمن‏ انجام پاره‏ای از وظایف زندگی است ، مثلا نماز که مظهر کامل اظهار

عبودیت است چنان در اسلام شکل خاص یافته است که حتی فردی که می‏خواهد در گوشه خلوت به تنهائی نماز بخواند خود به خود به انجام پاره‏ای از وظائف اخلاقی‏ و اجتماعی از قبیل نظافت ، احترام به حقوق دیگران ، وقت شناسی ، جهت‏ شناسی ، ضبط احساسات ، اعلام صلح و سلم با بندگان شایسته خدا و غیره مقید می‏گردد .

از نظر اسلام هر کار خیر و مفیدی اگر با انگیزه پاک خدائی توام باشد عبادت است ، لهذا درس خواندن ، کار و کسب کردن ، فعالیت اجتماعی‏ کردن اگر لله و فی الله باشد عبادت است . در عین حال ، اسلام نیز پاره‏ای تعلیمات دارد که فقط برای انجام مراسم‏ عبادت وضع شده است از قبیل نماز و روزه و این خود فلسفه‏ای خاص دارد .

دین یعنى عبودیت و عبادت. عصر جدید، عصر گسست از دین است. مشخصه عمده این گسست دین‏ستیزى و دین‏زدایى نیست؛ بلکه دست‏کارى‏هایى در دین است تا باورهاى دینى در کار انسان عصر جدید بى‏سامانى پدید نیاورند. حقوق بشر با اصل دین که عبودیت است، مشکل دارد.

موضوع حقوق بشر، انسان به منزله انسان است. در اعلامیه جهانى حقوق بشر مجموعه‏اى از آزادى‏ها برشمرده شده است که حق هر انسانى‏اند. ماده نخست اعلامیه با صراحت مى‏گوید: «تمام افراد بشر آزاد زاده مى‏شوند و از لحاظ حیثیت و کرامت و حقوق با هم برابرند» و ماده دوم بر این مبنا قید مى‏کند: «هر کس مى‏تواند بى‏هیچ‏گونه تمایزى به ویژه از حیث نژاد، رنگ، جنس، زبان، دین، عقیده سیاسى یا هر عقیده دیگر و همچنین منشأ ملى یا اجتماعى، ثروت، ولادت یا هر وضعیت دیگر، از تمام حقوق و همه آزادى‏هاى ذکر شده در این اعلامیه بهره‏مند گردد». این بینش با نگرش دین، خاصه در نوع توحیدى آن ناسازگار است. از منظر این دینها، در دوره‏اى که هنوز عصر جدید آنها را وادار به همسازى با پى‏آمدهاى ادراک آزادى نکرده است، نمى‏توان حکم کرد که همه انسان‏ها با هر دین و عقیده‏اى، «از لحاظ حیثیت و کرامت و حقوق با هم برابرند». بنابراین مى‏توان گفت که دین اصیل سنتى، یعنى آن دین دست‏کارى نشده توسط عصر جدید، درکى از حقوق بشر نداشته است؛ زیرا حقوق بشر با گسست از عبودیت شکل گرفته است؛ اما آن‏دین بر بنیاد عبودیت بوده است. پس دین با حقوق بشر سازگار نیست.

«دین با حقوق بشر سازگار است». این سخن معمولاً بیش از آنکه بخواهد مدعى ثبت واقعیت در گزاره‏اى و آغازگر یک بحث نظرى باشد، بیان یک خواست، آرزو، انتخاب و سلیقه است. چنین گزاره‏اى را در این مفهوم، گزاره گفتارى مى‏نامیم و معناى آن‏را در گفتار جارى زیست ـ جهانى مى‏جوییم.

عبودیت در اسلام یک مفهوم فراگیر و عامی است که به شخصیت و زندگی انسان در همه عرصه‏ها رنگ و بوی خدایی و ارزشی می‏دهد و معیار حب و بغض‏ها و پیوندها و گسست‏های بایسته در زندگی انسان مؤمن را مشخص می‏سازد. در اسلام ایمان به خدا و عبادت و ستایش او در اعمال خاص، اوقات خاص و مکان‏های خاص محدود نمی‏شود. پرستش خداوند به همه شخصیت و زندگی انسان جهت‏گیری دینی و خدایی می‏بخشد.

انسان مسلمان نمی‏تواند مدعی خداپرستی باشد، در حالی که در تنظیم روابط و پیوندها و دوستی‏ها و دشمنی‏های خود به مرزبندی‏ها و ارزش‏های دینی بی‏توجه است.

به همین دلیل در آیات متعدد قرآن مجید پیوندهای عاطفی و ولایی با کسانی که با مبانی دینی و ارزشی اسلام عناد و خصومت دارند، مورد نکوهش قرار گرفته است.(1) و بر پیوند ولایی میان مؤمنان تأکید تام شده و آثار و لوازم این پیوند ایمانی گوشزد شده است. دو اصل مهم تولّی و تبرّی نشان‏دهنده دو روی سکه ولایت دینی و ایمانی در بینش و اندیشه اسلامی است که شالوده مناسبات و قاعده روابط و پیوندهای داخلی و خارجی امت مسلمان را مشخص می‏سازد.

از این رو، در دعای روز بیست و پنجم ماه مبارک رمضان از خداوند می‏خواهیم که ما را محب و دوستدار اولیاء و دوستان خود و دشمن دشمنان خویش قرار دهد. در ادامه این دعا از بارگاه حق درخواست می‏کنیم که ما را سنت‏پذیر و پایبند به سنت و راه و روش زندگی پیامبر خود بدارد. پیروزی از سنت و رویه رسول خدا به این معنا است که دین اسلام، مبنای همه زندگی ما و تعیین‏کننده مرزهای فکری، عاطفی و رفتاری ما باشد.

جا دارد ما از خود بپرسیم که اصل دینی «ولایت» تا چه اندازه در زندگی ما راه یافته و به موضع‏گیری‏ها و مناسبات و روابط داخلی و خارجی ما جهت داده است. این اصل بنیادی و مهم هم قاعده رفتار فردی تک‌تک عناصر مسلمان است و هم مبنای سیاست‏گذاری‏ها و مناسبات جوامع اسلامی و دولت‏های این جوامع با جوامع و دولت‏های دیگر و جهت‏گیری کلی سیاست خارجی این دولت‏ها را نشان می‏دهد.

نکته‏ای که نباید ناگفته بماند این است که آن‏چه اصل ولایت ایمانی از مسلمان‏ها می‏خواهد این است که پیوند عاطفی و همبستگی قلبی با کسانی که با مبنای تفکر و اندیشه دینی ما برخورد مناسب ندارند، نباید برقرار شود، نه این‏که با هر که مسلمان نیست، باید سر ستیز داشت. امت مسلمان می‏تواند و باید با همه انسان‏ها رابطه مسالمت‏آمیز و انسانی داشته باشد و با رفتار پسندیده و خلق نیکو رفتار کند. اصل ولایت به ما می‏گوید که مجموعه کسانی که به اصول اعتقادی و ارزشی اسلام باور دارند، باید این اصول را در زندگی و مناسبات خود به کار بندد و در برابر کسانی که به توطئه و تخریب علیه این اصول می‏پردازند، موضع واحد و مستحکم داشته باشند و پیوند عاطفی خود را با آنان ببرند و پاسخ دشمنی آنان به نحو شایسته بدهند.

عبادت و پرستش خداوند یکتا و ترک پرستش هر موجود دیگر،یکى از اصول تعلیمات پیامبران الهى است.تعلیمات هیچ پیامبرى از عبادت خالى نبوده است.

چنانکه مى‏دانیم در دیانت مقدسه اسلام نیز عبادت سرلوحه همه تعلیمات است.چیزى که هست در اسلام عبادت به صورت یک سلسله تعلیمات جدا از زندگى که صرفا به دنیاى دیگر تعلق داشته باشد وجود ندارد،عبادات اسلامى با فلسفه‏هاى زندگى توام است و در متن زندگى واقع است.

گذشته از اینکه برخى عبادات اسلامى به صورت مشترک و همکارى دسته جمعى صورت مى‏گیرد،اسلام به عبادتهاى فردى نیز آنچنان شکل داده است که متضمن انجام پاره‏اى از وظایف زندگى است.مثلا نماز که مظهر کامل اظهار عبودیت است،چنان در اسلام شکل خاص یافته است که حتى فردى که مى‏خواهد در گوشه خلوت به تنهایى نماز بخواند خود به خود به انجام پاره‏اى از وظایف اخلاقى و اجتماعى از قبیل نظافت،احترام به حقوق دیگران، وقت‏شناسى،جهت‏شناسى،ضبط احساسات،اعلام صلح و سلم با بندگان شایسته خدا و غیره مقید مى‏گردد.

از نظر اسلام هر کار خیر و مفیدى اگر با انگیزه پاک خدایى توام باشد عبادت است.لهذا درس خواندن،کار و کسب کردن،فعالیت اجتماعى کردن اگر لله و فى الله باشد عبادت است.