مشکلات دوره نوجوانی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 71

مقدمه

نوجوانی دوره ای از دوره های سنی است که مرحله بلافصل کودکی را در بر می گیرد و سالها ست که این دوره را دوره ای دشوارتر از کودکی محسوب کرده اند. گرچه مفهوم نوجوانی تا اواخر قرن نوزدهم به عنوان مرحله ای که با پیچیدگی روانی توام و قابل مطالعه علمی است قلمداد نمی شود اما ارسطو معتقد بود که نوجوانان پرشور و اتشی مزاجند و آما ده اند که خود را به دست غرایز بسپارند. تعدادی از پزشکان و نظریه پردازان روانکاوی نوجوانی را وضعیتی می دانند که در آن وضعیت فرد دچار اختلال روانی است . آخرین تحقیقات انجام گرفته نشان می دهد که تعاریف کشورهای مختلف از مقوله نوجوان و سن جوانی در پاسخ به شرایط متغیر اجتماعی , سیاسی و اقتصادی متفاوت است. به گزارش سینا سازمان ملل با اذعان به تفاوتهای موجود درزمینه تعیین سن جوانی و نوجوانی در نقاط مختلف جهان گروه سنی 15 تا 24 سال را به عنوان گروه سنی نوجوانی و جوانی در نظر گرفته است که در کنوانسیون حقوق کودک حتی شخص زیر 18 سال کودک محسوب می شود. بنابراین سازمان ملل تعریف جوان را در دو شاخه نوجوان که سنین بین 15 تا 17 و جوان سنین بین 18 تا 24 سالگی را در بر می گیرد بیان کرده است. گرچه صاحبنظران بسیاری در باب نوجوانی تئوری هایی را ارائه داده اند اما برای اولین بار استانلی هال نوجوانی را به حیطه روانشناسی جدید وارد کرد. او توجه خود را به خصوصیات روانی نوجوانان متمرکز کرد و اهمیت مطالعه این دوران را یاد آور شد. نظریه هال تکوینی یا تحولی است به طوری که تحولات فرد را تکراری از تحولات نوع می داند. در این نظریه بالطبع نوجوانی به دلیل نزدیک بودن به بالاترین مرحله تحول نوع, مقام ممتازی را می یابد, حال آنکه کودکی مربوط به مرحله ابتدایی تحولات نوع است.

استانلی هال را پدر روانشناسی بلوغ نامیده اند . در روانشناسی غرب بسیاری از صاحبنظران نوجوانی را بحران دوره بلوغ تعبیر کرده اند و منظور از بحران پذیرش ضمنی ویژگی های ذیل است:

1- تغییرات ناگهانی و مبهم در ارگانیسم , ذوق و علائق , نگرش و احساس , داوری و ارتباط با دیگران وبه طورخلاصه در تمامی نمودهای کردار و رفتار

2- بروز مشکلات جدیدی که موجب عدم سازگاری نوجوانان با محیط می شوند.

3- مجموعه شرایط بالا مرحله ای انقلابی و مشکل از رشد را تشکیل می دهد که به طور مشخص از مراحل دیگری که آرامتر ند مجزاست . تعبیر نوجوانی به مثابه یک مرحله بحرانی در اصل از فلسفه یونانی بخصوص از فلسفه فیلسوف بزرگ ارسطو شکل گرفته است. اما فردی که برای اولین بار به شکل شایان توجهی بلوغ و بحران را توصیف کرد ژان ژاک روسو بود . قابل توجه است که مرحله نوجوانی در دیدگاه رشدی روسو مرحله چهارم رشد را در بر میگیرد که به نام دوره بلوغ مطرح شده و روسو آن دوره را چنان تعبیر می کند که کودک اجتماعی می شود, به دیگران توجه پیدا می کند, نیروی جسمانی قابل توجهی بدست می آورد و نسبت به نیازهای خود آگاهتر است . با توجه به اینکه نوجوانی دوره تغییرات سریع جسمانی, جنسی , روانی, شناختی و اجتماعی است به لحاظ رشد شناختی و تفکر انتزاعی تر می شود استقلال از خانواده به عنوان یک مقوله جدید در ذهن وی در حال شکل گیری است و از آنجا که در این سن پیوند نوجوان با والدینش از ساختار و شکل زمان کودکی تبعیت نمی کند این ارتباط کمی ضعیف تر می شود و همسالان در رشد روانی آن نقش حساسی بازی می کنند و همسالان امکاناتی را برای یادگیری مهارتهای اجتماعی, کنترل رفتارو درمیان گذاشتن مشکلات و احساسات مشابه فراهم می کنند.

طرح مشکل‌شناسی

دوره نوجوانی و جوانی از آن جهت یکی از بحرانی‌ترین دوران زندگی فرد بشمار می‌رود که فرد در مرحله عبور از مرز کودکی به مرحله نوینی است که عمیق‌ترین تغییرات شخصیّتی و فیزیولوژیک را به همراه دارد و همواره برای سازگاری با موقعیت‌های جدید تلاش می‌کند.

بحران زمانی است که با اتخاذ تصمیمات نامناسب در این موقعیت درباره نوجوانان احتمال آن را دارد که کارشان به بزهکاری بیانجامد و بر عکس با چند حادثه و حتی لحظات آموزنده و خوشبختی آفرین ممکن است او را در مسیر یک برنامه‌ریزی صحیح و موفق برای آینده سوق دهد.

مشکلات این دوره مورد توجّه بسیاری از متخصصین قرار گرفته و دانشمندان زیادی این مشکلات را از دیدگاه‌های مختلف طرح و طبقه‌بندی نموده‌اند.

از دیدگاه رواشناسی بلوغ و نوجوانی و مسائل نوجوانان بیشتر از نظر فردی تحت عنوان‌های زیر بررسی می‌شوند:

1- رشدی

2- سازشی

3- شخصیتی.

روانشناسی اجتماعی مسائل نوجوانان را در زمره پدیده‌های اجتماعی می‌‌داند

از سوئی دیگر مسائل نوجوانان که به شکل اختلالات در فرد ظاهر می‌شوند باید در روانشناسی مرضی طرح و طبقه‌بندی شوند.