لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 26 صفحه
قسمتی از متن .doc :
مقاله در مورد سیمان پرتلند :
Portland cement
Sampling fast set concrete made from Portland cement
Portland cement is the most common type of cement in general usage in many parts of the world, as it is a basic ingredient of concrete, mortar, stucco and most non-specialty grout. It is a fine powder produced by grinding Portland cement clinker (more than 90%), a maximum of about 5% gypsum which controls the set time, and up to 5% minor constituents (as allowed by various standards). As defined by the European Standard EN197.1, "Portland cement clinker is a hydraulic material which shall consist of at least two-thirds by mass of calcium silicates (3CaO.SiO2 and 2CaO.SiO2), the remainder consisting of aluminium- and iron-containing clinker phases and other compounds. The ratio of CaO to SiO2 shall not be less than 2.0. The magnesium content (MgO) shall not exceed 5.0% by mass." (The last two requirements were already set out in the German Standard, issued in 1909). Portland cement clinker is made by heating, in a kiln, a homogeneous mixture of raw materials to a sintering temperature, which is about 1450 °C for modern cements. The aluminium oxide and iron oxide are present as a flux and contribute little to the strength. For special cements, such as Low Heat (LH) and Sulfate Resistant (SR) types, it is necessary to limit the amount of tricalcium aluminate (3CaO.Al2O3) formed. The major raw material for the clinker-making is usually limestone (CaCO3). Normally, an impure limestone which contains SiO2 is used - the CaCO3 content can be as low as 80%. Secondary raw materials (materials in the rawmix other than limestone) depend on the purity of the limestone. Some of the secondary raw materials used are: clay, shale, sand, iron ore, bauxite, fly ash and slag. When a cement kiln is fired by coal, the ash of the coal acts as a secondary raw material.
History
Portland cement was developed from cements (or correctly hydraulic limes) made in Britain in the early part of the nineteenth century, and its name is derived from its similarity to Portland stone, a type of building stone that was quarried on the Isle of Portland in Dorset, England. Joseph Aspdin, a British bricklayer, in 1824 was granted a patent for a process of making a cement which he called Portland cement. His cement was an artificial hydraulic lime similar in properties to the material known as "Roman Cement" (patented in 1796 by James Parker) and his process was similar to that patented in 1822 and used since 1811 by James Frost who called his cement "British Cement". The name "Portland cement" is also recorded in a directory published in 1823 being associated with a William Lockwood and possibly others. Aspdin's son William in 1843 made an improved version of this cement and he initially called it "Patent Portland cement" although he had no patent. In 1848 William Aspdin further improved his cement and in 1853 moved to Germany where he was involved in cement making.[1] Many people have claimed to have made the first Portland cement in the modern sense, but it is generally accepted that it was first manufactured by William Aspdin at Northfleet, England in about 1842[2]. The German Government issued a standard on Portland cement in 1878.
Types of Portland cement
Genera
lThere are different standards for classification of Portland cement. The two major standards are the ASTM C150 used primarily in the U.S. and European EN-197. EN 197 cement types CEM I, II, III, IV, and V do not correspond to the similarly-named cement types in ASTM C 150.
Production
Schematic explanation of Portland cement production
There are three fundamental stages in the production of Portland cement:
1. Preparation of the raw mixture
2. Production of the clinker
3. Preparation of the cement
The chemistry of cement is very complex, so cement chemist notation was invented to simplify the formula of common oxides found in cement. This reflects the fact that most of the elements are present in their highest oxidation state, and chemical analyses of cement are expressed as mass percent of these notional oxides.
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 33 صفحه
قسمتی از متن .doc :
پرت در برنامه ریزی و مدیریت
چکیده
مدل های شبکه ای برنامه ریزی که جزء ابزارهای کنترل پروژه نیز محسوب می شوند عبارتند از: پرت، سی پی ام و برنامه ریزی خطی، گرچه پرت و سی پی ام در اصول بسیار شبیه هم هستند ولی دارای تفاوتهایی نیز می باشند. فن ارزیابی و بازنگری برنامه (پرت) به عنوان ابزار مدیریت در جهت مشخص کردن و هماهنگ نمودن کاری که باید انجام شود تا اهداف پروژه در زمان تعیین شده تحقق یابد عمل می کند. در ارزیابی به کمک پرت از علایمی استفاده می شود که عبارتند از: 1- فلش (() نشانگر فعالیت 2- فلش نقطه چین (…..) نشانگر فعالیت مجازی 3- اشکال هندسی (اغلب دایره) نشانگر رویداد. در این روش برای محاسبه کل زمان موردنیاز به منظور تکیمل پروژه سه برآورد زمانی (کمترین زمان، زمان محتمل و بیشترین زمان) در نظر گرفته می شود. افزون بر این در روش پرت، در برخی از موارد برای انجام یکسری محاسبات و برآوردها از متخصصان آمار استفاده شده که ایشان، فرمولهایی برای حل مسائل مربوط به آن محاسبات ارائه داده اند.
مقدمه:
مدل های شبکه ای برنامه ریزی عبارتند از تکنیک ارزیابی و بازنگری برنامه (پرت)1، روش مسیر بحرانی (سی پی ام)2 و برنامه ریزی خطی (تکنیک ارزیابی و بازنگری گرافیکی)3
- برنامه ریزی خطی روش مخصوصی است که در سال های پس از جنگ جهانی دوم برای تعیین راه کاربرد منابع موجود برای دستیابی به هدفی مطلوب به کار گرفته شده است. این روش، روشی است که برای انتخاب بهترین ترکیب متغیرها از میان تعداد زیادی ترکیبهای ممکن به کار می رود. استفاده از این روش در صورتی امکانپذیر است که بین متغیرهای مزبور ارتباط خطی وجود داشته باشد. ارتباط خطی موقعی وجود دارد که تغییر معینی در یک متغیر منتهی به تغییر متناسبی در متغیر دیگر شود.
آشنایی با روش پرت و سی پی ام
- روش سی پی ام نخستین بار توسط دو نفر به نامهای جی.ای.کلی و ام.آر.واکر در ارتباط با طرح تحقیقاتی شرکت دوپونت برای برنامه ریزی ساختمانی تهیه شد.
- روش پرت اولین بار در پروژه موشک پولاریس به کار برده شد و موفقیت آمیز بوده است، این روش بیشتر برای پروژه های توسعه ای و تحقیقاتی که در آنها معمولاً اطلاعات کمتری در مورد هر فعالیت وجود دارد به کار می رود.
دو روش پرت و سی پی ام از نظر اصول بسیار شبیه هم هستند و برنامه ریزانی که با یکی از این دو فن آشنا باشند مشکل اندکی برای هماهنگی با فن دیگر دارند. ولی این دو روش تفاوتهای مهمی نیز با یکدیگر دارند. در سی پی ام تاکید بر فعالیت هایی است که باید انجام شود اما در پرت تاکید بر دانسته های مربوط به تکمیل این فعالیتهاست تفاوت دیگر این است که در پرت بنابر فرض، واریانس توزیع زمانی فعالیت ها نسبتاً زیاد است برعکس در سی پی ام فرض می شود که واریانس مدتهای انجام فعالیتها چنان کوچک است که می توان آنها را قطعی در نظر گرفت.
گفتنی است که چون برای ارزیابی توزیع های خاص پرت، دانسته های مطمئنی وجود ندارد لازم است که بر اساس محتمل ترین، بدبینانه ترین و خوشبختانه ترین برآورد از مدت انجام هر فعالیت، میانگین و واریانس ویژه ای را فرض کرد.
در این مقاله تلاش شده تا با معرفی فن پرت به مدیران، زمینه برای استفاده هرچه بیشتر از این تکنیک فراهم آید. بدیهی است آنچه در اینجا آمده، تنها مختصری از فن پرت می باشد علاقمندان برای کسب اطلاعات بیشتر می توانند به کتب مربوطه مراجعه فرمایند.
ویژگی های روش پرت:
- پرت را می توان در هر فعالیتی که نیاز به برنامه ریزی، کنترل و کار منسجم برای دستیابی به اهداف و اتمام کار در زمان تعیین شده داشته باشد به کار برد.
- برای انجام به موقع هر کار بر اساس برنامه پیش بینی شده، فعالیتهای متعدد و گوناگون شرکت دارند. همچنین در این فعالیتها، عوامل متعدد ناشناخته ای وجود دارد. روش پرت، اطلاعات آماری لازم را درباره این عوامل ناشناخته در اختیارمان می گذارد.
- پرت اطلاعات لازم برای تصمیم گیری را در اختیار مدیران قرار می دهد ولی نمی گوید.
چگونه منابع و یازمان را تغییر دهند.
- در برنامه ریزی به کمک پرت، از علائم و نشانه هایی استفاده می شود که آشنایی با آنها برای تفهیم مطلب ضرورت است:
الف) فعالیت: فعالیتها اجزای اصلی متشکله یک برنامه یا پروژه می باشند. این اجزا از یک زمان مشخص شروع شده و در زمان معین خاتمه می یابند و انجام آنها نیاز به صرف هزینه و زمان دارد فعالیتها در پرت به صورت ( ) نشان داده