تحقیق در مورد خودشناسی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 14 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

خودشناسی

آدمی اززمان کودکی که زیربنای فکری وشخصیتی خودرا می سازد چیزی را سعی میکند ازنظر فکری درک کند و بپذیرد که لقمه ای لذیذ و جویده وآماده ی هضم برای او باشد یعنی افکاری که برای او ثقیل باشند را ازخود ناخودآگاهانه دفع میکند وهیچگاه درعمرخود افکارثقیل ومبهم را به ذهن خود راه نمی دهد

آدمی بجای اینکه گره های فرسوده وموروثی را ازخود بازکند با گریزازفکرکردن ، گره های دیگری را نیزبخود می بندد وگره های کهنه و فرسوده را نیزپیرامون واطراف خود پیچیده تر می کند

وه چه خوب آمدی صفا کردی چه عجب شد که یاد ما کردی

بی وفایی مگر چه عیبی داشت که پشیمان شدی وفا کردی

معشوقه ای که دراین ابیات « شاعریا خواننده ی شعر» را سیراب واشباع ونهایتآ اسیرخود می کند کیست وچیست ؟ دردنیایی که انسان درتهاجم همه سویه مخمصه ها ی شکست وسرکوب وبیوفایی و آزارورنج قراردارد ، باید دیگری برای مداوای دردهای بی درمان او به کمکش بیاید و جواب بیوفایی ها وشکست وسرکوب های اورا بدهد  ، اورا درشکست وفقدان ومحرومیت ها تسکین دهنده و جبران کننده باشد  ، انسان زخم سرکوب ها ی خودرا با تسلای به معشوقه ای درخود التیام میدهد که آفریده ی پندار اوست ، مخلوق خیال وتوهم اوست ، آفریده ی ذهن شرطی اوست . اگرمعشوقه ای وجود دارد برای رسیدن به وصال او باید باتزکیه ، وتهذیب درون خویش راه را برای رسیدن به او هموار کرد . اما می بینیم انسان اینگونه نیست واینگونه زندگی نمی کند ومعشوقه ای خیالی وآرمانی که حجم تمام ادبیات جهان و بخصوص شرق را فراق وهجران و سنگدلی های همین معشوقه بخود اختصاص داده ،  را برای خود آفریده و هجران وفراق اورا برای خود قابل تحمل می کند وجزشکوه وناله وآه ومویه ماحصلی دیگر این معشوق خیالی وبیوفایی وسنگدلی باخود ندارد  ، اگرکسانی به وصال معشوقه رسیده اند انسان را ه وصال را برای خود هموارنکرده بلکه ازوصال یافتگان برای خود اتوریته برای خودباختگی وخودفراموشی و تسکین موقت آلام خویش ساخته است . جزآنکه این شعرمارا گرفتارحزن واندوه می کند هیچ بارروان شناسانه دیگری ندارد ، حزن واندوه وغم را تاروپود اسارت ما نموده ومارا ازدرک واقعیت خویش « آنچه هستیم » دور می کند .

معشوقه ، دوست « غایت نیاز فطری ومعنوی انسان » دربازگشت انسان به خویشتن ، بازگشت به اصل خویش ، بازگشت به هویت واقعی خویش ، کشف تمامیت خود ، با او همدل ویارو هم سخن می شود ، اورا درآغوش می گیرد واورا ازانحرا ف ولغزش وخیال پردازی و افسانه بافی برای به دام انداختن خود جدا میکند . انسان دربازگشت بخویشتن ، ودربیداری ازخوابی که قرنها جبرآ وقهرآ گریبان اورا گرفته است راه زندگی را می یابد ، معنی ی صلح وآرامش را می فهمد ، خوبی وبدی برایش معنا می شود . و حقیقت برایش قابل ادراک ودریافت وشهود می گردد . دریا تویی ، اقیانوس تویی ، خورشید تویی ، نورتویی  ، خودت را پیدا کن ، دروجود خودت به اقیانوس ، به دریا ، به خورشید ، به نوروبه  یبکرانگی و به یگانگی متصل شو . بازگشت به خویشتن ، وکشف تمامیت ویک پارچگی خویشتن است که تورا ازخس وخاشاک وشائبه ها ی فریب منفک وجدا میکند ، تورا به یگانگی ووحدت می رساند .

دوست نزدیک ترازمن به من است

وین عجب بین که من ازوی دورم ........ عطار

دوری انسان ازچیست که اورا بدینگونه دچار ناامنی وناآرامی وناهنجاریهای اجتماعی می کند ؟ اورا اسیرسراب های مخوف خیال وافسانه نموده ودراین سیاهچال تیره وتاریک عمراورا با اضطراب ونگرانی برباد میدهد ، وآدمی سراب هارا برای خود دریا می پندارد ؟ چرا آدمی دچارفریب واغوا شده وفریب را برای خود واقعیت تلقی می کند .

هیچکس درتفکروعقیده خود تردید نمی کند وآن را حقیقت محض تلقی نموده واگربتواند به زور و اکراه عقیده ی خود را به دیگران القاء وتحمیل می کند .

چراانسان به سهولت نمی تواند ازدنیای مجازی که برای خود ساخته و گرفتار آن شده ، خودرا خلاص کرده وبه حقیقت وجودی خویش دست یابد ؟ می توان گفت انسان خطرازدست دادن تمامیت خودرا بطورعمیق وجدی نمی تواند درک کند ، به دنیای مادی وپنداری خود بیش ازآنچه هست بهاء داده است ونتیجتآ دچار خودباختگی به دنیای توهمی وپنداری خود شده است .

ما گرفتاریک چالش درونی هستیم که این چالش درونی مارا به سوی شدن ، کسب کردن ، سود بردن ، ارتقاء یافتن ، چنگ انداختن به عقاید وباورها می کشاند ، وقتی با پاک سازی درونی خویش درخود عمیقآ خیره شویم درخواهیم یافت که چالش درونی ما یک مرکزتوهمی وخیالی وغیرواقعی بیش نیست ( همین خیره شدن عمیق درخویشتن است که به یک باره وبه یک لحظه مارا ازگرفتاری آن نقطه ی کورخلاص می کند ) وبارهایی ازنقطه ی کاذب درونی خود ما به واقعیت وجودی خویش ، به تمامیت خود ، به کشف ناشناخته ها ، وبه ادراک حقیقت می رسیم . اما مشکل انسان همین است که آن مرکزدروغین وتصنعی درونی خودرا برای خود واقعیت می پندارد وهمین واقعیت پنداشتن آن مرکزست که