پیشگیری از هپاتیت بی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 19

راههای انتقال

سه راه عمده انتقال بیماری عبارتند از :

1-مادر به نوزاد ، قبل از زایمان ، حین زایمان و بعد از زایمان

2-تزریقی

3-شخص به شخص

انتقال از راه تزریقی Parenteral

انتقال ویروس هپاتیت B مدتها از طریق تزریقی ، یکی از راههای عمده انتقال شناخته شده بود ، بهمین جهت ، سابقاً به هپاتیت B ، هپاتیت سرمی می گفتند مدت زمانی است که انتقال ویروس هپاتیت B از طریق خون آلوده و یا فرآورده های خونی آلوده و یا سوزن و وسایل تزریقی که بحد کافی استریل نشده باشند شناخته شده است . خال کوبی ، تیغ زنی ، استفاده از مواد مخدر ، از جمله سایر مواردی است که ویروس هپاتیت B را از طریق تزریق انتقال می دهد . هم چنین انتقال از طریق خراش های سطحی و زخم های کوچک که در دست کادر پزشکی حین اعمال جراحی ، زایمان ودندان پزشکی اتفاق می افتد صورت می گیرد ، این انتقال به میزان خیلی کمتر از کادر پزشکی آلوده به بیماران هم وجود دارد . باید یادآوری گردد که واگیری ویروس هپاتیت B خیلی بیشتر از ویروس ایدز است و این یک خطر قابل ملاحظه در قسمتهائی از جهان است که در آنجاها ، بیشتر تزریقات ، بدون استریل کردن کامل وسائل تزریق انجام می شود . حداقل دو مطالعه ، ارتباط آشکار بین تعداد تزریقات در کودکان و فراوانی آلودگی به ویروس هپاتیت B را ، نشان داده است .

انتقال شخص به شخص Person to Peson

این انتقال ، انتقال افقی هم نامیده می شود ، مکانیسم این انتقال ، هنوز بدرستی شناخته نشده است ، و در اثر تماس نزدیک با ترشحات و مایعات بدن فرد آلوده مانند منی ، ترشحات واژن ، اشک ، مایع اسیت ، بزاق و ….. اتفاق می افتد . بلعیدن ویروس هم یک راه دیگر انتقال است ، هرچند اثر آلوده کنندگی آن بسیار کم می باشد .

آلودگی به ویروس هپاتیت B در بین کودکانی که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند در خیلی از نقاط جهان دیده شده است . برای مثال ، در آسیا حدود 50 درصد موارد الودگی در کودکانی است که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند . بعضی از این موارد ممکن است از راه تزریق باشد ولی قسمت عمده آن احتمالاً از طریق تماس بین افراد است که در کودکان شایع می باشد ، زیرا آنها غالباً آلوده تر از بالغین هستند . از آنجائی که بزاق و لوبا عیار پائین تر از خون ، اکثراً HbsAg مثبت است و راه دیگری هم در این قبیل موارد برای انتقال شناخته نشده است ، تصور می رود بزاق یک منبع انتقال ویروس هپاتیت B در کودکان باشد . در بعضی از نقاط جهان که بالغین غذای شیرخوار را می چشند ، این راه هم می تواند یکی از راههای انتقال باشد .

بالغین ، از همان راههائی که کودکان آلوده می شوند آلوده می گردند . بعلاوه ، در بالغین انتقال بیشتر از راه آمیزش جنسی اتفاق می افتد . انتقال ویروس هپاتیت B در شرکای جنسی وجود دارد ولی مکانیسم آن بدرستی شناخته نشده است . انتقال می تواند بین هم جنس بازان و غیر هم جنس باز است . بدرستی معلوم نیست چه سهمی در این انتقال از طریق بزاق ، خون و یا ترشحات اعضاء‌تناسلی است ، زیرا همه آنها غالباً HbsAg آشکار دارند . در مناطقی از جهان که میزان ناقلین بالا است بیشتر افراد قبل از رسیدن به سن بلوغ جنسی آلوده می شوند ، بنابراین انتقال از راه آمیزش جنسی در این مناطق ، اهمیت کمتری دارد .

به علت ویرمی و عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B احتمال دارد ، حشرات رلی در انتقال داشته باشند . تاکنون نشانه ای از انتقال بیولوژیکی ، بدست نیامده است . بنابراین اگر هم انتقالی وجود داشته باشد مکانیکی خواهد بود . مطالعات همه گیری شناسی در نقاط مختلف جهان . حاکی از این است که حشرات رل مهمی در انتقال ویروس هپاتیت B ندارند اگر بفرض ، انتقالی هم از این طریق باشد .

هم گیری شناسی

هپاتیت B ، یک مشکل جهانی است که حتا در نقاط دور افتاده و در جمعیت های ایزوله وجود دارد . انسان تنها منبع بیماری در طبیعت است . منشا ویروس ناشناخته است . تنها عامل مهمی که سیمای همه گیری شناسی هپاتیت B را مشخص می کند ودر برنامه ریزی و بکار بردن راههای پیشگیری موثر بوده و باید شناخته شود سن آلودگی است . سن آلودگی ، همچنین ارتباط نزدیک با راه انتقال دارد . نمونه های متفاوت هم گیری شناسی آلودگی به ویروس هپاتیت B . در نقاط مختلف جهان ، ارتباط با راههای انتقال ، رفتار انسان ها و شیوع عفونت دارد . در مناطقی که میزان آلودگی متوسط و یا بالا است ، عفونت در بین شیرخواران و کودکان ابتدا از طریق انتقال مادر به کودکو بعد در اثر تماس نزدیک بین خودشان اتفاق می افتد . از آنجائی که احتمال ناقل بودن به ویروس هپاتیت B در شیرخواران و کودکان زیاد است ، آلودگی در سنین پائین در مناطق بومی ، با افزایش ناقلین دائمی همراه خواهد بود . بنابراین تمام کوشش ها ، برای پیشگیری از هپاتیت B در جهان ، بایستی معطوف به شیرخواران ودر سنین پائین بشود . بررسی های همه گیری شناسی نشان می دهد که احتمال اینکه یک فرد آلوده به ناقل مزمن تبدیل شود ، ارتباط معکوس با سن دارد ، بطوریکه 90 درصد از نوزادانی که قبل یا حین تولد آلوده می شوند ، ممکن است در بزرگسالی ناقل مزمن بیماری بشوند ، در صورتی که فقط 10 تا15 درصد از بالغین آلوده به ویروس ، تبدیل به ناقلین مزمن می گردند .

راههای کنترل بیماری

با شناخت راههای انتقال بیماری . طرق پیشگیری از بیماری هپاتیت B عبارتند از :

ویروس هپاتیت C

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 5

ویروس هپاتیت C (HCV) یک ویروس حاوی RNA تک رشته ای و مثبت است و براساس تحلیل توالی RNA تک رشته ای و مثبت است و براساس تحلیل توالی RNA به شش ژنوتایپ سیستم بندی شده است. عفونت با HCV یکی از علل اصلی بیماری هپاتیت در سراسر دنیا است. میزان شیوع عفونت با HCV در جوامع مختلف متفاوت می باشد و بین 0.8 تا 3 درصد گزارش شده است. روش استاندارد تشخیص آلودگی به HCV بوسیله تشخیص وجود آتش بادی بر علیه HCV در سرم با روش ELISA و سپس تأئید ان با روش RIBA صورت می گیرد. جهت مشخص نمودن اینکه آیا ویروس در حال تکثیر می باشد یا خیر از روش RT-Pcn برای تشخیص Rvn ویروس در سرم افرادی که anti-Hcv مثبت دارند استفاده می شود. تشخیص ژلزم ویروس بصورت کیفی و کمی در پیگیری درمان بیماران انترون و یا Ribavirin دریافت کرده اند بسیار کمک کننده است. مطالعات نشان داده اند که تأثیر درمانی داروی انتفرون به همراه ribavinn متفاوت بوده و این تأثیر بین 30 تا 60 درصد گزراش شده است. پاک شدن سرم بیمار از RVA ویروس هپاتیت C در 60 تا 70 درصد از موارد ر پایان طول درمان صورت می گیرد. مطالعات نشان داده اند که 6 ماه پس از نظم دارو حدود 40 تا 50 درصد از بیماران دارای HCV-RNA منفی هستند و بقیه یعنی حدود 50 درصد مجدداً دارای RT-PCR –HCV مثبت شده اند. مطالعات اخیر نشان داده است که HCV در سلول های منو؟؟ وجود دارد و حتی دارای تکثیر نیز در این سلول ها می باشد. بر اساس همین مطالعات این تئوری مطرح شده است که آی سلول های منونوکتر می تواند محلی برای حالت persist ویروس باشند یا خیر و اینکه احتمال عود مجدد و بازگشت ویروس پس از پایان درمان از طریق سلول های منونولکتر وجود دارد؟ برهمین اساس این پروژه نیز طراحی گردید تا تحقیق در مسئله وجود HCVRN در سلول های منونوکلئر بیمارانی که برای اولین بار به کلنیک مراجعه می کنند و هنوز تحت درمان قرار نگرفته اند مورد بررسی قرار گیرد. در این پروزه بیمارانی که دارای آزمایش مثبت awtittw و HCV-RNA می باشند قرار داده می شوند و پس از مخفی شدن ژنوتایپ ویروس درمان برای آنها شروع خواهد شد. و میزان (Vird load) ویروس در زمان پیش از دمران و پس ازدرمان در طول درمان و در پایان درمان در سلول های منونوکلرو سرم آنها اندازه گیری خواهد شد. این گروه به مدت شش ماه پس از پایان درمان برای بررسی عود مجدد ویروس در سرم و در سلول های منونوکلئویتر پی گیری می شوند.

روش مطالعه

در این مطالعه تعداد.................. بیماری مبتلا به HCV که برای اولین بار تشخیص داده شده اند و هنوز درمان برای آنها شروع نشده است مورد مطالعه قرار می گیرند. برای این گروه، آزمایشات معمولی بیوشیمیایی از جمله ALT و همچنین آزمایشات سرولوژیکی anti-Hcv ، RIBA، auti-HBC ، HIV صورت خواهد گرفت. آزمایش HCV-RVA مثبت می شوند آزمایش ژنوتایپ بر روی آنها صورت خواهد گرفت. سپس با توجه به نوع ژنوتایپ بدست آمده و با استفاده از پروتکل درمانی مشخص برای هر ژنوتایپ درمان مخصوص بوسیله پزشک متخصص کبد و گوارش بصورت زیر انجام می شود.

1- Pog.interferon/80mg/one t Ribavinn 1000-12000my/day

2- In Flx 3x106 /+

که درمان برای ژنوتایپ های 1.4 تا یکسال و برای ژنوتایپ های 2.3 به مدت 6 ماه می باشند.

نمونه سرم و خون کامل بیماران برای جداسازی سلول های نرنوکلر با روش فایکول قبل از شروع درمان و سپس در پایان درمن و شش ماه پس از پایان درمان انجام می شود. برای مشاهده تأثیر دارو در پایان سه ماهه اول درمان نیز از بیماران نمونه های خون و سرمتهیه و مورد مطالعه قرار خواهند گرفت. آزمایشاتی که در این مطالعه مودر انجام خواهد شد بصورت می باشند.

از آنجائیکه در این مطالعه می بایستی میزان viral 100d مشخص گردد satup کردن یک Real tinepcr برای HCV مورد نظر است، که ترجیحاً با روش استفاده از (Tayman)probe انجام می شود. به همین منظور بنا به داشتن یک منبع یا کنترل استاندارد است که در این پروژه نیز طراحی کنترل et-PCR برای روش Real-tine انجام خواهد شد. با استفاده از متد cloning قطعه مورد نظر که می بایستی بعناون کنترل در تهیه استاندارد استفاده شود تکثیر شده و سپس

پیشگیری از هپاتیت بی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 19

راههای انتقال

سه راه عمده انتقال بیماری عبارتند از :

1-مادر به نوزاد ، قبل از زایمان ، حین زایمان و بعد از زایمان

2-تزریقی

3-شخص به شخص

انتقال از راه تزریقی Parenteral

انتقال ویروس هپاتیت B مدتها از طریق تزریقی ، یکی از راههای عمده انتقال شناخته شده بود ، بهمین جهت ، سابقاً به هپاتیت B ، هپاتیت سرمی می گفتند مدت زمانی است که انتقال ویروس هپاتیت B از طریق خون آلوده و یا فرآورده های خونی آلوده و یا سوزن و وسایل تزریقی که بحد کافی استریل نشده باشند شناخته شده است . خال کوبی ، تیغ زنی ، استفاده از مواد مخدر ، از جمله سایر مواردی است که ویروس هپاتیت B را از طریق تزریق انتقال می دهد . هم چنین انتقال از طریق خراش های سطحی و زخم های کوچک که در دست کادر پزشکی حین اعمال جراحی ، زایمان ودندان پزشکی اتفاق می افتد صورت می گیرد ، این انتقال به میزان خیلی کمتر از کادر پزشکی آلوده به بیماران هم وجود دارد . باید یادآوری گردد که واگیری ویروس هپاتیت B خیلی بیشتر از ویروس ایدز است و این یک خطر قابل ملاحظه در قسمتهائی از جهان است که در آنجاها ، بیشتر تزریقات ، بدون استریل کردن کامل وسائل تزریق انجام می شود . حداقل دو مطالعه ، ارتباط آشکار بین تعداد تزریقات در کودکان و فراوانی آلودگی به ویروس هپاتیت B را ، نشان داده است .

انتقال شخص به شخص Person to Peson

این انتقال ، انتقال افقی هم نامیده می شود ، مکانیسم این انتقال ، هنوز بدرستی شناخته نشده است ، و در اثر تماس نزدیک با ترشحات و مایعات بدن فرد آلوده مانند منی ، ترشحات واژن ، اشک ، مایع اسیت ، بزاق و ….. اتفاق می افتد . بلعیدن ویروس هم یک راه دیگر انتقال است ، هرچند اثر آلوده کنندگی آن بسیار کم می باشد .

آلودگی به ویروس هپاتیت B در بین کودکانی که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند در خیلی از نقاط جهان دیده شده است . برای مثال ، در آسیا حدود 50 درصد موارد الودگی در کودکانی است که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند . بعضی از این موارد ممکن است از راه تزریق باشد ولی قسمت عمده آن احتمالاً از طریق تماس بین افراد است که در کودکان شایع می باشد ، زیرا آنها غالباً آلوده تر از بالغین هستند . از آنجائی که بزاق و لوبا عیار پائین تر از خون ، اکثراً HbsAg مثبت است و راه دیگری هم در این قبیل موارد برای انتقال شناخته نشده است ، تصور می رود بزاق یک منبع انتقال ویروس هپاتیت B در کودکان باشد . در بعضی از نقاط جهان که بالغین غذای شیرخوار را می چشند ، این راه هم می تواند یکی از راههای انتقال باشد .

بالغین ، از همان راههائی که کودکان آلوده می شوند آلوده می گردند . بعلاوه ، در بالغین انتقال بیشتر از راه آمیزش جنسی اتفاق می افتد . انتقال ویروس هپاتیت B در شرکای جنسی وجود دارد ولی مکانیسم آن بدرستی شناخته نشده است . انتقال می تواند بین هم جنس بازان و غیر هم جنس باز است . بدرستی معلوم نیست چه سهمی در این انتقال از طریق بزاق ، خون و یا ترشحات اعضاء‌تناسلی است ، زیرا همه آنها غالباً HbsAg آشکار دارند . در مناطقی از جهان که میزان ناقلین بالا است بیشتر افراد قبل از رسیدن به سن بلوغ جنسی آلوده می شوند ، بنابراین انتقال از راه آمیزش جنسی در این مناطق ، اهمیت کمتری دارد .

به علت ویرمی و عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B احتمال دارد ، حشرات رلی در انتقال داشته باشند . تاکنون نشانه ای از انتقال بیولوژیکی ، بدست نیامده است . بنابراین اگر هم انتقالی وجود داشته باشد مکانیکی خواهد بود . مطالعات همه گیری شناسی در نقاط مختلف جهان . حاکی از این است که حشرات رل مهمی در انتقال ویروس هپاتیت B ندارند اگر بفرض ، انتقالی هم از این طریق باشد .

هم گیری شناسی

هپاتیت B ، یک مشکل جهانی است که حتا در نقاط دور افتاده و در جمعیت های ایزوله وجود دارد . انسان تنها منبع بیماری در طبیعت است . منشا ویروس ناشناخته است . تنها عامل مهمی که سیمای همه گیری شناسی هپاتیت B را مشخص می کند ودر برنامه ریزی و بکار بردن راههای پیشگیری موثر بوده و باید شناخته شود سن آلودگی است . سن آلودگی ، همچنین ارتباط نزدیک با راه انتقال دارد . نمونه های متفاوت هم گیری شناسی آلودگی به ویروس هپاتیت B . در نقاط مختلف جهان ، ارتباط با راههای انتقال ، رفتار انسان ها و شیوع عفونت دارد . در مناطقی که میزان آلودگی متوسط و یا بالا است ، عفونت در بین شیرخواران و کودکان ابتدا از طریق انتقال مادر به کودکو بعد در اثر تماس نزدیک بین خودشان اتفاق می افتد . از آنجائی که احتمال ناقل بودن به ویروس هپاتیت B در شیرخواران و کودکان زیاد است ، آلودگی در سنین پائین در مناطق بومی ، با افزایش ناقلین دائمی همراه خواهد بود . بنابراین تمام کوشش ها ، برای پیشگیری از هپاتیت B در جهان ، بایستی معطوف به شیرخواران ودر سنین پائین بشود . بررسی های همه گیری شناسی نشان می دهد که احتمال اینکه یک فرد آلوده به ناقل مزمن تبدیل شود ، ارتباط معکوس با سن دارد ، بطوریکه 90 درصد از نوزادانی که قبل یا حین تولد آلوده می شوند ، ممکن است در بزرگسالی ناقل مزمن بیماری بشوند ، در صورتی که فقط 10 تا15 درصد از بالغین آلوده به ویروس ، تبدیل به ناقلین مزمن می گردند .

راههای کنترل بیماری

با شناخت راههای انتقال بیماری . طرق پیشگیری از بیماری هپاتیت B عبارتند از :

تحقیق در مورد بیماری هپاتیت

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 8 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

بیماری هپاتیت

انواع بیماری‌های کبدی کبد مثل سایر اندام‌های بدن به انواعی از بیماری‌ها مبتلا می‌شود. به طور کلی می‌توان این بیماری‌ها را به 5 گرون عفونی، خود ایمنی، شیمیایی و دارویی، متابولیکی، عروقی و سرطان‌ها تقسیم کرد. از نظر بافت‌شناسی در اغلب این بیماری‌ها، سلول‌های دفاعی بدن (انواع گلبول‌های سفید) به بافت کبد نفوذ می‌کنند. این حالت را التهاب کبد یا اصطلاحاً هپاتیت می‌نامند.

الف) هپاتیت‌های عفونی: بسیاری از عوامل عفونی قابلیت ایجاد عفونت کبد را دارند. این عوامل به سه گروه عمده ویروس‌ها، باکتری‌ها و انگل‌ها تقسیم می‌شوند.

1ـ هپاتیت ویروسی: برخی ویروس‌ها منحصراً بافت کبد را آماج حملات خود قرار می‌دهند. این گروه ویروس‌ها به نام ویروس‌های هپاتیت مشهور بوده و برحسب تقدم و تأخر زمان کشف با حروف انگلیسی از A تا G نامگذاری شده‌اند. هر یک از این ویروس‌ها متعلق به یک خانواده از ویروس‌ها بوده و از نظر طبقه‌نبدی هیچ شباهتی به یکدیگر ندارند. بنابر این به هم تبدیل نمی‌شوند. غیر از ویروس‌های فوق‌الذکر برخی ویروس‌های دیگر هم توانایی درگیر کردن کبد را دارند ولی این درگیری منحصر به کبد نیست و ممکن است بیماری‌های دیگری بجز هپاتیت ایجاد کنند. از این گروه می‌توان به ویروس‌های سرخجه و سرخک اشاره کرد.

2ـ هپاتیت باکتریایی: شیوع این بیماری بسیار نادر است هیچ باکتری به طور اختصاصی کبد را درگیر نمی‌کند، بلکه برحسب شدت بیماری‌زایی ممکن است کبد هم دچار عفونت شود.

3ـ هپاتیت انگلی: برخی انگل‌ها به طور خاص علاقه به کبد داشته و در عروق آن جا می‌گیرند. از این گروه می‌توان به فاسیولاهپاتیکا اشاره کرد. این انگل در نواحی شمالی ایران به خصوص گیلان شایع بوده و از طریق حلزون به دام‌های اهلی و با خوردن گوشت این دام‌ها به انسان منتقل می‌شود. هر ساله همه‌گیری‌های کوچک و بعضاً بزرگی از آن مشاهده می‌شود. این انگل آسیب زیادی به بافت کبد وارد نمی‌کند و با درمان‌های ضدانگلی قابل علاج است.

در تحقیق صورت گرفته , تعداد کل نمونه های بررسی شده ,102 نفر می باشد مشتمل بر : 101 نفر با جنسیت مذکر و یک نفر با جنسیت مونث. دامنه سنی افراد بررسی شده بصورت ذیل می باشد :

( جدول 4-1 )

0-9 سال : 10 نفر 10 -19 سال : 26 نفر 20 -29 سال : 24 مورد

30 -39 سال : 14 مورد 40 سال و بیشتر : 18 مورد

نمودار (4-1) توزیع فراوانی افراد تحت مطالعه بر حسب گروه سنی

جدول (4-2) توزیع فراوانی افراد تحت مطالعه بر حسب ابتلاء به هپاتیت و گروه سنی

هپاتیت

گروه سنی

دارد

ندارد

کل

تعداد

درصد

تعداد

درصد

تعداد

درصد

9-0

2

20

8

80

10

100

19-10

4

4/15

22

6/84

26

100

29-20

3

5/12

21

5/87

24

100

39-30

3

4/21

11

6/78

14

100

40 و بیشتر

3

7/16

15

3/84

18

100

کل

102

100

94/0= p- value 06/0 = Z : Mann- whitney

با توجه به جدول فوق و آزمون من- ویتنی میزان شیوع در گروه های سنی مختلف قضاوت معنی داری ندارد . ( 94/0 = P )

- تعداد موارد هموفیلی بر حسب نوع هموفیلی : (جدول 4-3 )

هموفیلی A : 89 نفر هموفیلی : B23 نفر

جدول (4-3) توزیع فراوانی افراد تحت مطالعه بر حسب نوع هموفیلی

- تعداد بیماران بر حسب شدت هموفیلی : ( نمودار 4-4)

هموفیلی شدید : ( Severe ) سطح فاکتور انعقادی : 1 % وکمتر :36 نفر

هموفیلی متوسط : ( Moderate )سطح فاکتور انعقادی : 2 - 5 % 22 :نفر

هموفیلی خفیف : ( mild )سطح فاکتور انعقادی :بیشتر از 5 44: % نفر

پیشگیری از هپاتیت بی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 19

راههای انتقال

سه راه عمده انتقال بیماری عبارتند از :

1-مادر به نوزاد ، قبل از زایمان ، حین زایمان و بعد از زایمان

2-تزریقی

3-شخص به شخص

انتقال از راه تزریقی Parenteral

انتقال ویروس هپاتیت B مدتها از طریق تزریقی ، یکی از راههای عمده انتقال شناخته شده بود ، بهمین جهت ، سابقاً به هپاتیت B ، هپاتیت سرمی می گفتند مدت زمانی است که انتقال ویروس هپاتیت B از طریق خون آلوده و یا فرآورده های خونی آلوده و یا سوزن و وسایل تزریقی که بحد کافی استریل نشده باشند شناخته شده است . خال کوبی ، تیغ زنی ، استفاده از مواد مخدر ، از جمله سایر مواردی است که ویروس هپاتیت B را از طریق تزریق انتقال می دهد . هم چنین انتقال از طریق خراش های سطحی و زخم های کوچک که در دست کادر پزشکی حین اعمال جراحی ، زایمان ودندان پزشکی اتفاق می افتد صورت می گیرد ، این انتقال به میزان خیلی کمتر از کادر پزشکی آلوده به بیماران هم وجود دارد . باید یادآوری گردد که واگیری ویروس هپاتیت B خیلی بیشتر از ویروس ایدز است و این یک خطر قابل ملاحظه در قسمتهائی از جهان است که در آنجاها ، بیشتر تزریقات ، بدون استریل کردن کامل وسائل تزریق انجام می شود . حداقل دو مطالعه ، ارتباط آشکار بین تعداد تزریقات در کودکان و فراوانی آلودگی به ویروس هپاتیت B را ، نشان داده است .

انتقال شخص به شخص Person to Peson

این انتقال ، انتقال افقی هم نامیده می شود ، مکانیسم این انتقال ، هنوز بدرستی شناخته نشده است ، و در اثر تماس نزدیک با ترشحات و مایعات بدن فرد آلوده مانند منی ، ترشحات واژن ، اشک ، مایع اسیت ، بزاق و ….. اتفاق می افتد . بلعیدن ویروس هم یک راه دیگر انتقال است ، هرچند اثر آلوده کنندگی آن بسیار کم می باشد .

آلودگی به ویروس هپاتیت B در بین کودکانی که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند در خیلی از نقاط جهان دیده شده است . برای مثال ، در آسیا حدود 50 درصد موارد الودگی در کودکانی است که مادرانشان HbsAg مثبت نیستند . بعضی از این موارد ممکن است از راه تزریق باشد ولی قسمت عمده آن احتمالاً از طریق تماس بین افراد است که در کودکان شایع می باشد ، زیرا آنها غالباً آلوده تر از بالغین هستند . از آنجائی که بزاق و لوبا عیار پائین تر از خون ، اکثراً HbsAg مثبت است و راه دیگری هم در این قبیل موارد برای انتقال شناخته نشده است ، تصور می رود بزاق یک منبع انتقال ویروس هپاتیت B در کودکان باشد . در بعضی از نقاط جهان که بالغین غذای شیرخوار را می چشند ، این راه هم می تواند یکی از راههای انتقال باشد .

بالغین ، از همان راههائی که کودکان آلوده می شوند آلوده می گردند . بعلاوه ، در بالغین انتقال بیشتر از راه آمیزش جنسی اتفاق می افتد . انتقال ویروس هپاتیت B در شرکای جنسی وجود دارد ولی مکانیسم آن بدرستی شناخته نشده است . انتقال می تواند بین هم جنس بازان و غیر هم جنس باز است . بدرستی معلوم نیست چه سهمی در این انتقال از طریق بزاق ، خون و یا ترشحات اعضاء‌تناسلی است ، زیرا همه آنها غالباً HbsAg آشکار دارند . در مناطقی از جهان که میزان ناقلین بالا است بیشتر افراد قبل از رسیدن به سن بلوغ جنسی آلوده می شوند ، بنابراین انتقال از راه آمیزش جنسی در این مناطق ، اهمیت کمتری دارد .

به علت ویرمی و عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B احتمال دارد ، حشرات رلی در انتقال داشته باشند . تاکنون نشانه ای از انتقال بیولوژیکی ، بدست نیامده است . بنابراین اگر هم انتقالی وجود داشته باشد مکانیکی خواهد بود . مطالعات همه گیری شناسی در نقاط مختلف جهان . حاکی از این است که حشرات رل مهمی در انتقال ویروس هپاتیت B ندارند اگر بفرض ، انتقالی هم از این طریق باشد .

هم گیری شناسی

هپاتیت B ، یک مشکل جهانی است که حتا در نقاط دور افتاده و در جمعیت های ایزوله وجود دارد . انسان تنها منبع بیماری در طبیعت است . منشا ویروس ناشناخته است . تنها عامل مهمی که سیمای همه گیری شناسی هپاتیت B را مشخص می کند ودر برنامه ریزی و بکار بردن راههای پیشگیری موثر بوده و باید شناخته شود سن آلودگی است . سن آلودگی ، همچنین ارتباط نزدیک با راه انتقال دارد . نمونه های متفاوت هم گیری شناسی آلودگی به ویروس هپاتیت B . در نقاط مختلف جهان ، ارتباط با راههای انتقال ، رفتار انسان ها و شیوع عفونت دارد . در مناطقی که میزان آلودگی متوسط و یا بالا است ، عفونت در بین شیرخواران و کودکان ابتدا از طریق انتقال مادر به کودکو بعد در اثر تماس نزدیک بین خودشان اتفاق می افتد . از آنجائی که احتمال ناقل بودن به ویروس هپاتیت B در شیرخواران و کودکان زیاد است ، آلودگی در سنین پائین در مناطق بومی ، با افزایش ناقلین دائمی همراه خواهد بود . بنابراین تمام کوشش ها ، برای پیشگیری از هپاتیت B در جهان ، بایستی معطوف به شیرخواران ودر سنین پائین بشود . بررسی های همه گیری شناسی نشان می دهد که احتمال اینکه یک فرد آلوده به ناقل مزمن تبدیل شود ، ارتباط معکوس با سن دارد ، بطوریکه 90 درصد از نوزادانی که قبل یا حین تولد آلوده می شوند ، ممکن است در بزرگسالی ناقل مزمن بیماری بشوند ، در صورتی که فقط 10 تا15 درصد از بالغین آلوده به ویروس ، تبدیل به ناقلین مزمن می گردند .

راههای کنترل بیماری

با شناخت راههای انتقال بیماری . طرق پیشگیری از بیماری هپاتیت B عبارتند از :