پروژه هپاتیت مزمن B (پزشکی)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 13

اهداف مهم درمان بیماران با هپاتیت مزمن B

بهبودی سمپتوماتیک

مهار یا از بین بردن HBVDNA

سروکانورژن Hbe Ag به anti-HBe

طبیعی شدن ALT

کاهش التهاب و فیبروز کبد

جلوگیری از عوارض طولانی مدت

کاهش در مورتالیته

جلوگیری از انتشار ثانویه بیماری

در حال حاضر FDA، 5 دارو را برای درمان هپاتیت مزمن B تأئید نموده است:

2bINF- در (1992)

لامی ودیدین در (1998)

آدفویر در (2002)

Entecavir در مارس (2005)

2bPeg interferon - در می (2005)

اینترفرون 2b: اولین درمان پذیرفته شده در بسیاری از کشورها برای هپاتیت مزمن B بوده است.

ساب کوتانه برای 4-6 ماه با دوز 5 میلیون واحد زیرجلدی روزانه یا 10 میلیون سه بار در هفته استفاده می شود. ویژگی بیمارانی که به INF پاسخ بهتریمی دهند:

1-ALT بالا

2-HBVDNA پایین

3- مدت ابتلای کوتاه مدت با عفونت

4- هپاتیت فعال

لامی ویدین: مهارکننده ریورس ترانس کریپتاز، دوز 100 میلی گرم روزانه و درمان اولیه حدود 1 سال طول می کشد و معمولاً تا 6 ماه بعد از سروکانورژن HbeAg ادامه می یابد.

- درمان با لامی ویدین با توجه به ریسک مقاومت 20% در سال محدود شده است.

- مقاومت به لامی ویدین با افزایش >1-log در HBVDNA و یا افزایش ALT با یا بدون تغییر کلینیکال یا هیستولوژیکال مشخص می شود.

- در بیماران با فیبروز پیشرفته یا سیروز کبدی ثابت شده که درمان طولانی مدت با لامی ویدین ریسک پیشرفت بیماری و HCC را کاهش می دهد.

آدفوویر- آنالوگ نوکلئوتیدی که با مهار ترانس کریپتاز معکوس ویروس هپاتیت B از تکثیر ویروس جلوگیری می کند و در ضمن از فعالیت DNA پلیمراز نیز جلوگیری می کند.

- در بیمارانی که 1 سال درمان با آدفوویر گرفته اند در:

پروژه درمان گردن درد (پزشکی)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 10

بسم الله الرحمن الرحیم

عنوان: بررسی و مقایسه تأثیر دو روش Properioceptive exercise therapy و Traditional exercise therapy در درمان بیماران با گردن درد مزمن(Non-specific neck pain).

مقدمه:

ساختار پیچیده آناتومیکی ستون فقرات و بویژه ناحیه گردنی آن (Cervical area) امکان بررسی دقیق آنرا مشکل کرده است. ساختار استخوانی این ناحیه همراه با مفاصل و لیگامانهای آن به نحوی طرح ریزی شده اند که توماً در جهت ایجاد بهترین ثبات لازم برای انجام حرکات نرم و پیچیدة آن هستند. از اینرو تشخیص و درمان دردهای ناحیه گردنی نیاز به ارزیابی و بررسی دقیق آن دارد.

گردن درد به عنوان دومین عامل اصلی در دورنگاهداشتن بیماران از فعالیتهای اجتماعی و حرفه‌ایشان بعد از کمردرد (L.B.P) شناخته شده است.(1 و 2)

کردن درد را می توان به طور کلی به 2 نوع حاد (Acute) و مزمن (Chronic) تقسیم بندی نمود. که نوع حاد آن غالباً در اثر تصادفات و صدمات جاده ای و یا وارد آمدن ضربات ناگهانی به ناحیه (Cervical Spine) و طی Whiplash injury ایجاد میگردد. اما گردن درد مزمن بیشتر در اثر بکارگیری مداوم ئبیمار از Cervical Spine در وضعیتهای نامناسب و یا طی فرایند Agin حاصل می آید.(3) از طرف دیگر به نظر می رسد شکل زندگی مدرن سبب تغییر در میزان شیوع گردن درد در مقایسه با اختلالات کمر شده است. در امریکای شمالی (کانادا) میزان شیوع گردن درد در دوران زندگی 7/66% گزارش شده است. (Cote et al 1998) که می توان دلیل آنرات افزایش زمان کار در ادارات و کار با کامپیوتر بیان کرد. همچنین در تحقیقی که توسط Jan et al. 1994 به منظور بررسی مشکلات گردن و شانه و کمر در بین کارمندان و کارگران هشت کمپانی انجام شد، مشخص گردید که نشانه ها و علامت خطر برای گردن و شانه زمانی ظاهر می شود که فرد بمدت طولانی کاری با بازوهای بالاتر از سطح شانه و یا همسطح آن و با گردنی خم شده و همچنین در محیط کار نامناسب انجام دهد. Heliovara 1993 در یک مطالعه در کشور فنلاند شیوع عوارض گردن را 6% برای مردان و 15% برای زنان گزارش کرد. Synnerholm نیز ضمن مطالعه ای بیان کردهد است که در حدود 20% از درخواستهای مرخصی استعلاجی در کشور سوئد در ارتباط با گردن درد بوده است. Ylinen , Russka 1994 طی مطالعه خود نشان دادند اندازه گیری قدرت عضلانی می توان راهنمای خوبی برای تشخیص و ارزیابی گردن درد باشد. Mayoux-Benhamou , Revel 1993 طی تحقیقی اظهار کردند که نیروی عضلانی ناکافی در دوره هایی از زندگی روزمره کار و فعالیتهای ورزشی می تواند عامل مهمی برای بروز اختلالات گردن باشد. ‎Ylinen , Russka 1994 در مطالعه ای در مورد ارتباط گردن و نیروی عضله آن نشان دادند که ضعف عضله فلکسور گردن با تداوم درد در بیمارانی که از گردن درد مزمن رنج می برند مرتبط است.

Harms-Ringdahl et al 1996 در تحقیقی پی بردند که خم شدن بیش از حد و سکردن به جلوبرای مدتی معین در افراد سالم باعث گردن درد میشود و از این مطلب نتیجه گرفتند که درد بیشتر از فشار مکانیکی بر روی ساختمانهایی مانند لیگامان ها و کپسولهای مفصلی منشاء میگیرد تا از فعالیتهای عضلانی.

در حوزه درمان با توجه به اینکه اساس پاتولوژیک گردن درد مبهم مانده است. اکثر درمانها برروی تسکین درد و کاهش عوارض آن متمرکز شده اند Matti Viljanen et al 2003. و متداولترین درمانهای تجویز شده به منظور کنترل درد توسط پزشکان، استراحت و داروهای ضد درد می باشد (4 و 5). گردن درد یکی از شایعترین وضعیتها در مورد رجوع به فیزیوتراپیستها می باشد و با توجه به میزان شیوع، در زمینه درمانهای متداول توانبخشی فقدان اطلاعات مستند دیده می شود(6). با اینحال مطالعهاتی که تا کنون در زمینه توانبخشی گردن درد با علت ناشناخته صورت گرفته بیشتر برروی بررسی چگونگی نتیجه درمان برروی وضعیت عملکردی (Functional Status)، درد (Pain)، توانایی در کار (Ability of work)، بهبود کلی بیمار (Patient global improvement)، رضایت بیمار (Patient staisfaction) و کیفیت زندگی (Quality of life) بوده است و درمانهایی که در انجام مطالعات فوق تحت بررسی قرار گرفته اند شامل: ماساژ درمانی (Therapeutic massage)، حرارت درمانی Thermotherapy (hot , cold)، تحریکات الکتریکی (Electerical Stimulation)، اولترا سوند درمانی (Therapeutic ulterasound)، تمرین درمانی (Therapeutic exercises) الکترومیوگرافی بیوفیدبک (Biofeedback E.M.G) و ترکیبی از چند روش درمان توانبخشی می باشد. کلیه مطالعات فوق برای درمان هر دو گردن درد مزمن و حاد صورت گرفته اند و نتایج حاصل از درمانهای فوق برحسب نوع گردن درد (حاد یا مزمن بودن) را می توان بصورت زیر بیان کرد.

الف) گردن درد حاد: در درمان گردن درد حاد شواهد مستندی مبنی بر بهبود قابل ملاحظه بیماران طی درمانهای Mechanical Traction، TENS، Exercise Therapy طی بررسی مطالعات Cohort و آنالیزی بدست نیامد (11-10-9-8-7). همچنین نتایج بدست آمده از درمانهای biofeedback E.M.G، Massage therapy، Thermotherapy و Electerical Stimulation قابل توجه گزارش نشده اند (12 و 13).

ب) گردن درد مزمن: در گردن درد مزمن نیز شواهد مستندی در مورد استفاده از Mechanical Traction، Ulterasound therapy و ترکیب چند روش درمانی گزارش نشده است (18-17-16-15-14-8). همچنین در مورد biofeedback E.M.G، Massage therapy، Thermotherapy، Electerical Stimulation و TENS نیز شواهد مستندی وجود ندارد (13-12). اما در مورد Therapeutic exercises شواهد مستندی در زمینه بهبود درد و عملکرد گردن مشاهده شد (21-20-19-14). اینم تمرینات شامل تمرینات سنتی و تمرینات تحریک حس عمقی بودند.

پروژه درمان دردهای ناشی از آسیبهای نخاعی (پزشکی)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 18

درمان دردهای ناشی از آسیبهای نخاعی

درد ناشی از آسیبهای نخاعی (SCI) یکی از مشکلاتی است که هیچ درمان مشخصی و واحدی در طولانی مدت روی آن کارساز نمی باشد. این درد بطور گسترده ای به انواع دردهای حسی (عضلانی اسکلتی و احشایی) و لرزوپاتیک (بالای سطح، هم سطح و زیرسطح) تقسیم یم شود. مکانیزم های مختلفی برای هر یک از این انواع مطرح می باشد. احتمال اینکه بتوان با بررسی های موشکافانه این مکانیزم ها به راه حل های درمانی بهتری دست یافت وجود دارد. درمان های متعدد دارویی و غیردارویی در این رابطه اعمال شده اند لیکن فقط تعداد اندکی از آنها در بررسی های کنترلة اتفاقی قرار داشته اند. در این مقاله به بررسی درمان درد ناشی از اکلپ های نخاع می پردازیم.

درمان های دارویی

مطالعات کنترلة تلفاتی (RCT) امروزه به عنوان استاندارد طلایی مطالعات بالینی و روش های کنترل درد شناخته می شوند. از 8 مطالعة کنترله اتفاقی لوسوکور در رابطه با درمان درد پس از آسیب های نخاعی، چهار مورد منفی بوده اند. تعداد کم نمونه های هر مطالعه (7 تا 21) احتمال بروز اشتباه نوع II (آزمایش به اندازه ای نیست که یک تاثیر مثبت واقعی را کشف کند) در آنها را قوت می بخشد. بهمین دلیل در حال حاضر بهترین منابع موجود گزارشهای مروری و مطالعات غیرکنترله می باشند.

ضدافسردگی ها

مطالعات بیشماری تاثیر مثبت داروهای ضدافسردگی را در شرایط درد مزمن لوزوپاتیک محیطی نشان داده اند. در تنها مطالعة کنترله اثر دارویی ضدافسردگی بر درد ناشی از آسیب های نخاعی Daridoff و همکارانش کشف کردند ترازودون، یک مهارکنندة برداشت دوبارة ئروتونین در غشاء پیش سیناپسی، هیچ ترجیحی بر دارونما در درمان لرزش قشر و احساس سوزن سوزن شدن نداشته است. عوارض ترازومون عبارت بوده اند از گیجی، دهان خشک، سرگیجه، افزایش اسپاتیسیتی، و احتباس ادرار. Heilporn در مطالعه ای غیر کنترله به این یاخته دست پیدا کرد که 8 نفر از 11 نفر مبتلا به درد ناشی از آسیب های نخاعی که دردهای بیشتر داشتند به خوبی به درمان روزانة ملیتراسن (150 میلی گرم خوراکی) و فلوپنتیکسول (3 میلی گرم خوراکی) پاسخ دادند. و همکارانش نیز نشان دادند که 25 نفر از 33 نفر بیمار مبتلا به درد آسیب های نخاعی که انواع مختلفی از درد را تجربه می کرده اند به تسکین رضایت دهنده ای با رژیم دارویی آمی تریپتلین و کلونازپام بهمراه یکی از روش های استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی هیدروکسی تریپتوفان بهمراه TENS و یا تحریک نخاع دست یافته اند. دو گزارش موردی نیر تاثیر مخلوط داروهای ضدافسردگی و ضد تشنج را روی دردهای نوروپاتیک ناشی از آسیب های نخاعی نشان داده اند.

ضدتشنج ها

داروهای ضد تشنج از سال 1960 در درمان درد استافده شده و در مواردی مثل نوراثری تری ژمینال، نوروپاتی دیابتی، و پروفیلاکسی میگرن کاربرد دارند. در تنها مطالعة کنترله ای که روی موضوع درد ناشی از صدمات نخاعی انجام گرفته است، Drewes و همکارانش به تاثیر مثبت غیر ارزش مندی در رابطه با کنترل درد و امرویت دست پیدا کرده اند. این تاثیر باعث ارتقاء امتیازبندی بیمار در پرسش نامة درد مک گیل شده است. GibsonWhite نیز کاهش درد توسط کاربامازین را در دو بیمار با پاراپلژی کامل در اثر تروما گزارش کرده اند.

Zachariah و همکارانش نیز آثار بهبود دهندة والروات در دو بیمار از سه بیمار خود را در رابطه با اسپاسم عضلانی و درد گزارش کرده اند. در یک مورد درد ناشی از صدمات نخاعی آثار مفید گابانپتین روی درد یکطرفة اپیزوریک نشان داده شده است.

مسدود کننده های کانال های سدیم

به نظر می رسد داروهای بی حس کنندة موضعی و داروهای ضد تشنج با بلوک کردن کانالهای سدیمی وابسته به ولتاژ، تخلیه های نابجای فیبرهای آوران محیطی آسیب دیده را کاهش می دهند. با این حال مکانیزم دقیق که لیدوکائین توسط آن درد مرکزی را کاهش می دهد شناخته شده است. لیدوکائین از راه خوراکی تاثیری نداشته و آنالوگ خوراکی آن یعنی مگزیلتین معمولاً به خوبی تحمل نمی شود چون آثار غیرانتخابی آن در بلوک کانال سدیم باعث بروز عوارضی مانند اسهال خواهد شد. برای این منظور مسدود کننده های اختصاصی تر کانال سدیم در حال ساخت هستند.

سه مطالعة کنترله اتفاقی در رابطه با لیدوکائین و یا مگزیلیتین منتشر شده اند. در یک مطالعة ضربدری دوسویه کور Attal و همکارانش روی تاثیر لیدوکائین داخل وریدی بر اجزاء مختلف درد لوزوپاتیک در 16 بیمار مبتلا به درد مزمن پس از سکته (6=n) یا درد ناشی از صدمات نخاعی (10=n) مطالعه کرده اند. لیدوکائین باعث کاهش درد خودبخودی در جریان، آلودینی در اثر لمس برسی، و پردردی مکانیکال شده است اما این تاثیر در مقایسه با دارونما در رابطه با لاودینی حرارتی و پردردی ترجیخ و برتری نداشته است. 6 بیمار از 10 بیمار مبتلا به درد صدمات نخاعی که لیدوکائین دریافت کردند کاهش قابل توجهی (50 درصد یا بیشتر) در درد خودبخودی داشتند درحالی که این رقم در افرادی که دارونما فقط در یک بیمار کاهش دچار شده بود. Laubser و Donovan تزریق ساب آراکئوئیدی لیدوکائین (از راه بی حسی اسپانیال) و یا دارونما به 21 بیمار مبتلا به درد ثابت (اکثراً با ماهیت لرزنده) و یا دردهای

پروژه هپاتیت مزمن B (پزشکی)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 13

اهداف مهم درمان بیماران با هپاتیت مزمن B

بهبودی سمپتوماتیک

مهار یا از بین بردن HBVDNA

سروکانورژن Hbe Ag به anti-HBe

طبیعی شدن ALT

کاهش التهاب و فیبروز کبد

جلوگیری از عوارض طولانی مدت

کاهش در مورتالیته

جلوگیری از انتشار ثانویه بیماری

در حال حاضر FDA، 5 دارو را برای درمان هپاتیت مزمن B تأئید نموده است:

2bINF- در (1992)

لامی ودیدین در (1998)

آدفویر در (2002)

Entecavir در مارس (2005)

2bPeg interferon - در می (2005)

اینترفرون 2b: اولین درمان پذیرفته شده در بسیاری از کشورها برای هپاتیت مزمن B بوده است.

ساب کوتانه برای 4-6 ماه با دوز 5 میلیون واحد زیرجلدی روزانه یا 10 میلیون سه بار در هفته استفاده می شود. ویژگی بیمارانی که به INF پاسخ بهتریمی دهند:

1-ALT بالا

2-HBVDNA پایین

3- مدت ابتلای کوتاه مدت با عفونت

4- هپاتیت فعال

لامی ویدین: مهارکننده ریورس ترانس کریپتاز، دوز 100 میلی گرم روزانه و درمان اولیه حدود 1 سال طول می کشد و معمولاً تا 6 ماه بعد از سروکانورژن HbeAg ادامه می یابد.

- درمان با لامی ویدین با توجه به ریسک مقاومت 20% در سال محدود شده است.

- مقاومت به لامی ویدین با افزایش >1-log در HBVDNA و یا افزایش ALT با یا بدون تغییر کلینیکال یا هیستولوژیکال مشخص می شود.

- در بیماران با فیبروز پیشرفته یا سیروز کبدی ثابت شده که درمان طولانی مدت با لامی ویدین ریسک پیشرفت بیماری و HCC را کاهش می دهد.

آدفوویر- آنالوگ نوکلئوتیدی که با مهار ترانس کریپتاز معکوس ویروس هپاتیت B از تکثیر ویروس جلوگیری می کند و در ضمن از فعالیت DNA پلیمراز نیز جلوگیری می کند.

- در بیمارانی که 1 سال درمان با آدفوویر گرفته اند در:

پروژه درمان گردن درد (پزشکی)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 10

بسم الله الرحمن الرحیم

عنوان: بررسی و مقایسه تأثیر دو روش Properioceptive exercise therapy و Traditional exercise therapy در درمان بیماران با گردن درد مزمن(Non-specific neck pain).

مقدمه:

ساختار پیچیده آناتومیکی ستون فقرات و بویژه ناحیه گردنی آن (Cervical area) امکان بررسی دقیق آنرا مشکل کرده است. ساختار استخوانی این ناحیه همراه با مفاصل و لیگامانهای آن به نحوی طرح ریزی شده اند که توماً در جهت ایجاد بهترین ثبات لازم برای انجام حرکات نرم و پیچیدة آن هستند. از اینرو تشخیص و درمان دردهای ناحیه گردنی نیاز به ارزیابی و بررسی دقیق آن دارد.

گردن درد به عنوان دومین عامل اصلی در دورنگاهداشتن بیماران از فعالیتهای اجتماعی و حرفه‌ایشان بعد از کمردرد (L.B.P) شناخته شده است.(1 و 2)

کردن درد را می توان به طور کلی به 2 نوع حاد (Acute) و مزمن (Chronic) تقسیم بندی نمود. که نوع حاد آن غالباً در اثر تصادفات و صدمات جاده ای و یا وارد آمدن ضربات ناگهانی به ناحیه (Cervical Spine) و طی Whiplash injury ایجاد میگردد. اما گردن درد مزمن بیشتر در اثر بکارگیری مداوم ئبیمار از Cervical Spine در وضعیتهای نامناسب و یا طی فرایند Agin حاصل می آید.(3) از طرف دیگر به نظر می رسد شکل زندگی مدرن سبب تغییر در میزان شیوع گردن درد در مقایسه با اختلالات کمر شده است. در امریکای شمالی (کانادا) میزان شیوع گردن درد در دوران زندگی 7/66% گزارش شده است. (Cote et al 1998) که می توان دلیل آنرات افزایش زمان کار در ادارات و کار با کامپیوتر بیان کرد. همچنین در تحقیقی که توسط Jan et al. 1994 به منظور بررسی مشکلات گردن و شانه و کمر در بین کارمندان و کارگران هشت کمپانی انجام شد، مشخص گردید که نشانه ها و علامت خطر برای گردن و شانه زمانی ظاهر می شود که فرد بمدت طولانی کاری با بازوهای بالاتر از سطح شانه و یا همسطح آن و با گردنی خم شده و همچنین در محیط کار نامناسب انجام دهد. Heliovara 1993 در یک مطالعه در کشور فنلاند شیوع عوارض گردن را 6% برای مردان و 15% برای زنان گزارش کرد. Synnerholm نیز ضمن مطالعه ای بیان کردهد است که در حدود 20% از درخواستهای مرخصی استعلاجی در کشور سوئد در ارتباط با گردن درد بوده است. Ylinen , Russka 1994 طی مطالعه خود نشان دادند اندازه گیری قدرت عضلانی می توان راهنمای خوبی برای تشخیص و ارزیابی گردن درد باشد. Mayoux-Benhamou , Revel 1993 طی تحقیقی اظهار کردند که نیروی عضلانی ناکافی در دوره هایی از زندگی روزمره کار و فعالیتهای ورزشی می تواند عامل مهمی برای بروز اختلالات گردن باشد. ‎Ylinen , Russka 1994 در مطالعه ای در مورد ارتباط گردن و نیروی عضله آن نشان دادند که ضعف عضله فلکسور گردن با تداوم درد در بیمارانی که از گردن درد مزمن رنج می برند مرتبط است.

Harms-Ringdahl et al 1996 در تحقیقی پی بردند که خم شدن بیش از حد و سکردن به جلوبرای مدتی معین در افراد سالم باعث گردن درد میشود و از این مطلب نتیجه گرفتند که درد بیشتر از فشار مکانیکی بر روی ساختمانهایی مانند لیگامان ها و کپسولهای مفصلی منشاء میگیرد تا از فعالیتهای عضلانی.

در حوزه درمان با توجه به اینکه اساس پاتولوژیک گردن درد مبهم مانده است. اکثر درمانها برروی تسکین درد و کاهش عوارض آن متمرکز شده اند Matti Viljanen et al 2003. و متداولترین درمانهای تجویز شده به منظور کنترل درد توسط پزشکان، استراحت و داروهای ضد درد می باشد (4 و 5). گردن درد یکی از شایعترین وضعیتها در مورد رجوع به فیزیوتراپیستها می باشد و با توجه به میزان شیوع، در زمینه درمانهای متداول توانبخشی فقدان اطلاعات مستند دیده می شود(6). با اینحال مطالعهاتی که تا کنون در زمینه توانبخشی گردن درد با علت ناشناخته صورت گرفته بیشتر برروی بررسی چگونگی نتیجه درمان برروی وضعیت عملکردی (Functional Status)، درد (Pain)، توانایی در کار (Ability of work)، بهبود کلی بیمار (Patient global improvement)، رضایت بیمار (Patient staisfaction) و کیفیت زندگی (Quality of life) بوده است و درمانهایی که در انجام مطالعات فوق تحت بررسی قرار گرفته اند شامل: ماساژ درمانی (Therapeutic massage)، حرارت درمانی Thermotherapy (hot , cold)، تحریکات الکتریکی (Electerical Stimulation)، اولترا سوند درمانی (Therapeutic ulterasound)، تمرین درمانی (Therapeutic exercises) الکترومیوگرافی بیوفیدبک (Biofeedback E.M.G) و ترکیبی از چند روش درمان توانبخشی می باشد. کلیه مطالعات فوق برای درمان هر دو گردن درد مزمن و حاد صورت گرفته اند و نتایج حاصل از درمانهای فوق برحسب نوع گردن درد (حاد یا مزمن بودن) را می توان بصورت زیر بیان کرد.

الف) گردن درد حاد: در درمان گردن درد حاد شواهد مستندی مبنی بر بهبود قابل ملاحظه بیماران طی درمانهای Mechanical Traction، TENS، Exercise Therapy طی بررسی مطالعات Cohort و آنالیزی بدست نیامد (11-10-9-8-7). همچنین نتایج بدست آمده از درمانهای biofeedback E.M.G، Massage therapy، Thermotherapy و Electerical Stimulation قابل توجه گزارش نشده اند (12 و 13).

ب) گردن درد مزمن: در گردن درد مزمن نیز شواهد مستندی در مورد استفاده از Mechanical Traction، Ulterasound therapy و ترکیب چند روش درمانی گزارش نشده است (18-17-16-15-14-8). همچنین در مورد biofeedback E.M.G، Massage therapy، Thermotherapy، Electerical Stimulation و TENS نیز شواهد مستندی وجود ندارد (13-12). اما در مورد Therapeutic exercises شواهد مستندی در زمینه بهبود درد و عملکرد گردن مشاهده شد (21-20-19-14). اینم تمرینات شامل تمرینات سنتی و تمرینات تحریک حس عمقی بودند.