تحقیق در مورد شبکه های پیشرفته درسیستم عامل

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 2

دانشگاه آزاداسلامی واحدخمین

گروه کامپیوتر

ترجمه درس آزمایشگاه سیستم عامل

عنوان :

شبکه های پیشرفته درسیستم عامل Free BSD

استادمربوطه :

جناب آقای جمشیدی

تهیه کنندگان : مصطفی گل نبی – محمدرضانظری –بهزاد نبوی

سال تحصیلی1-88-87

اصل دستورات و مفاهیم پیشرفته فایل سیستم

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 13

مفهوم User/group در لینوکس

User: نمایانگر هویت یک فرد در سیستم می باشد. هر User در لینوکس دارای یک شماره UID می باشد. کاربر اصلی سیستم (مدیر سیستم) دارای UID شماره صفر می باشد.

Group: هر User در گروه خاصی قرار می گیرد که با GID شناخته می شود. هر کاربر می تواند متعلق به یک یا چند گروه باشد. بوسیله دستور id می توانید از مشخصات گروه خود مطلع شوید. بوسیله دستور newgrp می توانید گروه جاری خود را عوض کنید. البته تنها در صورتی که عضو گروه جدید باشید. توجه کنید که دو نفر نمی توانند دارای یک UID یکسان باشند اما می توانند در یک گروه قرار گیرند. یک User می تواند عضو گروه های متعددی باشد. دستور Groups به شمان نشان می دهد که یک کاربر در چه گروه هایی عضویت دارد.

انواع فایل در لینوکس

با اجرای دستور Is – I می توان فهمید که نوع فایل چیست؟ بسته به نوع فایل اولین حرف ستون اول یکی از علائم زیر است.

- = regular file

d = directory

c = character special file (/de/v ttyp.)

b = block special file (de/v fd.)

l = symbolic link

اولین حرف ستون اول خروجی دستور Is – I نوع فایل را مشخص می کند.

فایل های ویژه در /dev

فایل های ویژه، فایل هایی هستند که از طریق آن ها می توان با ابزارهای سیستم ارتباط برقرار کرد.

فایل های ویژه به جای فیلد size دارای major, minor هستند.

کرنل در لیستی تناسب بین major, minor های مختلف و device های سخت افزاری متناسب با آن ها را نگهداری می کند.

برای ساختن یک فایل ویژه دستور mknod را می توان استفاده کرد.

Mknod newdev b 76 8

نکته مهم

شماره های major, minor برای device های مختلف مشخص و رزرو شده می باشد.

سطوح دسترسی در لینوکس

یک فایل،

متعلق به کاربر است که آن کاربر را صاحب فایل می گوییم.

متعلق به یک گروه است (به احتمال زیاد همان گروهی که صاحب فایل در آن عضویت دارد).

هر فایل دارای یک سری اجازه های دسترسی است

لینوکس برای کاربران سه نوع سطح دسترسی قارار داده است:

سطح دسترسی Read: این سطح دسترسی تنها اجازه خواندن فایل یا لیست گرفتن از دایرکتوری را می دهد.

سطح دسترسی Write: این سطح دسترسی اجازه نوشتن بر روی فایل و یا ایجاد یک فایل در یک دایرکتوری را می دهد.

سطح دسترسی Execute: این سطح دسترسی اجازه اجرای یک فایل یا داخل شدن در یک دایرکتوری را می دهد.

طرح بندی فایل سیستم

لینوکس چندین طرح بندی را پشتیبانی می کند.

Ext2, ext3

Reiserfs

Minix, ufs

Fat, vfat, ntfs

Smb, ncp, nfs, coda

معمولی ترین آن ها Ext2 و Ext3 می باشد.

با استفاده از دستور زیر می توانید لیست فایل سیستم هایی که سیستم در حال حاضر پشتیبانی می کند را مشاهده کنید.

Cat/proc/filesystems

فایل سیستم EXT2

در فایل سیستم EXT2 نام هر فایل حداکثر 255 کاراکتر دارد.

هر فایل می تواند تا 2G حجم داشته باشد. (این محدودیت در لینوکس های جدید مرتفع شده است)

برای هر فایل در لینوکس پارامترهای مشخصی نگهداری می شود.

محل ذخیره این اطلاعات در inode است.

کرنل از طریق شماره inode به آن دستیابی دارد.

شماره inode یک فایل نیز جزئی از محتویات دایرکتوری است که فایل در آن قرار دارد.

برای دیدن مشخصات فایل از دستور stat استفاده کنید.

آموزش شبکه پیشرفته 35 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 32

network

APIPA چیست ؟

در یک شبکه کامپیوتری سرویس ها و خدمات متعددی از طریق سرویس دهندگان مختلف در اختیار سرویس گیرندگان قرار می گیرد . اختصاص پویای اطلاعات مربوط به آدرس دهی IP توسط سرویس دهنده DHCP ( برگرفته از Dynamic Host Configuration Protocol  ) ،  نمونه ای در این زمینه است .DHCP ، پس از پروتکل BOOTP مطرح و مهمترین هدف آن تامین اطلاعات مورد نیاز یک ایستگاه و یا سایر دستگاه های شبکه ای در ارتباط با پروتکل TCP/IP است . بدین منظور از سه روش متفاوت استفاده می گردد :

اختصاص اتوماتیک : در این روش سرویس دهنده DHCP یک آدرس دائم را به یک سرویس گیرنده نسبت می دهد .

اختصاص پویا : متداولترین روش استفاده از سرویس دهنده DHCP  در یک شبکه می باشد که بر اساس آن سرویس دهنده یک آدرس را به صورت پویا در اختیار سرویس گیرنده قرار می دهد . آدرس نسبت داده شده به سرویس گیرنده بر اساس مدت زمان مشخص شده توسط سرویس دهنده DHCP  تعیین می گردد ( محدود و یا نامحدود )

اختصاص دستی : در این روش که معمولا" توسط مدیران شبکه استفاده می گردد  ، یکی از آدرس های موجود در بانک اطلاعاتی سرویس دهنده DHCP  به صورت دستی به یک سرویس گیرنده و یا سرویس دهنده خاص نسبت داده می شود (  Reservations)  .

در صورتی که پیکربندی پروتکل TCP/IP  بر روی یک کامپیوتر بگونه ای انجام شده  است که کامپیوتر و یا دستگاه شبکه ای مورد نظر را ملزم به استفاده از خدمات سرویس دهنده DHCP می نماید ( تنظیمات انجام شده در صفحه Properties پروتکل TCP/IP )  ولی در عمل سرویس دهنده وجود نداشته باشد و یا سرویس گیرندگان قادر به برقراری ارتباط با آن نباشند و یا برای سرویس دهنده DHCP  مشکل خاصی ایجاد شده باشد ، تکلیف سرویس گیرندگان و متقاضیان استفاده از خدمات سرویس دهنده DHCP چیست ؟ در چنین مواردی سرویس گیرندگانی که بر روی آنان یکی از نسخه های ویندوز ( به جزء ویندوز NT ) نصب شده است ، می توانند از APIPA (  برگرفته از Automatic Private IP Addressing   ) استفاده نمایند . با استفاده از سرویس فوق که صرفا" در شبکه های کوچک قابل استفاده خواهد بود ( حداکثر 25 دستگاه موجود در شبکه ) ، هر یک از سرویس گیرندگان می توانند به صورت تصادفی یک آدرس IP  خصوصی را بر اساس مشخصات جدول زیر به خود نسبت دهند .

آدرس رزو شده توسط APIPA 

 169.254.0.1 TO 169.254.255.254

Subnet Mask

 255 . 255 . 0 . 0

و اما چند نکته در ارتباط با روش آدرس دهی APIPA :

زمانی که یک سرویس گیرنده پاسخ مناسبی را از سرویس دهنده DHCP دریافت ننماید ، پس از مدت زمان کوتاهی یک آدرس تصادفی را از شبکه دریافت می نماید .

با توجه به این که سرویس گیرنده به صورت کاملا" تصادفی یک آدرس IP را انتخاب می نماید ، همواره این احتمال وجود خواهد داشت که یک کامپیوتر آدرسی را انتخاب نماید که قبلا" توسط کامپیوتر دیگری استفاده شده باشد . برای حل این مشکل ، پس از انتخاب یک آدرس IP توسط سرویس گیرنده ، یک بسته اطلاعاتی broadcast شامل آدرس IP  توسط سرویس گیرنده در شبکه ارسال و بر اساس پاسخ دریافتی ، در خصوص نگهداری و یا آزادسازی آدرس IP تصمیم گیری می گردد.

اطلاعات ارائه شده توسط APIPA ، یک آدرس IP و یک Subnet mask می باشد و سایر اطلاعلاتی که عموما" توسط سرویس دهنده DHCP ارائه می گردد را شامل نمی شود . مثلا" با استفاده از APIPA نمی توان آدرس  gateway پیش فرض را در اختیار سرویس گیرندگان قرار داد . بنابراین مبادله اطلاعات محدود به کامپیوترهای موجود در یک شبکه محلی کوچک می گردد که تماما" دارای فضای آدرس دهی شبکه   0 . 0 . 254 . 169  می باشند . در صورت نیاز می بایست سایر اطلاعات لازم در ارتباط با پیکربندی پروتکل TCP/IP به صورت دستی مشخص گردد. 

سرویس گیرندگانی که از APIPA استفاده می نمایند به صورت ادواری و در بازه های زمانی پنج دقیقه ، شبکه را به منظور وجود یک سرویس دهنده DHCP بررسی می نمایند . در صورتی که سرویس دهنده DHCP در دسترس قرار بگیرد ، سرویس گیرنده یک درخواست را برای وی ارسال و اطلاعات مربوط به پیکربندی TCP/IP را از آن دریافت می نماید .

پتانسیل استفاده از APIPA به صورت پیش فرض بر روی تمامی نسخه های ویندوز فعال می باشد . برای غیرفعال نمودن آن می بایست تنظمیات ریجستری را تغییر داد:- اجرای برنامه Regedit - یافتن کلید زیر بر اساس نام در نظر گرفته شده برای کارت شبکه :

HKEY_LOCAL_MACHINE\SYSTEM\CurrentControlSet\Services\Tcpip\Parameters\Interfaces

- ایجاد یک DWORD Value  ( نام آن IPAutoconfigurationEnabled و مقدار آن صفر در نظر گرفته شود ) - در صورتی بر روی کامپیوتر چندین آداپتور موجود است ،‌ می بایست مراحل فوق برای هر یک از آنان تکرار گردد . 

اصل دستورات و مفاهیم پیشرفته فایل سیستم

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 13

مفهوم User/group در لینوکس

User: نمایانگر هویت یک فرد در سیستم می باشد. هر User در لینوکس دارای یک شماره UID می باشد. کاربر اصلی سیستم (مدیر سیستم) دارای UID شماره صفر می باشد.

Group: هر User در گروه خاصی قرار می گیرد که با GID شناخته می شود. هر کاربر می تواند متعلق به یک یا چند گروه باشد. بوسیله دستور id می توانید از مشخصات گروه خود مطلع شوید. بوسیله دستور newgrp می توانید گروه جاری خود را عوض کنید. البته تنها در صورتی که عضو گروه جدید باشید. توجه کنید که دو نفر نمی توانند دارای یک UID یکسان باشند اما می توانند در یک گروه قرار گیرند. یک User می تواند عضو گروه های متعددی باشد. دستور Groups به شمان نشان می دهد که یک کاربر در چه گروه هایی عضویت دارد.

انواع فایل در لینوکس

با اجرای دستور Is – I می توان فهمید که نوع فایل چیست؟ بسته به نوع فایل اولین حرف ستون اول یکی از علائم زیر است.

- = regular file

d = directory

c = character special file (/de/v ttyp.)

b = block special file (de/v fd.)

l = symbolic link

اولین حرف ستون اول خروجی دستور Is – I نوع فایل را مشخص می کند.

فایل های ویژه در /dev

فایل های ویژه، فایل هایی هستند که از طریق آن ها می توان با ابزارهای سیستم ارتباط برقرار کرد.

فایل های ویژه به جای فیلد size دارای major, minor هستند.

کرنل در لیستی تناسب بین major, minor های مختلف و device های سخت افزاری متناسب با آن ها را نگهداری می کند.

برای ساختن یک فایل ویژه دستور mknod را می توان استفاده کرد.

Mknod newdev b 76 8

نکته مهم

شماره های major, minor برای device های مختلف مشخص و رزرو شده می باشد.

سطوح دسترسی در لینوکس

یک فایل،

متعلق به کاربر است که آن کاربر را صاحب فایل می گوییم.

متعلق به یک گروه است (به احتمال زیاد همان گروهی که صاحب فایل در آن عضویت دارد).

هر فایل دارای یک سری اجازه های دسترسی است

لینوکس برای کاربران سه نوع سطح دسترسی قارار داده است:

سطح دسترسی Read: این سطح دسترسی تنها اجازه خواندن فایل یا لیست گرفتن از دایرکتوری را می دهد.

سطح دسترسی Write: این سطح دسترسی اجازه نوشتن بر روی فایل و یا ایجاد یک فایل در یک دایرکتوری را می دهد.

سطح دسترسی Execute: این سطح دسترسی اجازه اجرای یک فایل یا داخل شدن در یک دایرکتوری را می دهد.

طرح بندی فایل سیستم

لینوکس چندین طرح بندی را پشتیبانی می کند.

Ext2, ext3

Reiserfs

Minix, ufs

Fat, vfat, ntfs

Smb, ncp, nfs, coda

معمولی ترین آن ها Ext2 و Ext3 می باشد.

با استفاده از دستور زیر می توانید لیست فایل سیستم هایی که سیستم در حال حاضر پشتیبانی می کند را مشاهده کنید.

Cat/proc/filesystems

فایل سیستم EXT2

در فایل سیستم EXT2 نام هر فایل حداکثر 255 کاراکتر دارد.

هر فایل می تواند تا 2G حجم داشته باشد. (این محدودیت در لینوکس های جدید مرتفع شده است)

برای هر فایل در لینوکس پارامترهای مشخصی نگهداری می شود.

محل ذخیره این اطلاعات در inode است.

کرنل از طریق شماره inode به آن دستیابی دارد.

شماره inode یک فایل نیز جزئی از محتویات دایرکتوری است که فایل در آن قرار دارد.

برای دیدن مشخصات فایل از دستور stat استفاده کنید.

آموزش شبکه پیشرفته 35 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 32

network

APIPA چیست ؟

در یک شبکه کامپیوتری سرویس ها و خدمات متعددی از طریق سرویس دهندگان مختلف در اختیار سرویس گیرندگان قرار می گیرد . اختصاص پویای اطلاعات مربوط به آدرس دهی IP توسط سرویس دهنده DHCP ( برگرفته از Dynamic Host Configuration Protocol  ) ،  نمونه ای در این زمینه است .DHCP ، پس از پروتکل BOOTP مطرح و مهمترین هدف آن تامین اطلاعات مورد نیاز یک ایستگاه و یا سایر دستگاه های شبکه ای در ارتباط با پروتکل TCP/IP است . بدین منظور از سه روش متفاوت استفاده می گردد :

اختصاص اتوماتیک : در این روش سرویس دهنده DHCP یک آدرس دائم را به یک سرویس گیرنده نسبت می دهد .

اختصاص پویا : متداولترین روش استفاده از سرویس دهنده DHCP  در یک شبکه می باشد که بر اساس آن سرویس دهنده یک آدرس را به صورت پویا در اختیار سرویس گیرنده قرار می دهد . آدرس نسبت داده شده به سرویس گیرنده بر اساس مدت زمان مشخص شده توسط سرویس دهنده DHCP  تعیین می گردد ( محدود و یا نامحدود )

اختصاص دستی : در این روش که معمولا" توسط مدیران شبکه استفاده می گردد  ، یکی از آدرس های موجود در بانک اطلاعاتی سرویس دهنده DHCP  به صورت دستی به یک سرویس گیرنده و یا سرویس دهنده خاص نسبت داده می شود (  Reservations)  .

در صورتی که پیکربندی پروتکل TCP/IP  بر روی یک کامپیوتر بگونه ای انجام شده  است که کامپیوتر و یا دستگاه شبکه ای مورد نظر را ملزم به استفاده از خدمات سرویس دهنده DHCP می نماید ( تنظیمات انجام شده در صفحه Properties پروتکل TCP/IP )  ولی در عمل سرویس دهنده وجود نداشته باشد و یا سرویس گیرندگان قادر به برقراری ارتباط با آن نباشند و یا برای سرویس دهنده DHCP  مشکل خاصی ایجاد شده باشد ، تکلیف سرویس گیرندگان و متقاضیان استفاده از خدمات سرویس دهنده DHCP چیست ؟ در چنین مواردی سرویس گیرندگانی که بر روی آنان یکی از نسخه های ویندوز ( به جزء ویندوز NT ) نصب شده است ، می توانند از APIPA (  برگرفته از Automatic Private IP Addressing   ) استفاده نمایند . با استفاده از سرویس فوق که صرفا" در شبکه های کوچک قابل استفاده خواهد بود ( حداکثر 25 دستگاه موجود در شبکه ) ، هر یک از سرویس گیرندگان می توانند به صورت تصادفی یک آدرس IP  خصوصی را بر اساس مشخصات جدول زیر به خود نسبت دهند .

آدرس رزو شده توسط APIPA 

 169.254.0.1 TO 169.254.255.254

Subnet Mask

 255 . 255 . 0 . 0

و اما چند نکته در ارتباط با روش آدرس دهی APIPA :

زمانی که یک سرویس گیرنده پاسخ مناسبی را از سرویس دهنده DHCP دریافت ننماید ، پس از مدت زمان کوتاهی یک آدرس تصادفی را از شبکه دریافت می نماید .

با توجه به این که سرویس گیرنده به صورت کاملا" تصادفی یک آدرس IP را انتخاب می نماید ، همواره این احتمال وجود خواهد داشت که یک کامپیوتر آدرسی را انتخاب نماید که قبلا" توسط کامپیوتر دیگری استفاده شده باشد . برای حل این مشکل ، پس از انتخاب یک آدرس IP توسط سرویس گیرنده ، یک بسته اطلاعاتی broadcast شامل آدرس IP  توسط سرویس گیرنده در شبکه ارسال و بر اساس پاسخ دریافتی ، در خصوص نگهداری و یا آزادسازی آدرس IP تصمیم گیری می گردد.

اطلاعات ارائه شده توسط APIPA ، یک آدرس IP و یک Subnet mask می باشد و سایر اطلاعلاتی که عموما" توسط سرویس دهنده DHCP ارائه می گردد را شامل نمی شود . مثلا" با استفاده از APIPA نمی توان آدرس  gateway پیش فرض را در اختیار سرویس گیرندگان قرار داد . بنابراین مبادله اطلاعات محدود به کامپیوترهای موجود در یک شبکه محلی کوچک می گردد که تماما" دارای فضای آدرس دهی شبکه   0 . 0 . 254 . 169  می باشند . در صورت نیاز می بایست سایر اطلاعات لازم در ارتباط با پیکربندی پروتکل TCP/IP به صورت دستی مشخص گردد. 

سرویس گیرندگانی که از APIPA استفاده می نمایند به صورت ادواری و در بازه های زمانی پنج دقیقه ، شبکه را به منظور وجود یک سرویس دهنده DHCP بررسی می نمایند . در صورتی که سرویس دهنده DHCP در دسترس قرار بگیرد ، سرویس گیرنده یک درخواست را برای وی ارسال و اطلاعات مربوط به پیکربندی TCP/IP را از آن دریافت می نماید .

پتانسیل استفاده از APIPA به صورت پیش فرض بر روی تمامی نسخه های ویندوز فعال می باشد . برای غیرفعال نمودن آن می بایست تنظمیات ریجستری را تغییر داد:- اجرای برنامه Regedit - یافتن کلید زیر بر اساس نام در نظر گرفته شده برای کارت شبکه :

HKEY_LOCAL_MACHINE\SYSTEM\CurrentControlSet\Services\Tcpip\Parameters\Interfaces

- ایجاد یک DWORD Value  ( نام آن IPAutoconfigurationEnabled و مقدار آن صفر در نظر گرفته شود ) - در صورتی بر روی کامپیوتر چندین آداپتور موجود است ،‌ می بایست مراحل فوق برای هر یک از آنان تکرار گردد .