آیا لجبازی کودک شما یک اختلال است؟ 22 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 23

مبحث مطلب:

آیا لجبازی کودک شما یک اختلال است؟

با شروع فصل پاییز کم‌کم هوا خنک و خنک‌تر می‌شود و با غروب آفتاب سرمای ملایمی بر فضا حاکم. مریم، دختر کوچولوی پنج‌ساله‌ای است که قرار است در یکی از شامگاه‌های سرد پاییزی با مادرش برای خرید به خیابان برود. کشوی لباسش را باز می‌کند و پیراهن صورتی‌اش را بیرون می‌آورد تا بپوشد. اما مادر با او مخالفت می‌کند و می‌گوید: «هوا سرد است». مریم جواب می‌دهد: «نه من سردم نمی‌شود.» پایان این ماجرا به اصرار پرخاش و گریه مریم و عصبانیت مادر ختم می‌شود. تقریبا در بسیاری از موارد چنین مشکلاتی بین مریم و مادرش به وجود می‌آیند و مادر مریم از لجبازی او سخت نگران و ناراحت است. اما چرا مریم لجباز است؟لجبازی در حدود سنین سه تا شش سالگی بروز می‌کند و از ویژگی‌های رشدی بچه‌ها محسوب شده و اختلال نیست. «پریستینه آرزومانیان» روانشناس بالینی می‌گوید: «این ویژگی رشدی همزمان با شکل‌گیری من در کودک به وجود می‌آید و به مرور زمان در سنین بعدی کمرنگ‌تر خواهد شد. کودک در این سنین شروع به کشف خود و محیط پیرامون می‌کند.» «عاطفه فردوسی‌پور» روانشناس تربیتی هم در این مورد می‌گوید: «حدود سنی ۳ تا ۶ سالگی کودک را دوره پیش عملیاتی می‌نامند. توجه کودک در این مرحله فقط به خودش است و به دلیل ظرفیت‌شناختی محدود قادر نیست خودش را جای دیگران بگذارد. در واقع لجبازی برچسبی است که دیگران به کودک می‌زنند و ناشی از عدم تحول شناختی اوست.» آنچه ما تحت عنوان لجبازی کودکان می‌شناسیم عبارت است از نافرمانی کودک از دستورات پدر و مادر، بی‌نظمی و... دکتر «راشل بارلی»، نویسنده کتاب «کودک لجوج شما» و «هشت مرحله برای رفتار بهتر»،‌ اظهار می‌کند: «کودکان در این سنین سرسختانه نسبت به آنچه می‌خواهند اصرار می‌کنند. اما والدین باید بدانند که اگرچه کودکشان سرسختی می‌کند و موجب ناراحتی آنها می‌شود اما او آماده تغییر عقیده نیست.» اگرچه در این سنین مهارت‌های زبانی و گفتاری کودک خوب است اما او هنوز منطق بزرگسالان را درک نمی‌کند. بنابراین بحث و مجادله با او بی‌فایده خواهد بود. والدین باید از مقابله بی‌مورد با کودک خودداری کنند و فقط در مواردی که رفتار کودک مشکلی را ایجاد می‌کند با قاطعیت و به آرامی او را از انجام آن رفتار یا انتخاب باز دارند. آرزومانیان معتقد است: مخالفت‌های زیاد و بی‌مورد باعث افزایش حالت مقابله و ستیزه‌جویی در کودک می‌شود و حتی ممکن است در آینده هم به صورت عادتی که تبدیل به اختلال لجبازی شده است در فرد بروز کند. لجبازی اگر همراه با پرخاشگری شدید باشد و در سنین بالا هم همچنان در فرد وجود داشته باشد، می‌تواند یک اختلال محسوب شود و برای درمان آن باید از یک روانشناس کمک گرفت. پزشک با ارزیابی اینکه فرد در چه موقعیت‌هایی لجبازی می‌کند، دستورات لازم برای رفع این رفتار را به والدین خواهد داد. یکی از راه‌های از بین بردن این رفتار بی‌توجهی نسبت به موقعیت لجبازی است به طور مثال کودکی که هنگام غذا خوردن لجبازی و از غذا خوردن امتناع می‌کند با کمی بی‌توجهی مادر و عدم اصرار او در این مورد اصلاح خواهد شد. البته هرگز نباید نقش تشویق را فراموش کرد با تشویق‌های به موقع و درست می‌توان رفتارهای صحیح را جایگزین رفتارهای نادرست کرد. تشویق باید بلافاصله بعد از انجام رفتار درست و به اندازه میزان خوبی رفتار باشد. برای یک رفتار کوچک مثلا جمع کردن اسباب‌بازی‌ها نباید تشویق خیلی بزرگی در نظر گرفت در این مورد می‌توان ساعت بازی با دوستان را افزایش داد. عاطفه فردوسی‌پور، روانشناس تربیتی در مورد علل تشدید لجبازی می‌گوید: امر و نهی‌های مکرر و فرمان‌های غیر‌علمی به کودک باعث تشدید لجبازی در کودکان می‌شود، به طور مثال اینکه همیشه و تحت همه شرایط از کودک بخواهیم هر روز سر ساعت معینی بخوابد و بیدار شود. تبعیض بین کودکان، دادن قول‌هایی که هرگز به آنها عمل نمی‌شود، بی‌توجهی و خشونت والدین، مخالفت‌های مکرر با رفتارهای کودک و استفاده نابجا از تنبیه و تشویق باعث افزایش لجبازی در کودکان خواهد شد. گاهی بر اثر عوامل یاد شده کودک دست به پرخاشگری می‌زند، اما والدین پرخاشگری او را با لجاجت اشتباه می‌گیرند. لجاجت پدیده‌ای طبیعی‌تر از پرخاشگری است و متعلق به کودک است. او در ادامه یادآور می‌شود: «گاهی علت پرخاشگری و لجاجت کودک در رفتار ما نهفته است، در واقع گاهی ما مقصر اصلی هستیم. در سنین بالاتر و بعد از ورود به پیش‌دبستانی و دبستان هم اولیای مدرسه و قوانین آنها در این زمینه نقش مهمی خواهند داشت.

لجاجت و کج خلقی در کودکان

در قسمت قبل به سه مشکل از اختلالات رفتاری کودکان یعنی جویدن ناخن ، مکیدن شست و شب ادراری پرداختیم . اینک در ادامه می خوانیم...

مشکلات اجتماعی

وقتی که کودک راه رفتن و تکلم را بیاموزد، روش های بیان مشکلات هیجانی وی توسعه می یابد. در این حال ممکن است مشکلات هیجانی خود را از راه  تخریب و عدم تحرک و مخالفت جویی و منفی کاری و مانند اینها ابراز کند.در دو تا سه سالگی کودک گاهی رفتارهایی دارد که مورد قبول خانواده نیست. والدین باید پیروی از مقررات اجتماعی را به کودک بیاموزند . اگر خواسته والدین عاقلانه و متناسب باشد و نیاز کودک به محبت را ارضاء کند ، کودک به تدریج تحت کنترل درخواهد آمد. اما اگر الزام والدین شدید و ابراز محبت آنها به صورت صحیحی نباشد ، طفل ممکن است که رفتارهای ناهنجار این دوره را تشدید کند و امکان دارد که این ناهنجاری ها در او تثبیت شوند. طفل خردسالی که از او انتظارات زیادی دارند و یا نسبت به وی محبت کمی ابرازشده به دو شکل واکنش نشان می دهد : اولاً ممکن است نهایت کوشش خود را با توانایی محدودی که دارد، برای انجام تقاضاهای والدین به کار برد و به یک کودک در خود فرو رفته مبدل شود . ثانیاً امکان دارد کودک سرکشی بار آید. سرکش بودن طفل ممکن است به شکل غیر فعال و یا به صورت پرخاشگری باشد. هرگاه  از طفلی که به شکل غیر فعال سرکش باشد بخواهند تا کاری را انجام دهد، با خوشرویی قبول می کند ولی  به حدی در انجام آن کار تعلل می ورزد که هرگز آن کار انجام نمی شود. در صورتی که بیشتر اطفال سرکش مهاجم آشکارا از دستورات سرپیچی می کنند . ولی در هر دو حال ، والدین نمی توانند به انتظارات خود در مورد کودکشان جامه ی عمل بپوشانند. کودک سرکش مهاجم  در مورد هر چیز که از وی خواسته شود، مخالفت شدید نشان می دهد و به نظر می رسد که مجازات برای چنین کودکی مؤثر نخواهد بود.

او در قبال کوشش هایی که برای اصلاحش به کار می رود، مقاومت نشان می دهد و ظاهراً در برابر خشم والدین بی اعتناست. منفی کاری او به صورت فعالیت های خرابکارانه خود نمایی می کند. به

تحقیق درباره؛ شنوایی کودک

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 9

شنوایی کودک شما

اشاره: * از چه سنی باید شنوایی فرزندم مورد ارزیابی قرار گیرد؟* شنوایی فرزندم کجا باید مورد ارزیابی قرار گیرد؟ * شنوایی فرزندم چگونه ارزیابی می شود؟ * چه اهمیتی دارد که شنوایی فرزندم هرچه سریع تر مورد ارزیابی قرار گیرد؟ * چگونه می توانم در اوان کودکی، متوجه کم شنوایی فرزندم شوم؟ * اگر فرزندم دچار کم شنوایی باشد چگونه ممکن است شنوایی اش بهتر شود؟ * چگونه به فرزندم کمک کنم با دیگران ارتباط برقرار کند؟ * آیا فرزندم در مدرسه با اشکالاتی روبه رو خواهد شد؟ * از کجا می  توانم اطلاعات بیشتری به دست آورم؟ بیشتر کودکان از زمان تولد می شنوند و گوش می دهند. آنان با تقلید صداهای پیرامون خود و صدای والدین و اطرافیان خود صحبت کردن را می آموزند. اما این امر در مورد همه کودکان صادق نیست. در حقیقت از هر ۱۰۰۰ کودک، ۲ یا ۳ کودک ناشنوا یا سخت شنوا متولد می شوند و تعداد بیشتری در سالهای بعدی کودکی شنوایی خود را از دست می دهند. بسیاری از این کودکان نیازمند آن هستند که زبان و گفتار را به صورتی متفاوت با دیگر کودکان بیاموزند. از این رو تشخیص هر چه سریع تر ناشنوایی یا ضایعه شنوایی حائز اهمیت بسیاری است. آنچه در پی می آید، پاسخی است به پرسش های آغازین این نوشتار و هر آن چیزی که در مورد ارزیابی شنوایی کودکان لازم است دانسته شود. از چه سنی شنوایی فرزندم باید مورد ارزیابی قرار گیرد؟ کودک شما باید در ماه نخست زندگی خود مورد ارزیابی شنوایی قرار گیرد. در صورتی که مشکوک به کم شنوایی شویم، تا ماه سوم حتماً باید کودک توسط یک متخصص شنوایی که شنوایی شناس نامیده می شود شنوایی اش ارزیابی شود. در صورت اثبات وجود کم شنوایی، حتماً باید تا پیش از ۶ ماهگی سمعک یا دیگر وسیله ارتباطی مناسب تجویز شود. شنوایی فرزندم کجا باید مورد ارزیابی قرار گیرد؟ بسیاری از بیمارستان های سراسر جهان همه نوزادان را به طور اتوماتیک مورد ارزیابی شنوایی قرار می دهند، در بعضی از بیمارستانها، فقط نوزادان در معرض خطر کم شنوایی را ارزیابی شنوایی می کنند. این نوزادان عبارتند از کودکان دارای تاریخچه خانوادگی ناشنوایی یا اختلالات شنوایی، وزن کم به هنگام تولد یا دیگر شرایط بالینی خاص. حتی اگر کودک شما دارای عوامل خطرساز کم شنوایی نباشد، بسیار اهمیت دارد که شنوایی اش آزمایش شود. زیرا بسیاری از کودکان علیرغم نداشتن عوامل خطرساز کم شنوایی، کم شنوا هستند. حتی کودکانی که پدر و مادر و پدر بزرگ و مادربزرگشان شنوایی هنجار دارند، ممکن است همراه با کم شنوایی به دنیا بیایند. در این مورد، از بیمارستان محل تولد کودک خود سوال کنید. اگر مطمئن نیستید کودک شما مورد ارزیابی شنوایی قرار گرفته است یا خیر، در این مورد می توانید از پزشک کودک خود سؤال کنید. شنوایی فرزندم چگونه ارزیابی می شود؟ برای ارزیابی شنوایی کودکان دو آزمون مورد استفاده قرار می گیرد. در هیچیک از این آزمون ها، نیازی نیست کودک فعالیتی کند؛ فقط باید ساکت بخوابد. انتشارات برانگیخته صوتی OAE, Otoacoustic Emissions : این آزمون نشان می دهد که آیا قسمتهای مختلف گوش داخلی پاسخ مناسبی به اصوات می دهند یا خیر؟ در این آزمون، یک میکروفن کوچک در مجرای گوش قرار می گیرد. صدایی به گوش فرستاده می شود و «بازتاب» آن ارزیابی می شود. این بازتاب در هر فردی با شنوایی هنجار یافت می شود. عدم وجود این بازتاب، ممکن است نشانه وجود کم شنوایی باشد. پاسخ ساقه مغز شنیداری ABR. Auditory Brain Stem Response : این آزمون نشان می دهد ساقه مغز شنیداری (بخشی از عصبی که اصوات را از گوش به مغز می برد) و مغز چگونه به اصوات پاسخ می دهد. در این آزمایش، گوشی ها و الکترودهایی روی سر کودکتان گذاشته می شود. برای این که کودک در طی آزمایش آرام و ساکت باقی بماند، ممکن است یک آرام بخش ضعیف به او داده شود آزمایشگر، اصواتی را از طریق گوشی به گوش نوزاد می فرستد. اگر کودک صداها را بشنود، مغز او فعالیت های الکتریکی خواهد داشت که از طریق دستگاه، اندازه گیری و ثبت می شود. در صورتی که به طور پیوسته به اصواتی که در هر یک از این آزمون ها برایش فرستاده می شود، پاسخ ندهد، ممکن است پزشک توصیه کند او را برای ارزیابی جامع و کامل شنوایی به یک شنوایی شناس ارجاع دهد.چه اهمیتی دارد که شنوایی فرزندم هر چه سریع تر مورد ارزیابی قرار گیرد؟ مهمترین زمان برای دریافت و آموختن زبان، سه سال نخست زندگی هر فرد است. در حقیقت کودکان در ۶ ماه نخست زندگی خود شروع به یادگیری زبان و گفتار می کنند. بررسی ها نشان می دهد افرادی که دچار اختلالات شنوایی هستند و اقدامات توانبخشی برای آنان خیلی زود آغاز می شود، مهارتهای زبانی بهتری نسبت به گروهی دارند که این اقدامات برایشان انجام نمی گیرد. هر چه شما زودتر در مورد ناشنوایی و اختلالات شنوایی، آگاهی داشته باشید، سریع تر می توانید اطمینان حاصل کنید کودکتان از راهکارهای کمکی برای آموزش مهارتهای ارتباطی بهره مند شده

تحقیق؛ شنوایی کودک

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 9

شنوایی کودک شما

اشاره: * از چه سنی باید شنوایی فرزندم مورد ارزیابی قرار گیرد؟* شنوایی فرزندم کجا باید مورد ارزیابی قرار گیرد؟ * شنوایی فرزندم چگونه ارزیابی می شود؟ * چه اهمیتی دارد که شنوایی فرزندم هرچه سریع تر مورد ارزیابی قرار گیرد؟ * چگونه می توانم در اوان کودکی، متوجه کم شنوایی فرزندم شوم؟ * اگر فرزندم دچار کم شنوایی باشد چگونه ممکن است شنوایی اش بهتر شود؟ * چگونه به فرزندم کمک کنم با دیگران ارتباط برقرار کند؟ * آیا فرزندم در مدرسه با اشکالاتی روبه رو خواهد شد؟ * از کجا می  توانم اطلاعات بیشتری به دست آورم؟ بیشتر کودکان از زمان تولد می شنوند و گوش می دهند. آنان با تقلید صداهای پیرامون خود و صدای والدین و اطرافیان خود صحبت کردن را می آموزند. اما این امر در مورد همه کودکان صادق نیست. در حقیقت از هر ۱۰۰۰ کودک، ۲ یا ۳ کودک ناشنوا یا سخت شنوا متولد می شوند و تعداد بیشتری در سالهای بعدی کودکی شنوایی خود را از دست می دهند. بسیاری از این کودکان نیازمند آن هستند که زبان و گفتار را به صورتی متفاوت با دیگر کودکان بیاموزند. از این رو تشخیص هر چه سریع تر ناشنوایی یا ضایعه شنوایی حائز اهمیت بسیاری است. آنچه در پی می آید، پاسخی است به پرسش های آغازین این نوشتار و هر آن چیزی که در مورد ارزیابی شنوایی کودکان لازم است دانسته شود. از چه سنی شنوایی فرزندم باید مورد ارزیابی قرار گیرد؟ کودک شما باید در ماه نخست زندگی خود مورد ارزیابی شنوایی قرار گیرد. در صورتی که مشکوک به کم شنوایی شویم، تا ماه سوم حتماً باید کودک توسط یک متخصص شنوایی که شنوایی شناس نامیده می شود شنوایی اش ارزیابی شود. در صورت اثبات وجود کم شنوایی، حتماً باید تا پیش از ۶ ماهگی سمعک یا دیگر وسیله ارتباطی مناسب تجویز شود. شنوایی فرزندم کجا باید مورد ارزیابی قرار گیرد؟ بسیاری از بیمارستان های سراسر جهان همه نوزادان را به طور اتوماتیک مورد ارزیابی شنوایی قرار می دهند، در بعضی از بیمارستانها، فقط نوزادان در معرض خطر کم شنوایی را ارزیابی شنوایی می کنند. این نوزادان عبارتند از کودکان دارای تاریخچه خانوادگی ناشنوایی یا اختلالات شنوایی، وزن کم به هنگام تولد یا دیگر شرایط بالینی خاص. حتی اگر کودک شما دارای عوامل خطرساز کم شنوایی نباشد، بسیار اهمیت دارد که شنوایی اش آزمایش شود. زیرا بسیاری از کودکان علیرغم نداشتن عوامل خطرساز کم شنوایی، کم شنوا هستند. حتی کودکانی که پدر و مادر و پدر بزرگ و مادربزرگشان شنوایی هنجار دارند، ممکن است همراه با کم شنوایی به دنیا بیایند. در این مورد، از بیمارستان محل تولد کودک خود سوال کنید. اگر مطمئن نیستید کودک شما مورد ارزیابی شنوایی قرار گرفته است یا خیر، در این مورد می توانید از پزشک کودک خود سؤال کنید. شنوایی فرزندم چگونه ارزیابی می شود؟ برای ارزیابی شنوایی کودکان دو آزمون مورد استفاده قرار می گیرد. در هیچیک از این آزمون ها، نیازی نیست کودک فعالیتی کند؛ فقط باید ساکت بخوابد. انتشارات برانگیخته صوتی OAE, Otoacoustic Emissions : این آزمون نشان می دهد که آیا قسمتهای مختلف گوش داخلی پاسخ مناسبی به اصوات می دهند یا خیر؟ در این آزمون، یک میکروفن کوچک در مجرای گوش قرار می گیرد. صدایی به گوش فرستاده می شود و «بازتاب» آن ارزیابی می شود. این بازتاب در هر فردی با شنوایی هنجار یافت می شود. عدم وجود این بازتاب، ممکن است نشانه وجود کم شنوایی باشد. پاسخ ساقه مغز شنیداری ABR. Auditory Brain Stem Response : این آزمون نشان می دهد ساقه مغز شنیداری (بخشی از عصبی که اصوات را از گوش به مغز می برد) و مغز چگونه به اصوات پاسخ می دهد. در این آزمایش، گوشی ها و الکترودهایی روی سر کودکتان گذاشته می شود. برای این که کودک در طی آزمایش آرام و ساکت باقی بماند، ممکن است یک آرام بخش ضعیف به او داده شود آزمایشگر، اصواتی را از طریق گوشی به گوش نوزاد می فرستد. اگر کودک صداها را بشنود، مغز او فعالیت های الکتریکی خواهد داشت که از طریق دستگاه، اندازه گیری و ثبت می شود. در صورتی که به طور پیوسته به اصواتی که در هر یک از این آزمون ها برایش فرستاده می شود، پاسخ ندهد، ممکن است پزشک توصیه کند او را برای ارزیابی جامع و کامل شنوایی به یک شنوایی شناس ارجاع دهد.چه اهمیتی دارد که شنوایی فرزندم هر چه سریع تر مورد ارزیابی قرار گیرد؟ مهمترین زمان برای دریافت و آموختن زبان، سه سال نخست زندگی هر فرد است. در حقیقت کودکان در ۶ ماه نخست زندگی خود شروع به یادگیری زبان و گفتار می کنند. بررسی ها نشان می دهد افرادی که دچار اختلالات شنوایی هستند و اقدامات توانبخشی برای آنان خیلی زود آغاز می شود، مهارتهای زبانی بهتری نسبت به گروهی دارند که این اقدامات برایشان انجام نمی گیرد. هر چه شما زودتر در مورد ناشنوایی و اختلالات شنوایی، آگاهی داشته باشید، سریع تر می توانید اطمینان حاصل کنید کودکتان از راهکارهای کمکی برای آموزش مهارتهای ارتباطی بهره مند شده

آیا لجبازی کودک شما یک اختلال است؟ 22 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 23

مبحث مطلب:

آیا لجبازی کودک شما یک اختلال است؟

با شروع فصل پاییز کم‌کم هوا خنک و خنک‌تر می‌شود و با غروب آفتاب سرمای ملایمی بر فضا حاکم. مریم، دختر کوچولوی پنج‌ساله‌ای است که قرار است در یکی از شامگاه‌های سرد پاییزی با مادرش برای خرید به خیابان برود. کشوی لباسش را باز می‌کند و پیراهن صورتی‌اش را بیرون می‌آورد تا بپوشد. اما مادر با او مخالفت می‌کند و می‌گوید: «هوا سرد است». مریم جواب می‌دهد: «نه من سردم نمی‌شود.» پایان این ماجرا به اصرار پرخاش و گریه مریم و عصبانیت مادر ختم می‌شود. تقریبا در بسیاری از موارد چنین مشکلاتی بین مریم و مادرش به وجود می‌آیند و مادر مریم از لجبازی او سخت نگران و ناراحت است. اما چرا مریم لجباز است؟لجبازی در حدود سنین سه تا شش سالگی بروز می‌کند و از ویژگی‌های رشدی بچه‌ها محسوب شده و اختلال نیست. «پریستینه آرزومانیان» روانشناس بالینی می‌گوید: «این ویژگی رشدی همزمان با شکل‌گیری من در کودک به وجود می‌آید و به مرور زمان در سنین بعدی کمرنگ‌تر خواهد شد. کودک در این سنین شروع به کشف خود و محیط پیرامون می‌کند.» «عاطفه فردوسی‌پور» روانشناس تربیتی هم در این مورد می‌گوید: «حدود سنی ۳ تا ۶ سالگی کودک را دوره پیش عملیاتی می‌نامند. توجه کودک در این مرحله فقط به خودش است و به دلیل ظرفیت‌شناختی محدود قادر نیست خودش را جای دیگران بگذارد. در واقع لجبازی برچسبی است که دیگران به کودک می‌زنند و ناشی از عدم تحول شناختی اوست.» آنچه ما تحت عنوان لجبازی کودکان می‌شناسیم عبارت است از نافرمانی کودک از دستورات پدر و مادر، بی‌نظمی و... دکتر «راشل بارلی»، نویسنده کتاب «کودک لجوج شما» و «هشت مرحله برای رفتار بهتر»،‌ اظهار می‌کند: «کودکان در این سنین سرسختانه نسبت به آنچه می‌خواهند اصرار می‌کنند. اما والدین باید بدانند که اگرچه کودکشان سرسختی می‌کند و موجب ناراحتی آنها می‌شود اما او آماده تغییر عقیده نیست.» اگرچه در این سنین مهارت‌های زبانی و گفتاری کودک خوب است اما او هنوز منطق بزرگسالان را درک نمی‌کند. بنابراین بحث و مجادله با او بی‌فایده خواهد بود. والدین باید از مقابله بی‌مورد با کودک خودداری کنند و فقط در مواردی که رفتار کودک مشکلی را ایجاد می‌کند با قاطعیت و به آرامی او را از انجام آن رفتار یا انتخاب باز دارند. آرزومانیان معتقد است: مخالفت‌های زیاد و بی‌مورد باعث افزایش حالت مقابله و ستیزه‌جویی در کودک می‌شود و حتی ممکن است در آینده هم به صورت عادتی که تبدیل به اختلال لجبازی شده است در فرد بروز کند. لجبازی اگر همراه با پرخاشگری شدید باشد و در سنین بالا هم همچنان در فرد وجود داشته باشد، می‌تواند یک اختلال محسوب شود و برای درمان آن باید از یک روانشناس کمک گرفت. پزشک با ارزیابی اینکه فرد در چه موقعیت‌هایی لجبازی می‌کند، دستورات لازم برای رفع این رفتار را به والدین خواهد داد. یکی از راه‌های از بین بردن این رفتار بی‌توجهی نسبت به موقعیت لجبازی است به طور مثال کودکی که هنگام غذا خوردن لجبازی و از غذا خوردن امتناع می‌کند با کمی بی‌توجهی مادر و عدم اصرار او در این مورد اصلاح خواهد شد. البته هرگز نباید نقش تشویق را فراموش کرد با تشویق‌های به موقع و درست می‌توان رفتارهای صحیح را جایگزین رفتارهای نادرست کرد. تشویق باید بلافاصله بعد از انجام رفتار درست و به اندازه میزان خوبی رفتار باشد. برای یک رفتار کوچک مثلا جمع کردن اسباب‌بازی‌ها نباید تشویق خیلی بزرگی در نظر گرفت در این مورد می‌توان ساعت بازی با دوستان را افزایش داد. عاطفه فردوسی‌پور، روانشناس تربیتی در مورد علل تشدید لجبازی می‌گوید: امر و نهی‌های مکرر و فرمان‌های غیر‌علمی به کودک باعث تشدید لجبازی در کودکان می‌شود، به طور مثال اینکه همیشه و تحت همه شرایط از کودک بخواهیم هر روز سر ساعت معینی بخوابد و بیدار شود. تبعیض بین کودکان، دادن قول‌هایی که هرگز به آنها عمل نمی‌شود، بی‌توجهی و خشونت والدین، مخالفت‌های مکرر با رفتارهای کودک و استفاده نابجا از تنبیه و تشویق باعث افزایش لجبازی در کودکان خواهد شد. گاهی بر اثر عوامل یاد شده کودک دست به پرخاشگری می‌زند، اما والدین پرخاشگری او را با لجاجت اشتباه می‌گیرند. لجاجت پدیده‌ای طبیعی‌تر از پرخاشگری است و متعلق به کودک است. او در ادامه یادآور می‌شود: «گاهی علت پرخاشگری و لجاجت کودک در رفتار ما نهفته است، در واقع گاهی ما مقصر اصلی هستیم. در سنین بالاتر و بعد از ورود به پیش‌دبستانی و دبستان هم اولیای مدرسه و قوانین آنها در این زمینه نقش مهمی خواهند داشت.

لجاجت و کج خلقی در کودکان

در قسمت قبل به سه مشکل از اختلالات رفتاری کودکان یعنی جویدن ناخن ، مکیدن شست و شب ادراری پرداختیم . اینک در ادامه می خوانیم...

مشکلات اجتماعی

وقتی که کودک راه رفتن و تکلم را بیاموزد، روش های بیان مشکلات هیجانی وی توسعه می یابد. در این حال ممکن است مشکلات هیجانی خود را از راه  تخریب و عدم تحرک و مخالفت جویی و منفی کاری و مانند اینها ابراز کند.در دو تا سه سالگی کودک گاهی رفتارهایی دارد که مورد قبول خانواده نیست. والدین باید پیروی از مقررات اجتماعی را به کودک بیاموزند . اگر خواسته والدین عاقلانه و متناسب باشد و نیاز کودک به محبت را ارضاء کند ، کودک به تدریج تحت کنترل درخواهد آمد. اما اگر الزام والدین شدید و ابراز محبت آنها به صورت صحیحی نباشد ، طفل ممکن است که رفتارهای ناهنجار این دوره را تشدید کند و امکان دارد که این ناهنجاری ها در او تثبیت شوند. طفل خردسالی که از او انتظارات زیادی دارند و یا نسبت به وی محبت کمی ابرازشده به دو شکل واکنش نشان می دهد : اولاً ممکن است نهایت کوشش خود را با توانایی محدودی که دارد، برای انجام تقاضاهای والدین به کار برد و به یک کودک در خود فرو رفته مبدل شود . ثانیاً امکان دارد کودک سرکشی بار آید. سرکش بودن طفل ممکن است به شکل غیر فعال و یا به صورت پرخاشگری باشد. هرگاه  از طفلی که به شکل غیر فعال سرکش باشد بخواهند تا کاری را انجام دهد، با خوشرویی قبول می کند ولی  به حدی در انجام آن کار تعلل می ورزد که هرگز آن کار انجام نمی شود. در صورتی که بیشتر اطفال سرکش مهاجم آشکارا از دستورات سرپیچی می کنند . ولی در هر دو حال ، والدین نمی توانند به انتظارات خود در مورد کودکشان جامه ی عمل بپوشانند. کودک سرکش مهاجم  در مورد هر چیز که از وی خواسته شود، مخالفت شدید نشان می دهد و به نظر می رسد که مجازات برای چنین کودکی مؤثر نخواهد بود.

او در قبال کوشش هایی که برای اصلاحش به کار می رود، مقاومت نشان می دهد و ظاهراً در برابر خشم والدین بی اعتناست. منفی کاری او به صورت فعالیت های خرابکارانه خود نمایی می کند. به

تغذیه و دندان های سالم کودک

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 5

تغذیه و دندان های سالم کودک

چه نوع تغذیه ای برای داشتن دندان های سالم و محکم توصیه می شود؟ کودکان برای حفظ رشد مناسب و سلامتی خود، بایستی از تمامی گروه های اصلی غذایی استفاده کنند که این گروه ها شامل پنج گروه اصلی نان و غلات، میوه ها، سبزی ها، شیر و لبنیات و گروه گوشت و حبوبات است. مصرف زیاد و بیش از حدّ مواد کربوهیدرات دار باعث خرابی دندان ها می شود. مواد کربوهیدراتی شامل انواع کیک، آب نبات، کلوچه، شیر و سایر غذاهای شیرین، نوشیدنی های شیرین ، مواد نشاسته دار مثل چیپس و برشتوک است. علت اصلی پوسیدگی دندان ها ، باقی ماندن مواد کربوهیدراتی بر روی آنهاست. برای حفظ سلامتی بیشتر دندان کودکان ، توصیه هایی را در مورد انتخاب صحیح و مصرف غذاها برای شما بیان می کنیم :

1- میوه و سبزی فراوانی در یخچال داشته باشید و به عنوان میان وعده ، به جای مواد کربوهیدرات دار، به کودک خود بدهید. میوه و سبزی هایی را به کودک خود بدهید که آب زیادی داشته باشد مثل هلو ، هندوانه ، طالبی ، خربزه ، کرفس و خیار . موز و کشمش را کم مصرف کنید ، زیرا نسبت به سایر میوه ها دارای قند بیشتری هستند، اگر هم مصرف کردید بلافاصله مسواک بزنید.

2- به همراه ناهار یا به عنوان میان وعده، پنیر مصرف کنید. مصرف انواع پنیر به خصوص پنیر کهنه مثل پنیر چدار باعث ترشح بزاق می شود و بزاق تکه های غذا را از دندان ها دور می کند.

3- مواد غذایی چسبنده را که نیاز به جویدن زیادی دارند، مصرف نکنید. کشمش، انجیرخشک، کلوچه، پاستیل، عسل ، شیره، شکلات های چسبنده و شکلات کاکائویی به دندان ها می چسبند و بزاق نمی تواند آنها را از دندان جدا کند. اگر کودک شما چنین مواد غذایی را مصرف کرد، بایستی بلافاصله دندان های خود را مسواک بزند.

4- خوراکی های شکردار را با وعده های غذایی مصرف کنید نه به عنوان میان وعده. اگر می خواهید به عنوان دسر به کودک خود شیرینی بدهید، آن را بلافاصله بعد از خوردن وعده غذایی اصلی به او بدهید، زیرا در مواقع صرف وعده های غذایی، بزاق زیادی در دهان وجود دارد که تکه های غذا را از دندان ها جدا می کند. نوشیدن مایعات بعد از غذا هم خرده های غذا را از دندان ها دور می کند.

5- کودک خود را عادت دهید تا جایی که ممکن است به دفعات کم، میان وعده مصرف کند، زیرا دفعات زیاد میان وعده ها بیشتر از مقدار غذای مصرف شده در هر میان وعده، در پوسیدگی دندان ها موثر است. در فاصله ی بین وعده های غذایی ، بزاق خرده های غذا را از دندان ها پاک می کند، در نتیجه از عمل باکتری ها جلوگیری می کند. مصرف مکرر میان وعده ها بدون فاصله زمانی ومسواک نکردن دندان ها، غذای مورد نیاز باکتری های مولد پوسیدگی را فراهم کرده، در نتیجه با ایجاد پلاک های دندانی، پوسیدگی دندان را تسریع می کند. بنابراین تا حدی که امکان دارد تعداد میان وعده ها را کاهش دهید، طوری که بیشتر از یک یا دو بار در روز نشود. بعد از مصرف میان وعده - مخصوصاً اگر خوراکی شیرین و چسبنده بود- حتماً دندان خود را مسواک بزنید.

6- مواد غذایی شیرین را که روی دندان باقی می مانند، مصرف نکنید. آب نبات های سفت، نقل و شکلات باعث می شوند همواره یک لایه قندی روی دندان ها وجود داشته باشد و باعث پوسیدگی دندان می شود.

7- مواد غذایی را که شکر ندارند ، مصرف کنید.

8- هرگز موقع خواب یک شیشه حاوی شیر، شیرخشک، آب میوه یا نوشیدنی شیرین دیگر را به دست کودک خود ندهید. این نوشیدنی ها حاوی شکرهستند. اگر موقع خواب باید به کودک یک شیشه حاوی نوشیدنی بدهید، آن را از آب سالم پر کنید که هم دندان ها را از ذرات غذا تمیز می کند و هم شکر ندارد، در نتیجه از پوسیدگی دندان ها جلوگیری می کند.

9- از منابع غذایی کلسیم دار در برنامه غذایی کودک خود استفاده کنید که باعث استحکام دندان ها می شود. منابع غنی از کلسیم عبارتند از شیر ، ماست ، پنیر، ماهی و سبزیجات سبز رنگ مثل کلم ، کلم بروکلی ، اسفناج و جعفری.

سایر توصیه ها :

1- اگر کودک آدامس مصرف می کند، آدامس هایی را که شکر ندارند یا شیرین کننده آن گزیلیتول (XYLITOL) است، به او بدهید. گزیلیتول باکتری های دهان را کاهش می دهد و عمل جویدن، ترشح بزاق را افزایش می دهد.

2- برای سالم نگه داشتن دندان های کودک، از محلول فلوراید ، مسواک و نخ دندان استفاده کنید. بهترین راه برای جلوگیری از پوسیدگی دندان ها، استفاده روزانه از خمیر دندان فلوراید دار در هنگام مسواک زدن است. فلوراید به داخل دندان ها نفوذ می کند و از پوسیدگی دندان جلوگیری می کند. حداقل دو بار در روز و بعد از هر وعده غذایی یا میان وعده، دندان های کودک خود را مسواک کنید یا به او بگویید مسواک بزند. اگر امکان مسواک زدن دندان ها در بین وعده های غذایی وجود ندارد، حداقل دهان را چندین بار با آب بشویید. بهترین راه برای جلوگیری از پوسیدگی دندان ها، استفاده روزانه